احمد بن عبدالله عجلی

آشنایی اجمالی

ابوالحسن احمد بن عبدالله بن صالح بن مسلم عجلی کوفی طرابلسی مغربی در کوفه زاده شد و در بغداد رشد یافت. از پانزده سالگی به فراگیری حدیث روی آورد و نزد بزرگان بغداد، کوفه و بصره به کسب دانش پرداخت.^[۱] از جمله اساتید وی شبابة بن سوار، محمد بن یوسف فریابی، حسین بن علی جعفی و یعلی بن عبید را می‌‌توان نام برد.^[۲] از عجلی افرادی چون پسرش صالح، محمد بن فطیس غافقی و سعید بن عثمان روایت کرده‌اند.^[۳] به روایتی احمد بن حنبل و یحیی بن معین نیز احادیثی را از وی اخذ کرده‌اند. عجلی پس از آنکه در عراق حدیث آموخت و به شهرتی دست یافت، زادگاهش را ترک کرده و به مغرب مهاجرت کرد و در طرابلس سکنی گزید. شهرت و آوازه وی مربوط به زمانی است که در مغرب به تدریس حدیث و تصنیف اشتغال داشت. او از محدثان برجسته و توانای روزگار خویش بود و روایاتش مورد استناد دیگران قرار گرفته است.^[۴] گویا این هجرت، در دوره محنت و برای فرار از فتنه خلق قرآن بوده است.^[۵] یحیی بن معین او را فردی بسیار موثق دانسته و ستوده است.^[۶] وی به سال ۲۶۱ه‍ در طرابلس مغرب درگذشت^[۷] و در همان جا به خاک سپرده شد.^[۸] آثار وی عبارت‌اند از: الجرح و التعدیل^[۹] و التاریخ^[۱۰].^[۱۱]

احمد بن عبدالله عجلی

(متوفای سال ۲۶۱) او نزد اهل سنت از علمای بسیار بزرگ به شمار می‌آید، و در کتب جرح و تعدیل اقوال وی را نقل می‌کنند. عجلی در کتاب تاریخ الثقات عمر بن سعد بن أبی وقاص را توثیق کرده است^[۱۲].

یحیی بن معین پس از نقل توثیق عمر بن سعد از سوی احمد عجلی و نسائی، می‌گوید: کیف یکون من قتل الحسین ثقة!^[۱۳]. و بدین ترتیب این توثیق را رد می‌کند. و از این جا میزان تقوا و انصاف عجلی در جرح و تعدیل راویان به دست می‌آید!^[۱۴]

جستارهای وابسته

صالح بن احمد بن عبدالله عجلی کوفی طرابلسی مغربی (فرزند)

منابع

جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
حسینی میلانی، سید علی، جواهر الکلام فی معرفة الامامة و الامام ج۱

پانویس

↑ تاریخ بغداد، ج۴، ص۲۱۴ - ۲۱۵.
↑ تذکرة الحفاظ، ج۲، ص۵۶۰.
↑ تاریخ الاسلام، ج۲۰، ص۴۹ و ۵۰.
↑ تاریخ بغداد، ج ۴، ص۲۱۴ و ۲۱۵.
↑ هدیة العارفین، ج۱، ص۴۹.
↑ سیر اعلام النبلاء، ج۱۲، ص۵۰۶.
↑ تاریخ الاسلام، ج۲۰، ص۴۹ و ۵۰.
↑ تاریخ بغداد، ج ۴، ص۲۱۴ و ۲۱۵.
↑ الوافی بالوفیات، ج۷، ص۷۹.
↑ شذرات الذهب، ج۲، ص۱۴۱.
↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۱۴۵.
↑ معرفة الثقات، ج۲، ص۱۶۶، ۱۳۴۳، تهذیب التهذیب، ج۷، ص۳۹۶، ۷۴۷.
↑ ر.ک: تهذیب التهذیب، ج۷، ص۳۹۶، تاریخ دمشق، ج۴۵/۵۵، ص۵۲۱۲، تهذیب الکمال، ج۲۱، ص۳۵۷، ۴۲۴۰، میزان الاعتدال، ج۳، ص۱۹۹، ۶۱۱۶.
↑ حسینی میلانی، سید علی، جواهر الکلام فی معرفة الامامة و الامام، ج۱، ص ۱۲۹.

[1] تاریخ بغداد، ج۴، ص۲۱۴ - ۲۱۵.

[2] تذکرة الحفاظ، ج۲، ص۵۶۰.

[3] تاریخ الاسلام، ج۲۰، ص۴۹ و ۵۰.

[4] تاریخ بغداد، ج ۴، ص۲۱۴ و ۲۱۵.

[5] هدیة العارفین، ج۱، ص۴۹.

[6] سیر اعلام النبلاء، ج۱۲، ص۵۰۶.

[7] تاریخ الاسلام، ج۲۰، ص۴۹ و ۵۰.

[8] تاریخ بغداد، ج ۴، ص۲۱۴ و ۲۱۵.

[9] الوافی بالوفیات، ج۷، ص۷۹.

[10] شذرات الذهب، ج۲، ص۱۴۱.

[11] جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۱۴۵.

[12] معرفة الثقات، ج۲، ص۱۶۶، ۱۳۴۳، تهذیب التهذیب، ج۷، ص۳۹۶، ۷۴۷.

[13] ر.ک: تهذیب التهذیب، ج۷، ص۳۹۶، تاریخ دمشق، ج۴۵/۵۵، ص۵۲۱۲، تهذیب الکمال، ج۲۱، ص۳۵۷، ۴۲۴۰، میزان الاعتدال، ج۳، ص۱۹۹، ۶۱۱۶.

[14] حسینی میلانی، سید علی، جواهر الکلام فی معرفة الامامة و الامام، ج۱، ص ۱۲۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]