ویژگی‌های انسان منتظر از دیدگاه انجمن حجتیه چیست؟ (پرسش)
| ویژگی‌های انسان منتظر از دیدگاه انجمن حجتیه چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / غیبت امام مهدی / وظایف و تکالیف مسلمانان در عصر غیبت / انتظار فرج |
| مدخل اصلی | ویژگی‌های منتظِر از دیدگاه انجمن حجتیه |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
ویژگی‌های انسان منتظر از دیدگاه انجمن حجتیه چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
پاسخ نخست
آقای دکتر عباس کشاورز شکری و امین خدابخشی، در مقاله «انسان منتظر از دیدگاه انجمن حجتیه و امام خمینی» در این‌باره گفته است:
«از دیدگاه انجمن حجتیه انسان منتظر انسانی مُحِبّ است. انسانی که در فراق و دوری حضرت صاحب (ع) گریه و زاری می‌کند و دربدر به دنبال نشانه ای از حضرت می‌گردد. "در این گروه اعتقاد به حضرت حجت خلاصه شده است در محبت و ولایت (دوستی) امام عصر و به تبع آن صرفاً به بعد عبادی و نماز خواندن برای حضرت"[۱] است که توجه می‌شود.
در رابطه با محبت شیخ محمود حلبی می‌گوید: "هیچ راه و ذکر و ورد و هیچ طلسم و اسمی بالاتر از محبت نیست. اقرب الطرق و نزدیک‌ترین راه برای رسیدن به درگاه شاه عالم امکان، محبت به آن بزرگوار است”[۲]. همچنین می‌گوید: "محبت به امام زمان مستلزم محبت به آثار آن بزرگوار است"[۳]. از نظر آقای حلبی از آثار محبت به امام زمان (ع) می‌توان به این موارد اشاره کرد: "یکی اینکه وقتی تو امام زمان (ع) را نمی‌بینم دلتنگ می‌شوم، دلم به خفقان و اضطراب می‌افتد. شاهد دوم تپش قلب من است. شاهد سوم رنگ زرد من است. شاهد چهارم اشک دیدگان من است. اینها نشانه محبت است"[۴]. در ادامه می‌گوید: "اگر محب امام زمان باشی برای او اشک می‌ریزی و به دنبال او می‌گردی و از این سو و آن سو، از این عالم و آن متقی سراغ او را می‌گیری و راه رسیدن به او را جویا می‌شوی"[۵].
از جمله این راه‌های رسیدن به خدمت امام زمان (ع) را می‌توان نقل خواب‌ها و رؤیت امام زمان (ع) از منابع قدیم و جدید دانست، و استناد به اینکه زید یا عمرو امام زمان (ع) را دیده است با حضرت پانزده روز در بیت زید مسکن گزیدند در حالی که میزبان هم از شرف حضور حضرت مطلع بود[۶]. در این مورد و مثال‌هایی که محمود حلبی از دیدار افراد با امام زمان (ع) می‌آورد می‌توان به کتاب مجالس حضرت مهدی نوشته محمد رضا باقی اصفهانی رجوع کرد.
از نظر انجمنی‌ها انسان منتظر انسانی صبور است که باید در مقابل ظلم برای لو نرفتن و پیشبرد کارهای خود تقیه را پیشه خود سازد. پس از دیگر ویژگی‌های انسان منتظر صبر و تقیه است. "حزب قاعدین بر این باور است که صرفاً باید مهیا باشیم. نیرو پس‌انداز کنیم و حتی تظاهر به مخالفت با دشمن هم نکنیم و موافقت زبانی هم بکنیم و همیشه تا ظهور و قیام در سنگر تقیه و استتار و سکوت و عدم تظاهر به مخالفت با دشمن و در کمین‌گاه صبر به سر ببریم"[۷].
