مدایح علوی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام علی است. مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

مدایح علوی شاعران شیعه و حتی اهل سنت، فضایل و مناقب حضرت علی(ع) را به زبان شعر (چه عربی، چه فارسی) سروده و شعر خود را به مدح علی(ع) آراسته‌اند. هر شیعۀ متعهّد احساس وظیفه می‌کرده که از قدرت و طبع شعری خود در مسیر ولایت بهره بگیرد. از این‌رو حجم عظیمی از مدایح علوی پدید آمده است.

مبنای شکل‌گیری مباحث کتاب"الغدیر"، بر غدیریه‌های شاعران عرب و فضایل امیر المؤمنین(ع) در قالب شعر از صدر اسلام تا زمان مؤلف آن کتاب است و قرن به قرن شاعران غدیر را معرفی و به نقل و مستندسازی اشعارشان پرداخته است. اینگونه سروده‌ها، هم مفاهیم اعتقادی تشیع را در عواطف شیعیان ریشه‌دارتر ساخته و هم آن فضایل را که در روایات آمده، با زبان شعر، جذاب و فراگیر و ماندگار کرده است. پیامبر اسلام] و ائمه معصومین(ع) نیز مدافع و مروّج اینگونه مدایح بوده‌اند و شعر شاعران هم در سایۀ مدایح علوی و ولایی، ارزش و اعتبار و جاودانگی یافته است (مادح خورشید، مدّاح خود است). به عنوان نمونه، برخی از شاعران عرب را یاد می‌کنیم: کعب بن زهیر، بشر بن منقذ، حسّان بن ثابت و.... در ادب فارسی نیز از دیرباز، شاعران شیعی به مدیحه‌سرایی اهل بیت، به‌ویژه امیر مؤمنان پرداخته‌اند و فضایل آن حضرت را با زبان شعر، جاودانه ساخته‌اند. (...) کدام شاعر اهل ولا و محبّ اهل بیت است که دربارۀ علی مدیحه و مدایحی نسروده باشد؟ این، عمل به توصیه و رهنمود امامان شیعه است که شاعران مکتبی را به سرودن دربارۀ اهل بیت فراخوانده و برای آن پاداش‌های فراوان برشمرده‌اند. به فرمودۀ امام صادق(ع): «من قال فینا بیت شعر بنی اللّه له بیتا فی الجنّة»، احادیث فراوان از این دست، نشان‌دهندۀ فضیلت پرداختن به "مدایح علوی" و اشعار آیینی و ولایی است.

منابع

1. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر