انکار امام مهدی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

انکار امام مهدی (ع) با توجه به اینکه براساس روایات متواتر اثبات شده است، موجب کفر است

مهدویت اصل مسلّم در اسلام

اصل مهدویت و اینکه حضرت مهدی (ع) از پیامبر و از فرزندان فاطمه است و در آخرالزمان ظهور می‌کند و زمین را پر از عدل و داد می‌نماید چنانکه پر از ظلم و ستم شده باشد مورد اتفاق نزد شیعه و اهل سنت است و کسی در آن تردید نکرده است. آنچه مورد اختلاف است در وجود شخص مهدی موعود (ع) است که آیا به دنیا آمده است و یا خیر؟ والا مهدی نوعی، مورد اتفاق و احادیث وارده در حد تواتر و یقین است و تصدیق این احادیث نبوی در واقع تصدیق به نبوت نبی اکرم (صلی الله عله و آله) است و قهراً انکار مهدویت و ظهور آن حضرت مستلزم انکار نبوت و رد سخنان متواتر نبی اکرم (ص) خواهد بود. در نتیجه انکار حضرت مهدی (ع) موجب کفر است[۱].

دلیل روایی بر کافر بودن منکر امام مهدی (ع)

برخی از روایاتی که در مورد حکم منکرین امام مهدی (ع) وارد شده عبارت‌اند از:

  1. روایتی از جابر بن عبدالله انصاری از رسول خدا (ص) آمده است: «هرکس خروج حضرت مهدی را انکار نماید کافر است»[۲][۳]
  2. امام کاظم (ع) فرمودند: «هرکس یکی از امامان زنده را انکار کند، امامان قبلی را نیز انکار نموده است»[۴].
  3. امام حسن عسکری (ع) فرمودند: «اطاعت آخر ما اطاعت اوّل ما و انکار آخر ما چون انکار اوّل ماست»[۵][۶]
  4. امام زمان (ع) در بخشی از جواب‌‌های خود به پرسش‌های اسحاق بن یعقوب فرمودند: «بین خداوند عزّوجلّ و هیچ کس قرابت و خویشاوندی نیست هر کس مرا انکار کند از من نیست و راهِ او راه فرزند نوح است»[۷]. این حدیث روایتی را که شیعه و سنی در کتب روایی خود آورده‌اند، تأیید می‌کند و آن اینکه پیامبر (ص) فرمودند: «مثل اهل بیت من، مثل کشتی نوح است، هر کس سوار بر آن شود نجات می‌یابد و کسی از آن تخلف کند غرق خواهد شد»[۸][۹]

با وجود این روایات، انکار حضرت مهدی (ع) موجب کفر و انکار همۀ امامان و تکذیب رسول اکرم (ص) است[۱۰].

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

  1. ر. ک: طاهری، حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص ۳۶۸.
  2. «مَنْ أَنْکَرَ خُرُوجَ الْمَهْدِیِّ فَقَدْ کَفَرَ»؛ فراید السمطین و البرهان فی علامات مهدی آخرالزمان، ج ۲، ص ۳۱۵؛ به نقل از امامت و مهدویت.
  3. ر. ک: طاهری، حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص ۳۶۸.
  4. «مَنْ أَنْکَرَ وَاحِداً مِنَ الْأَحْیَاءِ فَقَدْ أَنْکَرَ الْأَمْوَاتَ»؛ غیبة نعمانی، ص ۶۳؛ اصول کافی، ج ۱، ص ۳۷۳.
  5. «طَاعَةَ آخِرِنَا کَطَاعَةِ أَوَّلِنَا وَ الْمُنْکِرَ لآِخِرِنَا کَالْمُنْکِرِ لِأَوَّلِنَا»؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۱۶۰؛ اعلام الوری، ص ۴۱۲.
  6. ر. ک: تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۱۳۶.
  7. «لَیْسَ بَیْنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ بَیْنَ أَحَدٍ قَرَابَةٌ وَ مَنْ أَنْکَرَنِی فَلَیْسَ مِنِّی وَ سَبِیلُهُ سَبِیلُ ابْنِ نُوحٍ»؛ کمال الدین و تمام النعمة، ص ۴۸۴، ح ۳.
  8. «إِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ بَیْتِی فِیکُمْ مَثَلُ سَفِینَةِ نُوحٍ مَنْ رَکِبَ فِیهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِق»؛ ‏ مستدرک حاکم، ج ۳، ص ۱۵۱؛ بصائر الدرجات، ص ۳۱۷، ح ۴.
  9. ر. ک: رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۳۹۸.
  10. ر. ک: تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص ۱۳۶.