فاطمه دختر امام حسین در معارف و سیره حسینی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

افشاگری و خطبه‌خوانی فاطمه بنت الحسین در قیام حسینی

فاطمه بنت الحسین (ع) فرزند سیدالشهدا (ع) و نام مادرش ام اسحق و همسر حسن بن الحسن (ع) بود[۱]. وی نیز در کوفه خطبه‌ای ایراد کرد و در آن، ضمن سپاس خدا به شماره ریگ‌ها و سنگ‌ها از عرش تا خاک و مدح پیامبر اکرم (ص)، مردم را خطاب کرد و فرمود:

"بارالها به تو پناه می‌برم که بر تو دروغی ببندم، یا سخنی بگویم بر خلاف آنچه فرو فرستاده‌ای، درباره پیمان‌هایی که برای وصی پیامبر علی بن ابی طالب (ع) گرفته‌ای، همان علی که حقش را ربودند و بی‌گناهش کشتند، چنانچه دیروز فرزندش را در خانه‌ای از خانه‌های خدا کشتند و جمعی که به زبان، اظهار مسلمانی می‌کردند حاضر بودند، ای خاک بر سرشان! که از فرزند علی (ع) نه در زندگی‌اش رسمی بازداشتند و نه به هنگام مرگ یاری‌اش نمودند... در حالی که حسین سرشتی داشت، پسندیده و طینتی داشت، پاک، فضایل اخلاقی‌اش معروف همه بود و عقاید نیک‌اندیش او مشهور جهان..."[۲]

"ای اهل کوفه، ای اهل مکر و فریب! ما را کافر شمردید و ریختن خونمان را حلال؟ خون از شمشیرهاتان می‌چکد و شادمانی می‌کنید؟ به زودی عذاب بر شما نازل می‌شود. وای بر شما! با چه دستی بر ما ظلم کردید؟ و چگونه نفسی شما را بر کشتن ما ترغیب کرد؟ چگونه پاهایتان یاری کرد که به جنگ ما بیایید؟ قلب‌هایتان را قساوت گرفته و بر دل‌هایتان مهر زده شده است؟ چشم‌ها و گوش‌هایتان از شنیدن و دیدن آیات الهی ناتوان گردیده‌اند و شیطان عمل زشت شما را برایتان زیبا جلوه داد و بر چشم‌هایتان پرده‌ای نهاد، که دیگر هدایت نمی‌شوید".

"ای مردم کوفه هیچ می‌دانید که چند خون از رسول خدا بر ذمه شماست که از شما طلب خواهد کرد؟ آن مکرها و حیله‌ها که با برادرش علی بن ابی طالب (ع) کردید. حال با این همه ظلم و مکرها عده‌ای بر این اعمال زشت به دیده فخر و بزرگ‌منشی می‌نگرند. آیا به کشتن مردمی می‌نازید که خداوند آنان را به پاکی ستود و پلیدی را از آنان دور کرد؟ پس خشم خود را فرو برید که البته برای هر کس آنچه پیش می‌فرستد، باقی خواهد ماند"[۳].

سخن که به اینجا رسید، اهل کوفه با چشمان گریان نزد دختر رسول آمدند و از او خواستند که خاموش شود و بیشتر آنان را رسوا نگرداند[۴].

فاطمه بنت الحسین امانتدار امامت در قیام حسینی

فاطمه دختر امام حسین (ع) نیز یکی از بانوان محترمی بود که امام حسین (ع) امانت‌های امامت را به او سپرد، تا به امام سجاد (ع) برساند[۵].[۶]

منابع

پانویس

  1. او همسر حسن فرزند بزرگوار امام حسن (ع) بود که معروف به حسن المثنی بود (ریاحین الشریعه، ج۳، ص۳۵۹). حسن شوهر فاطمه در کربلا بود و به اسیری رفت و در بین راه مردی به نام اسماء بن خارجه او را آزاد نمود. (ارشاد مفید با ترجمه، ص۳۶۶).
  2. ملهوف، ص۱۹۴ – ۱۹۵.
  3. خیابانی، وقایع الایام، ص۲۵۳.
  4. فخر روحانی، زهرا، مقاله «نقش زنان در نهضت حسینی»، فرهنگ عاشورایی ج۹ ص ۸۰.
  5. شیخ طوسی، الغیبة، ص۱۲۸؛ بصائر الدرجات، محمد بن حسن الصفار قمی به نقل از ابی الجارود.
  6. فخر روحانی، زهرا، مقاله «نقش زنان در نهضت حسینی»، فرهنگ عاشورایی ج۹ ص ۸۳.