زبان صیحه آسمانی چیست؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۵ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۴۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

الگو:پرسش غیرنهایی

زبان صیحه آسمانی چیست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / مقدمات ظهور امام مهدی / نشانه‌های ظهور / نشانه‌های حتمی ظهور / ندای آسمانی

زبان صیحه آسمانی چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

حجت الاسلام و المسلمین علی اکبر مهدی‌پور، در کتاب «در آستانه ظهور» در این‌باره گفته است:
«در همایش‌های بین المللی سخنرانان به یکی از زبان‌های رایج سخنرانی می‌کنند، مترجم‌های زبردست همزمان آن را به دیگر زبان‌های مورد نیاز ترجمه می‌کنند و شرکت کنندگان از گوشی‌های از پیش تنظیم شده، با زبانی که با آن آشنایی دارند استماع می‌کنند. بانگ آسمانی بدون نیاز به این ابزارها، به قدرت آفریدگار، برای هر فردی با زبان مادری خود القاء می‌شود و هر کسی آن را با زبان خود می‌شنود، و اینک متن احادیث:
  1. امام صادق (ع) فرمود: "منادی به نام قائم (ع) ندا سر می‌دهد"[۱]زراره پرسید: آیا این ندا همگانی است یا خصوصی است؟ فرمود: "همگانی است، هر قومی آن را با زبان خودشان می‌شنوند"[۲]؛
  2. هنگامی که امام صادق (ع) نشانه‌های حتمی را بر شمرد، ابوحمزه ثمالی پرسید: "بانگ آسمانی چگونه خواهد بود؟ فرمود: منادی از آسمان ندا سر می‌دهد در اول روز، که هر قومی آن را با زبان خودشان می‌شنوند، که حق با علی و شیعیان اوست"[۳]؛
  3. متقی هندی از مقدسی سلمی نقل کرده که او گفته است: این ندا همه اهل زمین را فرا می‌گیرد و اهل هر زبانی آن را با زبان خود می‌شنود[۴]»[۵].

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

  1. " يُنَادِي مُنَادٍ بِاسْمِ الْقَائِمِ(ع)"؛
  2. "عَامٌّ يَسْمَعُ كُلُّ قَوْمٍ بِلِسَانِهِمْ "؛ شیخ صدوق، کمال الدین، ج ۲، ص ۶۵۰، ب ۵۷، ح ۸.
  3. "يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ أَوَّلَ النَّهَارِ يَسْمَعُهُ كُلُّ قَوْمٍ بِأَلْسِنَتِهِمْ أَلَا إِنَّ الْحَقَّ فِي عَلِيٍّ وَ شِيعَتِه‏"؛ شیخ طوسی، الغیبه، ص ۴۳۵، ح ۴۲۵؛ طبرسی، اعلام الوری، ج ۲، ص ۲۷۹.
  4. متقی هندی، البرهان، ص ۷۵، ب ۱، ح ۱۰.
  5. مهدی‌پور، علی اکبر، در آستانه ظهور، ص .