بحث:آیا تکریم اماکن منسوب به امام مهدی از تکالیف عصر غیبت است؟ (پرسش)

براساس روایات بزرگداشت و تکریم مکان‌هایی که منسوب به امام زمان(ع) است از تکالیف عصر غیبت یاد شده است، مانند: مسجد سهله، مسجد کوفه، سرداب مبارک در شهر سامرا که منزل و محل تولد حضرت است، مسجد جمکران در قم و ... . همچنین اماکنی که بعضی از صلحا، حضرت را در آن مکان‌ها دیده‌اند، یا در روایات آمده که آن جناب در آنجا توقف دارند مانند: مسجد الحرام^[۱].

حضور در این مکان‌ها و استفاده از معنویت و روحانیت آن و توجه و توسل به حضرت بقیةالله در این‌گونه فضاها سنخیت ما را با آن بزرگوار بیشتر می‌کند.

در روایتی از امام صادق (ع)دربارۀ فضیلت مسجد سهله به ابوبصیر فرمودند: «گویا حضرت صاحب الزمان (ع) را می‌بینم که در مسجد سهله با اهل و عیالش فرود آید و منزل آن حضرت باشد. حق تعالی هیچ پیامبری را نفرستاده، مگر آنکه در آن مسجد نماز گذارده است. هر که در آن مسجد اقامت نماید، مثل آن است که در خیمه رسول خدا اقامت کرده باشد. هیچ مرد و زن مؤمنی نیست، مگر آنکه دلش به آن مسجد متمایل است. در آن مسجد سنگی است که در آن، صورت هر پیامبری هست. هیچ کس با نیّت صادق در آن مسجد نماز و دعا نمی‌کند، مگر آنکه با حاجتِ روا شده برمی‌گردد و هیچ کس در آن مسجد امان نمی‌طلبد، مگر آنکه از آنچه که می‌ترسد امان یابد". ابوبصیر می‌گوید گفتم: بله، واقعاً این فضیلت است. حضرت فرمود: باز زیادتر از این برایت بگویم؟ عرض کردم: بله بفرمایید. فرمودند: "این مسجد از آن بقعه‌هایی است که خداوند دوست می‌دارد او را در آنها بخوانند. هیچ شب و روزی نیست مگر آنکه ملائکه به زیارت آن مسجد می‌آیند و خدا را در آن عبادت می‌کنند". بعد فرمودند: "اگر من نزدیک به شما می‌بودم، همه نمازها را در آن مسجد به‌جا می‌آوردم". سپس فرمودند: "ای ابا محمد، آنچه از فضیلت این مسجد وصف نکردم، بیشتر از آن است که گفتم". ابوبصیر پرسید: فدایت شوم آیا حضرت قائم (ع) همیشه در آن مسجد خواهد بود؟ حضرت فرمودند: بله^[۲].^[۳].

پانویس

↑ موسوی اصفهانی، سید محمد تقی، تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌، ص۳۸۳-۳۸۴
↑ «قَالَ لِي يَا أَبَا مُحَمَّدٍ كَأَنِّي أَرَى نُزُولَ الْقَائِمِ ع فِي مَسْجِدِ السَّهْلَةِ بِأَهْلِهِ وَ عِيَالِهِ قُلْتُ يَكُونُ مَنْزِلَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ نَعَمْ كَانَ فِيهِ مَنْزِلُ إِدْرِيسَ وَ كَانَ مَنْزِلَ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلِ الرَّحْمَنِ وَ مَا بَعَثَ اللَّهُ نَبِيّاً إِلَّا وَ قَدْ صَلَّى فِيهِ وَ فِيهِ مَسْكَنُ الْخَضِرِ وَ الْمُقِيمُ فِيهِ كَالْمُقِيمِ فِي فُسْطَاطِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ وَ لَا مُؤْمِنَةٍ إِلَّا وَ قَلْبُهُ يَحِنُّ إِلَيْهِ وَ فِيهِ صَخْرَةٌ فِيهَا صُورَةُ كُلِّ نَبِيٍّ وَ مَا صَلَّى فِيهِ أَحَدٌ فَدَعَا اللَّهَ بِنِيَّةٍ صَادِقَةٍ إِلَّا صَرَفَهُ اللَّهُ بِقَضَاءِ حَاجَتِهِ وَ مَا مِنْ أَحَدٍ اسْتَجَارَهُ إِلَّا أَجَارَهُ اللَّهُ مِمَّا يَخَافُ قُلْتُ هَذَا لَهُوَ الْفَضْلُ قَالَ نَزِيدُكَ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ هُوَ مِنَ الْبِقَاعِ الَّتِي أَحَبَّ اللَّهُ أَنْ يُدْعَى فِيهَا وَ مَا مِنْ يَوْمٍ وَ لَا لَيْلَةٍ إِلَّا وَ الْمَلَائِكَةُ تَزُورُ هَذَا الْمَسْجِدَ يَعْبُدُونَ اللَّهَ فِيهِ أَمَا إِنِّي لَوْ كُنْتُ بِالْقُرْبِ مِنْكُمْ مَا صَلَّيْتُ صَلَاةً إِلَّا فِيهِ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ وَ مَا لَمْ أَصِفْ أَكْثَرُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لَا يَزَالُ الْقَائِمُ فِيهِ أَبَداً قَالَ نَعَمْ قُلْتُ فَمِنْ بَعْدِهِ قَالَ هَكَذَا مِنْ بَعْدِهِ إِلَى انْقِضَاءِ الْخَلْقِ»؛ المزار الکبیر لابن المشهدی، ص۱۳۵؛ بحارالانوار، ج۹۷، ص۴۳۶؛ مستدرک الوسائل، ج۳، ص۴۱۸.
↑ عالی، مسعود، مسأله مهدویت ۱، ص۲۳۶، ۲۳۸.

