بغی در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث بغی است. بغی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: بغی در لغت - بغی در قرآن - بغی در فقه اسلامی - بغی در فقه سیاسی - بغی در تاریخ اسلامی - بغی در جامعه‌شناسی اسلامی - بغی در معارف و سیره علوی - بغی در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط نداردبغی در برابر حکومت جمهوری اسلامی
شاید بتوان گفت که از صدر اسلام تاکنون یعنی بعد از حکومت پنج‌ساله امیرالمؤمنین علی(ع)، حکومت اسلامی دیگری به صورت منسجم و استوار تا دوران معاصر تشکیل نشده است. در ۲۲ بهمن ماه سال ۱۳۵۷ه. شانقلاب اسلامی به رهبری حضرت امام خمینی (ره) به پیروزی رسید و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران شکل گرفت. انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی(ره) در شرایطی طلوع کرد که جامعه سیاسی ایران با عبور از گذرگاه‌های حساس تاریخی و آکنده از تجربیات و مبارزات سیاسی، رهبری جدید و توانمندی را انتظار می‌کشید. پذیرش این رهبری و محتوای ایدئولوژیک انقلاب، امری دفعی و تصادفی نبود، بلکه انتخابی بود که در فرآیند مبارزات ملت ایران در تاریخ دویست‌ساله معاصر و در بستر آزمون رهبران و شیوه‌های مختلف سیاسی و مبارزاتی به دست آمد. از تأسیس حکومت اسلامی در ایران دشمنان داخلی و خارجی به صور مختلف علیه حاکمیت نظام شورش و تجاوزگری را آغاز و در مقاطع مختلف با استفاده از روش‌ها و شیوه‌های مختلف و ایجاد گروه‌های مخالف و معاند، بغی و تجاوز علیه حاکمیت را علنی ساختند. اقدامات تروریستی اوایل پیروزی انقلاب اسلامی، اقدامات گروهک‌های ضدانقلاب در تهران، کردستان خوزستان و شمال کشور، واقعه نظامی طبس، کودتای نوژه و... از جمله عملیات برانداز علیه جمهوری اسلامی ایران به شمار می‌آید؛ اما با توجه به تعاریف فقهای خاصه و عامه از بغی و بغات می‌توان به حمله ارتش بعث عراق به فرماندهی صدام حسین به عنوان نمونه‌ای از تجاوز گروهی از مسلمانان به گروه دیگری از مسلمانان و همچنین یک کشور اسلامی به یک کشور و حکومت اسلامی، گروهک‌های برانداز داخلی و خارجی مانند منافقین کومله، دموکرات و... علیه نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و در سال‌های اخیر هم به گروه‌های جهادی، نظامی و تکفیری تروریستی مانند القاعده، طالبان، داعش و.... متأثر از افکار ابن تیمیه، وهابیت و سلفی‌گری در جهان اسلام و با هدف براندازی نظام جمهوری اسلامی ایران اشاره کرد.[۱]
منابع
پانویس
- ↑ ناصری، حسینی و سلیمی، پیشینه تاریخی بغی و تمرد در حکومت اسلامی، ص ۲۳۱.