یکی از یاران امام صادق (ع) به خدمت ایشان عرض می‌کند: من گه گاه به کسی که پیش از این نه من او را دیده‌ام و نه او مرا دیده برخورد می‌کنم، امّا او را به‌سختی دوست می‌دارم، و چون با او سخن می‌گویم در می‌یابم که او نیز همین حالت را نسبت به من دارد!، سرّ این مطلب چیست؟ امام فرمودند: "همین‌گونه است که می‌گوئی! چراکه قلوبنیکان چون به هم برخورد کنند هرچند بر زبان نیاوردند امّا سریع‌تر از آنچه آبباران با آب‌های زمین مخلوط می‌شود به هم پیوند می‌خورد، در مقابل امّا قلب‌های بدکاران هرچند با زبان نسبت به هم اظهار محبّت کنند همچون چهارپایان است، که هرچند در محلّی واحد علف خورَند امّا از هم دور خواهند بود"[۱]؛
پیامبر اکرم (ص) فرمودند: "بهترین شما، خوش خُلق‌ترین شما هستند؛ آنان که خود با مردم پیوند قلبی برقرار می‌کنند و دیگران نیز با آنان اُلفت می‌گیرند" [۲]؛
پیامبر اکرم (ص) فرمودند: "چون قیامت برسد، نزدیک‌ترین شما به من کسانی هستند که راستگوتر باشند، و بیشتر از دیگران امانت را به صاحبش برسانند، و بیشتر از دیگران وفای به عهد کنند، و خوش خُلق‌تر بوده از دیگران به مردم نزدیک تر باشند" [۳]؛
امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: "خوشا به حال آن کس که در راه اطاعت خدا با مردم اُلفت می‌گیرد، و آنان نیز با او اُلفت می‌گیرند" [۴]؛
پیامبر اکرم (ص) در حدیث معراج فرمودند: "آن‌گاه فرشته‌ای از فرشتگان را دیدم، که خلقت عجیبی بدو بخشیده بود؛ چه نیمی از بدن او از آتش و نیم دیگر از برف بود، امّا نه آتش برف را ذوب می‌کرد و نه برف آتش را خاموش می‌گردانید!. آن فرشته دائماً با صدائی بلند فریاد می‌کرد: منزّه و والا است آن کس که حرارت این آتش را بازداشته که برف را آب نمی‌کند، و سردی این برف را نگاه داشته که آتش را خاموش نمی‌سازد!؛ پروردگارا، ای کسی که بین برف و آتش را جمع نموده‌ای!، میان قلوببندگان مؤمنت اُلفت برقرار نما" [۵]؛
رحمت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: رحمت در قرآن - رحمت در حدیث - رحمت در نهج البلاغه - رحمت در اخلاق اسلامی - رحمت در معارف دعا و زیارات - رحمت در معارف و سیره سجادی - پرسش مرتبط ندارد