لا اری الموت الا سعادة
مقدمه
از آموزش‌های عاشورا، گزیدن مرگ سرخ و شهادت، بر زندگی مذلّت بار در کنار ظالمان است و اینگونه مردن، حیات جاودانی است و آنگونه زیستن، مرگی بصورت زندگی. سخن بالا، جمله‌ای از خطبۀ حماسی و الهام بخش سید الشهدا (ع) در روز عاشورا است که خطاب به یاران خویش فرمود و آغاز خطبه چنین است: «إِنَّ الدُّنْيَا قَدْ تَنَكَّرَتْ وَ تَغَيَّرَتْ...». تا آنجا که می‌فرماید: «أَ لَا تَرَوْنَ الْحَقَّ لَا يُعْمَلُ بِهِ وَ الْبَاطِلَ لَا يُتَنَاهَى عَنْهُ لِيَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ فِي لِقَاءِ اللَّهِ وَ إِنِّي لَا أَرَى الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَ الْحَيَاةَ مَعَ الظَّالِمِينَ إِلَّا بَرَماً»[۱].
فلسفۀ بلندی که سید الشهدا (ع) در جملۀ یاد شده بیان کرده است، درس زندگی شرافتمندانه و با عزّت را می‌آموزد و بدون آن باور متعالی، انسان برای "زنده ماندن" تن به هر ستم و خواری می‌دهد. اگر عاشورا، مکتب آزادی است، در سایۀ همین تعالیم است[۲].
منابع
پانویس
- ↑ مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۶۸.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۴۱۹.