شهید در فقه سیاسی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

معناشناسی

شهید در لغت عبارت است از عالم با حضور نزد معلوم و دیدن آن[۱]. اصل آن "شهد" به معنای حضور، علم و اعلام است[۲].

شهید در قرآن

فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ[۳].

یکی از اسمای الهی در قرآن کریم عنوان شهید است؛ چون هیچ عمل و نیتی از بندگان و جهان هستی نزد او غایب نیست[۴]؛ به کشته ‌شدۀ راه خدا نیز "شهید" گفته می‌شود. کشته ‌شدگان در راه خدا را از آن روی شهید گویند که فرشتگان رحمت بر پیکر او حاضر می‌شوند، خداوند و فرشتگانش بر رستگاری او گواهی می‌دهند و روز قیامت از او شهادت می‌طلبند[۵].

قرآن کریم برای شهید فضایل عظیمی برشمرده است[۶]:

  1. زنده‌ بودن شهیدان: وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْيَاءٌ وَلَكِنْ لَا تَشْعُرُونَ[۷]. شاید مراد از أَحْيَاءٌ ادامه حضور معنوی و تأثیرگذاری آنان در جامعه دینی باشد. عده‌ای از مفسران "حیات شهدا" را ادامه زندگی در عالمی دیگر تفسیر کرده‌اند.
  2. روزی‌خوار پروردگارند: بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ[۸].
  3. مشمول مغفرت و رحمت الهی‌اند: وَلَئِنْ قُتِلْتُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوْ مُتُّمْ لَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرَحْمَةٌ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ[۹].
  4. شهادت، کفّاره گناهان و ضمانت بهشت است: فَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَأُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأُوذُوا فِي سَبِيلِي وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لَأُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ[۱۰].
  5. اجر عظیم، پاداش شهیدان: وَمَنْ يُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيُقْتَلْ أَوْ يَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا[۱۱].
  6. رضایتمندی شهیدان از جایگاه خود در آخرت: لَيُدْخِلَنَّهُمْ مُدْخَلًا يَرْضَوْنَهُ[۱۲].
  7. تباه‌ نشدن عمل شهیدان: وَالَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَلَنْ يُضِلَّ أَعْمَالَهُمْ[۱۳].

شهید در فقه سیاسی

در فرهنگ سیاسی قرآن، شهادت‌طلبی و شهید پروری راز و رمز زندگی و بالندگی اسلام در طی قرون متمادی بوده است و زمانی که فرهنگ جهاد و شهادت از جامعه اسلامی رخت بر بندد، اضمحلال و سقوط آن را فرا خواهد گرفت[۱۴].[۱۵]

منابع

پانویس

  1. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۱۳۰.
  2. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۲۲۱.
  3. «و آنان که از خداوند و پیامبر فرمان برند با کسانی که خداوند به آنان نعمت داده است از پیامبران و راستکرداران و شهیدان و شایستگان خواهند بود و آنان همراهانی نیکویند» سوره نساء، آیه ۶۹.
  4. ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۳۸.
  5. مسعود انصاری، «شهید»، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۳۳۸-۱۳۳۹.
  6. مسعود انصاری، «شهید»، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۳۳۸-۱۳۳۹.
  7. «و کسانی را که در راه خداوند کشته می‌شوند مرده نخوانید که زنده‌اند امّا شما درنمی‌یابید» سوره بقره، آیه ۱۵۴.
  8. «و کسانی را که در راه خداوند کشته شده‌اند مرده مپندار که زنده‌اند، نزد پروردگارشان روزی می‌برند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۹.
  9. «اگر در راه خداوند کشته شوید یا بمیرید (بدانید) که آمرزش و بخشایشی از خداوند، از هر آنچه فراهم آورند بهتر است» سوره آل عمران، آیه ۱۵۷.
  10. «بنابراین بی‌گمان از گناه آنان که مهاجرت کردند و از دیار خود رانده شدند و در راه من آزار دیدند و کارزار کردند یا کشته شدند چشم می‌پوشم و آنان را به بوستان‌هایی در خواهم آورد که از بن آنها جویباران روان است، به پاداشی از نزد خداوند؛ و پاداش نیک (تنها) نزد خداوند است» سوره آل عمران، آیه ۱۹۵.
  11. «آری، کسانی باید در راه خدا نبرد کنند که زندگی این جهان را به جهان واپسین می‌فروشند و هر که در راه خداوند نبرد کند چه کشته شود و چه پیروز گردد زودا که به او پاداشی سترگ ارزانی داریم» سوره نساء، آیه ۷۴.
  12. «به یقین آنان را به جایگاهی که آن را می‌پسندند در می‌آورد و بی‌گمان خداوند بردباری داناست» سوره حج، آیه ۵۹.
  13. «آنان که در راه خداوند کشته شدند هرگز (خداوند) کارهایشان را بیراه نمی‌سازد» سوره محمد، آیه ۴.
  14. جلال‌الدین فارسی، فرهنگ واژههای انقلاب اسلامی، ص۵۳۲.
  15. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص۳۷۶-۳۷۸.