امام صادق (ع) میفرمایند: "خداوندپیامبران را بر نبوّتشان سرشته است، از اینرو هیچگاه از دین خارج نخواهند شد؛ اوصیاءپیامبران را هم بر وصایتشان سرشته است، و باز از همینرو هیچگاه از دین خارج نخواهند شد؛ شماری از مؤمنین را نیز بر ایمان سرشته است، که هیچگاه از دین خارج نمیشوند. امّا برخی از مؤمنان تنها از ایمان قرضی برخوردارند، اینان اگر از خداوند درخواست نمایند و در این درخواستشان اصرار ورزند، با ایمان از دنیا خواهند رفت"[۱]؛
ابو بصیر میگوید: از امام صادق (ع) درباره معنی آیه شریفه﴿هُوَ الَّذِي أَنْشَأَكُمْ مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ فَمُسْتَقَرٌّ وَمُسْتَوْدَعٌ﴾[۲]، سؤال نمودم. حضرت فرمودند: "مردمشهر تو در این رابطه چه نظری دارند؟ گفتم: میگویند: منظور از "مستقَر" آنست که در رحم مادر قرار گیرد، و "مستودَع" آنست که در صُلب پدر بودیعت نهاده شود. حضرت فرمودند: به خطا رفتهاند! "مستقر" آنست که ایمان در قلب استقرار یابد، از اینرو هیچگاه از او ستانده نشود؛ و ﴿مُسْتَوْدَعٌ﴾ آنست که ایمان زمانی به او به ودیعه سپرده شود، آنگاه از او بازستانده شود. زبیر از اینان بود" [۳]؛
"روزی که پیامبر اکرم (ص) در گذشت، زبیرشمشیر خود را کشید و گفت: آن را تا با علیبیعت نکنم در غلاف فرو نمیکنم!؛ پس از زمانی باز شمشیر خود را کشید و با آن، حضرت علی را هدف قرار داد!. زبیر در شمار کسانی بود که ایمان به او قرض داده شده بود، از اینرو نخست در نور آن رفت، و پس از آن خداوند آن را از او بازستاند"[۴]؛
امام صادق (ع) فرمودند: "بنده خداگاه صبح مؤمن است و شب کافر، و گاه صبح کافر است و شب مؤمن. به گروهی از مردمایمان را به قرض میدهند، سپس آن را از آنان باز میگیرند؛ اینان "قرض داده شدگان" نامیده میشوند. آنگاه فرمود: فلان کس از اینان است" [۵]؛
عیسی ابن مریم (س) به حواریانش فرمود: "با شما سخن حق میگویم! مردمان میگویند که ساختمان به سنگ نخستینش استوار است، و من اینچنین نمیگویم؛ حواریون گفتند: ای پیامبر خدا! پس چه میگوئی؟ ایشان فرمود: به درستی میگویم که آخرین سنگی که کارگر مینهد، همان اساس خانه است! ابوفروه توضیح داد: منظور آن حضرت، آنست که خاتمه کار هر فرد، مهمترین بخش زندگی اوست". [۷]؛
پیامبر اکرم (ص) فرمودند: "مؤمن پیاپی و دائماً از سوء عاقبت خود ترسان و بیمناک است و یقین به رسیدن به بهشت ندارد، تا آن دم که گاهِ پرواز روحش فرارسد و ملک الموت بر او ظاهر شود"[۸][۹].