عبدالله بن زبیر بن عوام در معارف و سیره حسینی

مقدمه

عبدالله بن زبیر از مخالفت‌ کنندگان با بیعت یزید بود که به دنبال آن، از مدینه به مکه پناهنده شد. وی از جمله کسانی بود که می‌خواست امام حسین (ع) در مکه نماند، زیرا با حضور امام و تجمّع مردم برگرد آن حضرت، زمینه‌ای برای توفیق او نبود^[۱]. این نکته در سخن خود سیدالشهدا هم دیده می‌شود که در پاسخ به پیشنهاد عبدالله بن زبیر (که علی‌رغم خواست باطنی‌اش، می‌‌گفت به عراق نرو) سخنانی گفت، از جمله در پایان آن افزود: «إِنَّ هَذَا لَيْسَ شَيْءٌ يُؤْتَاهُ مِنَ اَلدُّنْيَا أَحَبَّ إِلَيْهِ مِنْ أَنْ أَخْرُجَ مِنَ اَلْحِجَازِ إِلَى اَلْعِرَاقِ، وَ قَدْ عَلِمَ أَنَّهُ لَيْسَ لَهُ مِنَ اَلْأَمْرِ مَعِي شَيْءٌ، وَ أَنَّ اَلنَّاسَ لاَ يَعْدِلُوهُ بِي، فَوَدَّ أَنِّي خَرَجْتُ مِنْهَا لِتَخْلُوَ لَهُ!»^[۲].

عبدالله بن زبیر، پس از مرگ یزید، ادعای خلافت کرد و گروهی با او بیعت کردند. تا اینکه در سال ۷۳ در دورۀ خلافت عبدالملک، به دست نیرو‌های حجاج بن یوسف که برای سرکوبی او به مکه هجوم آوردند، کشته شد^[۳].^[۴]

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا

پانویس

↑ حیاة الإمام الحسین، ج۳، ص۲۷، و سخنان ابن عباس در این باره.
↑ سخنان حسین بن علی از مدینه تا کربلا، ص۶۶ به نقل از تاریخ طبری و ابن اثیر.
↑ سخنان حسین بن علی از مدینه تا کربلا، ص۶۹ به نقل از تاریخ الخلفاء و البدایه و النهایه.
↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۲۴.

[1] حیاة الإمام الحسین، ج۳، ص۲۷، و سخنان ابن عباس در این باره.

[2] سخنان حسین بن علی از مدینه تا کربلا، ص۶۶ به نقل از تاریخ طبری و ابن اثیر.

[3] سخنان حسین بن علی از مدینه تا کربلا، ص۶۹ به نقل از تاریخ الخلفاء و البدایه و النهایه.

[4] محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۲۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]