[1] موسوی اصفهانی، سید محمد تقی، تکالیف بندگان نسبت به امام زمان‌، ص۳۸۳-۳۸۴

[2] «قَالَ لِي يَا أَبَا مُحَمَّدٍ كَأَنِّي أَرَى نُزُولَ الْقَائِمِ ع فِي مَسْجِدِ السَّهْلَةِ بِأَهْلِهِ وَ عِيَالِهِ قُلْتُ يَكُونُ مَنْزِلَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ نَعَمْ كَانَ فِيهِ مَنْزِلُ إِدْرِيسَ وَ كَانَ مَنْزِلَ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلِ الرَّحْمَنِ وَ مَا بَعَثَ اللَّهُ نَبِيّاً إِلَّا وَ قَدْ صَلَّى فِيهِ وَ فِيهِ مَسْكَنُ الْخَضِرِ وَ الْمُقِيمُ فِيهِ كَالْمُقِيمِ فِي فُسْطَاطِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ وَ لَا مُؤْمِنَةٍ إِلَّا وَ قَلْبُهُ يَحِنُّ إِلَيْهِ وَ فِيهِ صَخْرَةٌ فِيهَا صُورَةُ كُلِّ نَبِيٍّ وَ مَا صَلَّى فِيهِ أَحَدٌ فَدَعَا اللَّهَ بِنِيَّةٍ صَادِقَةٍ إِلَّا صَرَفَهُ اللَّهُ بِقَضَاءِ حَاجَتِهِ وَ مَا مِنْ أَحَدٍ اسْتَجَارَهُ إِلَّا أَجَارَهُ اللَّهُ مِمَّا يَخَافُ قُلْتُ هَذَا لَهُوَ الْفَضْلُ قَالَ نَزِيدُكَ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ هُوَ مِنَ الْبِقَاعِ الَّتِي أَحَبَّ اللَّهُ أَنْ يُدْعَى فِيهَا وَ مَا مِنْ يَوْمٍ وَ لَا لَيْلَةٍ إِلَّا وَ الْمَلَائِكَةُ تَزُورُ هَذَا الْمَسْجِدَ يَعْبُدُونَ اللَّهَ فِيهِ أَمَا إِنِّي لَوْ كُنْتُ بِالْقُرْبِ مِنْكُمْ مَا صَلَّيْتُ صَلَاةً إِلَّا فِيهِ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ وَ مَا لَمْ أَصِفْ أَكْثَرُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لَا يَزَالُ الْقَائِمُ فِيهِ أَبَداً قَالَ نَعَمْ قُلْتُ فَمِنْ بَعْدِهِ قَالَ هَكَذَا مِنْ بَعْدِهِ إِلَى انْقِضَاءِ الْخَلْقِ»؛ المزار الکبیر لابن المشهدی، ص۱۳۵؛ بحارالانوار، ج۹۷، ص۴۳۶؛ مستدرک الوسائل، ج۳، ص۴۱۸.

[3] عالی، مسعود، مسأله مهدویت ۱، ص۲۳۶، ۲۳۸.

[۱]

[۲]

[۳]