بحث:سعید بن عبدالله حنفی

مقدمه

«اَلسَّلاَمُ عَلَى عُمَرَ بْنِ خَالِدٍ اَلصَّيْدَاوِيِّ اَلسَّلاَمُ عَلَى سَعِيدٍ مَوْلاَهُ»؛

سعد و به قولی سعید، غلام عمر بن خالد اسدی صیداوی یا (عمرو بن خالد اسدی صیداوی) و از شهیدان کربلا است. شیخ طوسی او را در شمار اصحاب امام حسین(ع) ذکر کرده است.

وی فردی بزرگوار، بلند همت و شریف بود که در کوفه زندگی می‌‌کرد و پس از شهادت مسلم بن عقیل به همراه مولایش عمرو بن خالد و چند نفر دیگر از شیعیان برای یاری امام حسین(ع) از کوفه خارج شد و در «عذیب الهجانات» به آن حضرت پیوست. در آن هنگام، کاروان امام(ع) در محاصره لشکر حُر قرار داشت. حُر خواست مانع پیوستن اینان به کاروان حسینی شود، اما چون با حمایت قاطعانه امام(ع) مواجه شد از تصمیم خود منصرف گشت.

سعد و همراهانش روز عاشورا، در آغاز کارزار به دشمن حمله بردند و در جریان نبرد، در محاصره قرار گرفتند و مجروح شدند. حضرت ابوالفضل عباس(ع) به سرعت به یاری آنان شتافت و آنها را از محاصره نجات داد. هنوز به خیمه‌ها نرسیده بودند که دشمن بار دیگر به آنها نزدیک شد. آنان به ناچار مجددا وارد جنگ شدند و در ادامه نبرد، همگی در یک مکان به شهادت رسیدند. پس از شهادت سعد و همراهانش، امام حسین(ع) مکرر برای آنان طلب مغفرت کرد.

در شرافت و عزت این غلام همین بس که در زیارت ناحیه مقدسه بر او درود و سلام فرستاده است.