تبلیغ در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث تبلیغ است. تبلیغ از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: تبلیغ در قرآن - تبلیغ در فقه سیاسی - تبلیغ در جامعه‌شناسی اسلامی - تبلیغ در معارف و سیره نبوی - تبلیغ در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
تبلیغ، ابلاغ، بلاغ: رساندن پند و پیام[۱]، کامل و بالغ شدن، رسیدن به مقصد. در اصل به معنای وصول به حدّ نهایی و مرتبه آخر [۲].
﴿يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ﴾[۳].
نخستین وظیفه رسولان الهی، رساندن پیام هدایت الهی به مردم است. تبلیغ مرحله نهایی پیام‌رسانی است که به معنای وقوع بلاغ در میان مردم است: ﴿أُبَلِّغُكُمْ رِسَالَاتِ رَبِّي﴾[۴].
در فرهنگ سیاسی "توضیح، تبیین و ترویج افکار سیاسی، فلسفی، دینی، فرهنگی، اقتصادی و جز اینها، در بین عده‌ای با استفاده از هر وسیله ارتباطی برای تحت تأثیر قراردادن افکار و عقاید آنها را تبلیغ گویند"[۵][۶]
منابع
پانویس
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۹.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۳۳۳.
- ↑ «ای پیامبر! آنچه را از پروردگارت به سوی تو فرو فرستاده شده است برسان» سوره مائده، آیه ۶۷.
- ↑ «پیام‌های پروردگارم را به شما می‌رسانم» سوره اعراف، آیه ۶۲.
- ↑ علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۳۴۵.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۱۵۹.