جَعْدة بن هُبیره مَخزومی
مقدمه
جَعْدة بن هُبیره، خواهرزاده امام علی (ع) و از صحابه، مادرش فاخته، مَکنّی به "اُمّ‌هانی" و پدرش هبیرة بن ابی‌وهب مخزومی بود. او مردی شجاع بود و با احکام شرع آشنایی داشت. جعده در کوفه ساکن بود. آن‌گاه که امام، پس از جنگ جمل به شهر کوفه وارد شد، از ساکن شدن در امارت کوفه که جای سلاطین بود، دوری گزید و در خانه جَعْدة بن هُبیره ساکن شد و امور حکومتی را نیز در رحبه، حیاط مسجد کوفه، به انجام می‌رساند. سرانجام امام علی (ع) جعده را به فرمانداری خراسان برگزید و ضمن نامه‌ای او را به خراسان فرستاد. جَعْدة بن هُبیره در جنگ صفین شرکت جست و در پاسخ به عتبة بن ابی‌سفیان که خروج او را به‌دلیل رابطه با امام (ع) برمی‌شمرد، گفت: "به‌خدا قسم که اگر برای دایی‌ای چون او (امام علی) بود، از شدت عشق به او پدر خویش را فراموش می‌کردی. در فضیلت علی نسبت به معاویه حتی بین دو نفر اختلاف نیست... . این‌که گفتی علی در عراق و معاویه در شام دو مرد بی‌نظیرند، باید بگویم که علی با یقین خود پیش می‌رود و معاویه با شک خود درمی‌ماند. نیّت اهل حق برتر از تلاش اهل باطل است..." پس از آن جنگی درگرفت و جَعْدة بن هُبیره خود به میدان تاخت، عتبه نیز سپاه خویش را تسلیم کرد و از میدان گریخت. جَعْدة بن هُبیره همواره در رکاب امام حاضر بود. سید رضی در نهج البلاغه ذیل خطبه ۱۸۱ می‌نویسد: از نوف بکالی روایت شده است که گفت: "امیر المؤمنین این خطبه را برای ما در کوفه ادا فرمود و هنگام خواندن خطبه بر سنگی که جَعْدة بن هُبیره به‌جای امام نماز صبح را اقامه کرد»[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۲۴۴- ۲۴۵.