بحث:اهداف قیام امام حسین در معارف و سیره حسینی

Page contents not supported in other languages.
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

راهبرد اول: اصلاح امور امت اسلام

این راهبرد از طریق محقق‌ساختن چند هدف به دست می‌آید:

هدف اول: احیای سنت نبوی

این هدف به معنای زنده کردن اسلام و احیای سنت نبوی و سیره علوی در راستای اصلاح جامعه است. برای رسیدن به این هدف، راهکارهای ذیل ضروری است:

  1. هدایت و آگاه ساختن مسلمانان
  2. امر به معروف و نهی از منکر
  3. از بین بردن بدعت‌ها و کجروی‌ها

هدف دوم: آزاد‌سازی اراده امت

هدف سوم: بازگشت عزت و آزادگی امت

راهبرد دوم: اقامه حق و طرد باطل

این راهبرد از طریق محقق‌ساختن چند هدف به دست می‌آید:

هدف اول: مبارزه با نظام غاصب

این هدف، راهکارهای ذیل را می‌طلبد:

  1. افشای ظلم و ستمگری نظام غاصب: این راهکار، از طریق افشای ماهیت واقعی امویان و از بین بردن سلطه استبدادی آنان بر جهان اسلام حاصل می‌گردد.
  2. سلب مشروعیت نظام غاصب: امام حسین(ع) در آغاز قیام خود، فسق یزید و استحقاق خود برای حکومت را مطرح کرد.

هدف دوم: تشکیل حکومت اسلامی

این هدف به معنای تلاش برای اجرای قانون شرع و تأمین قسط و عدل در راستای احقاق حق و مبارزه با همه مصادیق باطل موجود در جامعه است.

متن سابق

مقصود از هدف امام حسین(ع) در حادثه کربلا، چیزی است که آن حضرت برای دست یافتن به آنها یا تحقق آنها هر چند در زمان‌های بعد، دست به آن قیام زد و در این راه، شهید شد.

از جمله سخنان امام حسین که گویای اهداف اوست، عبارت است از: «و إنّما خرجت لطلب الاصلاح في أمّة جدّي صلّى اللّه عليه و آله، اريد أن آمر بالمعروف و أنهى عن المنكر، و أسير بسيرة جدّي محمد صلّى اللّه عليه و آله و أبي عليّ بن أبي طالب عليه السلام»[۱] و در نامه خود به بزرگان بصره نوشت: «...وَ أَنَا أَدْعُوكُمْ إِلَى كِتَابِ اَللَّهِ وَ سُنَّةِ نَبِيِّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ [وَ آلِهِ] وَ سَلَّمَ فَإِنَّ اَلسُّنَّةَ قَدْ أُمِيتَتْ، وَ إِنَّ اَلْبِدْعَةَ قَدْ أُحْيِيَتْ، وَ إِنْ تَسْمَعُوا قَوْلِي وَ تُطِيعُوا أَمْرِي أَهْدِكُمْ سَبِيلَ اَلرَّشَادِ»[۲] و در نامه‌ای که همراه مسلم بن عقیل به کوفیان نوشت، رسالت امامت را اینگونه ترسیم فرمود: «... فَلَعَمْرِي مَا اَلْإِمَامُ إِلاَّ اَلْعَامِلُ بِالْكِتَابِ، وَ اَلْآخِذُ بِالْقِسْطِ، وَ اَلدَّائِنُ بِالْحَقِّ، وَ اَلْحَابِسُ نَفْسَهُ عَلَى ذَاتِ اَللَّهِ، وَ اَلسَّلاَمُ»[۳] و در کربلا به یاران خویش فرمود: «لاَ تَرَوْنَ إِلَى اَلْحَقِّ لاَ يُعْمَلُ بِهِ وَ إِلَى اَلْبَاطِلِ لاَ يُتَنَاهَى عَنْهُ لِيَرْغَبِ اَلْمُؤْمِنُ فِي لِقَاءِ اَللَّهِ مُحِقّاً فَإِنِّي لاَ أَرَى اَلْمَوْتَ إِلاَّ سَعَادَةً وَ اَلْحَيَاةَ مَعَ اَلظَّالِمِينَ إِلاَّ بَرَماً»[۴].[۵]

پانویس

  1. حیاة الامام الحسین بن علی، ج ۲، ص۲۶۴
  2. حیاة الامام الحسین بن علی، ج ۲، ص۳۲۲
  3. حیاة الامام الحسین بن علی، ج ۲، ص۳۴۰
  4. حیاة الامام الحسین بن علی،ج ۳،ص۹۸
  5. ر. ک. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۶۷.