از دید انجمنی‌ها "صبر، کمین‌گاهی برای بسیج نیروها در نبرد سرنوشت‌ساز عصر ماست و شخص منتظر، در این سنگر، امکانات خویش را برای ظهور ذخیره می‌نماید و از همین پناه گاه، به دشمن شبیخون می‌زند و با او جنگ پارتیزانی می‌کند. روشن است که لازمه پیروزی در چنین رزمی، غافل ماندن دشمن، مستور بودن سنگر و مخفی گشتن پیکارگر می‌باشد. بنا بر روایات ما، این منظور در سایه "تقیه" به دست می‌آید"[۸]. آنها تقیه را از تعریف حاج میرزا محمد تقی اصفهانی استفاده می‌کنند. ایشان تقیه را چنین تعریف می‌کند: "معنی تقیه که واجب است این است که شخص مؤمن در جایی که اظهار حق کردن برای او خوف و ضرر عقلانی به جان و مال و آبروی او هست خود را نگه دارد و اظهار حق نکند، بلکه اگر ناچار شده به جهت حفظ جان یا مال یا آبروی خود به موافت کردن با مخالفان به زبان، با آنها موافقت کند قلب او مخالف زبان او باشد"[۹].
شیوه جنگی تقیه، دست از تکاپو کشیدن و با بیگانگان هم دست گشتن نیست، بلکه پوشاندن تلاش‌ها و خام کردن دشمنان است[۱۰]. گاه حتی برای تقیه لازم است که مخالفت که بر زبان جاری نشود حتی موافقت زبانی هم بکند[۱۱].
بنابراین از نظر انجمن "اگر مخالف ظاهری با فساد هم هستی ولی در باطن به ترویج ظلم و فساد برای تسریع ظهور باید رضایت داشت و برای قابل ایراد نبودن قضیه در کنارش هم مطرح می‌کردند که در قلبت می‌توانی آنها را نفرین کنی و پارسایی اختیار کنی اما بدان در عمل مبارزه بیهوده است چون حکومت اسلامی فقط در زمان امام زمان (ع) شکل پیدا می‌کند".
بنابراین مبارزه موقوف و فقط خدمت به اسلام باید بکنیم و خدمت به اسلام از طریق مبارزه با بهائیت میسر است [۱۲].
به تبع این نگرش و اعتقاد به تقیه، آنها مخالف هر نوع قیام در دوران غیبت‌اند چراکه، قیام ممکن است باعث تلف شدن نیروها گردد. از این‌رو انجمنی‌ها اعتقاد دارند که: "در روزگار غیبت، ستیز و نبرد انسان منتظر، کمتر آشکار و رو در رو است، زیرا که باید نیروها و سلاح‌ها و امکانات و تجهیزات را برای آن جنگ بزرگ نگه دارد. پس در کمین دشمن می‌نشیند و رزم تدافعی و پارتیزانی می‌کند تا به کمترین میزان، زیان بیند و بیشترین آسیب و گزند را به خصم وارد آورد. این یک پیکار فرسایشی است. پس نیازمند استتار و اختفاء می‌باشد و از آن بالاتر به بردباری و شکیبایی نیاز دارد"[۱۳]»[۱۴].
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ باقی، عمادالدین، در شناخت حزب قاعدین زمان (موسوم به انجمن حجتیه)، ص١٢٧.
- ↑ باقی اصفهانی، محمدرضا، مجالس حضرت مهدی (ع)، ص٢۵٩.
- ↑ باقی اصفهانی، محمدرضا، مجالس حضرت مهدی (ع)، ص٢۵۶.
- ↑ باقی اصفهانی، محمدرضا، مجالس حضرت مهدی (ع)، ص٢۵٨.
- ↑ باقی اصفهانی، محمدرضا، مجالس حضرت مهدی (ع)، ص٢۵٩.
- ↑ باقی، عمادالدین، در شناخت حزب قاعدین زمان (موسوم به انجمن حجتیه)، ص١٢٨.
- ↑ باقی، عمادالدین، در شناخت حزب قاعدین زمان (موسوم به انجمن حجتیه)، ص١٣٨.
- ↑ تاجری، حسین، انتظار بذر انقلاب، ص۱۱۷-۱۱۸.
- ↑ علیانسب، سید ضیاءالدین؛ علوی نیک، سلمان، جریان‌شناسی انجمن حجتیه، ص٨١.
- ↑ تاجری، حسین، انتظار بذر انقلاب، ص١١٩.
- ↑ باقی، عمادالدین، در شناخت حزب قاعدین زمان (موسوم به انجمن حجتیه)، ص١٣۶.
- ↑ اخگری، محمدرضا، ولایتی‌های بی ولایت، ص٣٩.
- ↑ تاجری، حسین، انتظار بذر انقلاب، ص۱۱۳.
- ↑ کشاورز شکری، عباس و خدابخش، امین، انسان منتظر از دیدگاه انجمن حجتیه و امام خمینی، ص۱۰۲- ۱۰۴.