ابی بن امیة بن حرثان بن اسکر کنانی
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
وی از تیره جُندَع از قبیله کنانه است. تاریخ مسلمان شدن او دانسته نیست، اما اُبی و برادرش کلاب مسلمان شدند، سپس به مدینه هجرت کردند[۱].
اُمیه شاعر – پدر أبی -، بعد از مهاجرت فرزندانش نزد رسول خدا(ص) رفت و در دوری آنان این بیت را سرود[۲]:
| اذا بكت الحماقه بطن وج | علی بیضاتها آدعو کلابا |
- «هنگامی که پرنده در وادی وج - سرزمین طائف - بر تخم‌های خود گریه می‌کند، من نیز کلاب - فرزندم - را فرا می‌خوانم».
برخی گفته‌اند فرزندان امیه، در زمان خلافت عمر بن خطاب به مدینه آمدند و در فتوحات زمان او شرکت کردند. امیه، وقتی مدت زیادی فرزندانش را ندید، از دوری آنان به شکوه شعر سرود. عمر فرزندان او را فراخواند و آنان را به ملازمت پدر فرمان داد[۳]. به قولی نیز عقل اُمیه در فراق این دو فرزند تباه شد[۴].[۵]
منابع
پانویس
- ↑ ابن اثیر، ج۱، ص۱۶۵؛ ابن حجر، ج۱، ص۱۷۸.
- ↑ ابن اثیر، ج۱، ص۱۶۵.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۱۷۶ و ۲۶۵.
- ↑ ابن حجر، ج۵، ص۴۶۱؛ ر.ک: مدخل امیه شاعر.
- ↑ محمدی، رمضان، مقاله «ابی بن امیة بن حرثان بن اسکر کنانی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱-۲.