علم معصوم به حاجات و نیازهای مردم
مقدمه
امام(ع) به جمیع اموری که بندگان در امر معاش یا در امر معاد بدو محتاجند عالم است، چون بنا بفرض، امام(ع) نفوس را از ملکوت آنان هدایت بحق میکند، و آنان را به کمال خود میرساند، بنابراین چگونه ممکن است که خود او نسبت به مایحتاج عباد در امور تکاملی آنها جاهل باشد، و این خاصه نیز از آیات قرآن که یهدون بامرنا، و افضلیت مقام امامت از نبوت طبق مفاد خطاب حضرت حق به ابراهیم خلیل روشن شد و علاوه چون فعل و قول امام(ع) منطبق بر حق به تمام معنی الکلمه است، و در مقام عبودیت و تقرب، امام(ع) پا به مرحلهای گذارده، که خود خدا در وجود او آمر و ناهی خواهد بود، و فعل امام(ع) عین وحی خداست، بنابراین همانطور که بر خدا مایحتاج عباد پوشیده نیست، بر امام(ع) که مجلای اتم و مجرای کامله افاضات حضرت احدیت به موجودات است، این امر مخفی نیست، بلکه علم امام(ع) عین علم خدا بوده و تفاوتی در اصل معنی وجود ندارد[۱].
