دلایل پیروی امام مهدی از روش قضاوت سلیمان نبی چیست؟ (پرسش)
| دلایل پیروی امام مهدی از روش قضاوت سلیمان نبی چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / عصر پس از ظهور / حکومت جهانی امام مهدی / محل قضاوت امام مهدی |
| مدخل اصلی | مرکز قضاوت امام مهدی |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
دلایل پیروی امام مهدی از روش قضاوت سلیمان نبی چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که میتوان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
پاسخ نخست
آیت الله شهید سید محمد صدر در کتاب «تاریخ پس از ظهور» در این‌باره گفته است:
«در اینجا میتوان دو دلیل را ذکر کرد:
- قضاوت سلیمان (ع) مطابق با قوانین اسلامی است زیرا مطابق احکام اسلامی، وقتی گوسفندی به مزرعه دیگری وارد شد صاحب آن ضامن خسارت وارد شده به صاحب مزرعه می‌باشد. سلیمان و داوود (ع) نیز همین‌گونه قضاوت کرده‌اند و تنها در نوع غرامتی که صاحب گوسفند باید بدهد اختلاف دارند که در احتمالات سه‌گانه بیان شد. درست است که غرامت در عصر حاضر نقدی است ولی میتوان عین مال تلف شده یا عوض آن را پرداخت. این در صورتی است که دو طرف دعوا بر این روش توافق کنند و یا آن که حاکم اسلامی به آن حکم نماید. بدین ترتیب تفاوت بین داوری سلیمان (ع) و قضاوت اسلامی تنها در نوع ضمان و غرامت است؛ در نتیجه اگر امام مهدی (ع) مانند او حکم کند، می‌تواند نوع غرامت را از وجه نقدی به عوض جنسی تبدیل نماید و شخص مدیون نیز باید به آن پایبند باشد. گفتنی است درباره ورود غیر قانونی به مزرعه در شب و روز، تفاوتی بین حکم سلیمان (ع) و حکم اسلام نیست.
- اگر فرض کنیم حکم سلیمان (ع) مطابق حکم اسلام نیست، برای درستی انتساب آن به امام مهدی (ع) کافی است به استفاده آن حضرت از روش‌های قضایی پیامبران پیشین هم چون آدم و نوح (ع) استناد نماییم. در این باره در فصل گذشته به طور کافی بحث کرده‌ایم. گذشته از اینها باید توجه داشت که امام مهدی (ع) بر مردم از جان‌ها و اموالشان سزاوارتر است و حق دارد هر آنچه را که اصلح می‌داند انجام دهد. شأن او در اینجا همانند شأن و جایگاه پیامبر (ص) است که خداوند درباره‌اش می‌فرماید: ﴿النبِی أَوْلی بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ﴾[۱]»[۲].
پانویس
- ↑ سوره الاحزاب، آیه ۶.
- ↑ صدر، سید محمد، تاریخ پس از ظهور، ص۴۹۲، ۴۹۳.