عصمت امام در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۱

مراد از عصمت امام در معارف مهدویت، نقل بیانات امام زمان(ع) پیرامون عصمت و مسائل مرتبط با آن از لابه لای روایات، نامه‌ها و یا توقیعات آن حضرت است که در منابع روایی یا تاریخی امامیه مکتوب شده و به دست ما رسیده است. هر چند به جهت آنکه زندگانی حضرت از ابتدا به صورت مخفیانه بوده و پس از شهادت امام عسکری(ع) نیز دوران غیبت صغری شروع و پس از آن نیز عصر غیبت کبری آغاز شده و تا کنون نیز ادامه دارد، نسبت به برخی امامان قبل، روایات اندکی از آن حضرت در اختیار ما قرار گرفته و آنچه موجود است غالباً مربوط به عصر غیبت صغری است، اما با این حال از میان همان سخنان آن حضرت می‌توان به مطالبی پیرامون عصمت امام دست یافت.

معناشناسی عصمت

معنای لغوی

عصمت، واژه‌ای عربی و از ماده عَصِمَ، یعصِمُ است که در لغت در دو معنا به کار رفته؛ یکی مَسَک به معنای حفظ و نگهداری و دیگری مَنَع به معنای مانع شدن. استعمال واژه عصمت در معنای حفظ و نگهداری به ویژه هنگامی که این کلمه و مشتقات آن به خداوند اسناد داده شود مورد اتفاق لغت‌نویسان معروف زبان عربی است^[۱]. برخی هم این واژه را به امتناع به معنای منع کردن یا مانع شدن معنا کرده اند^[۲].^[۳]

معنای اصطلاحی

«عصمت» صفتی درونی و شرطی است لازم برای اعطای مقام امامت از طرف حق تعالی به امام^[۴]. از منظر امامیه عصمت، لطفی از الطاف الهی است که فارغ از هرگونه اجبار، انسان معصوم را به طاعت خدا نزدیک و از معصیت‌ها دور می‌کند. به عبارت دیگر عصمت لطفی است که خدای تعالی در حق مکلف روا می‌‌دارد، به طوری که وقوع گناه و ترک اطاعت از مکلف با وجود آن ممتنع بوده و فرد با وجود قدرت بر ارتکاب معصیت، انگیزه‌ای بر انجام آن ندارد^[۵].

عصمت امام و گستره آن

عصمت امام در حدیث امام مهدی چگونه توصیف شده است؟

(پرسمان عصمت)

از آنجا که زندگانی امام زمان(ع)از ابتدا به صورت مخفیانه بوده و پس از شهادت امام عسکری(ع) نیز دوران غیبت صغری و پس از آن عصر غیبت کبری آغاز شده و تا کنون نیز ادامه دارد، روایات مرتبط با عصمت امام را باید از میان روایات، نامه‌ها و توقیعات مربوط به عصر غیبت صغری جستجو نمود.

حضرت مهدی (ع) در نامه خود خطاب به اسحاق بن احمد با صراحت از مسئله عصمت سخن به میان آورده و راجع به امامان شیعی فرمودند: «بِأَنْ عَصَمَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ بَرَّأَهُمْ مِنَ الْعُيُوبِ وَ طَهَّرَهُمْ مِنَ الدَّنَسِ وَ نَزَّهَهُمْ مِنَ اللَّبْسِ»^[۶]؛ «... خداوند متعال آنها را از گناهان معصوم ساخته و از عیب‌ها مبرا نموده و از پلیدی‌ها تطهیر و از شبهات منزه کرده است»^[۷].

پرسش مستقیم

عصمت امام در حدیث امام مهدی چگونه توصیف شده است؟ (پرسش)

منابع

پانویس

↑ خلیل بن احمد فراهیدی در کتاب"العین" می‌گوید: "عصمت، یعنی اینکه خداوند تو را از بدی حفظ کند. العین، ج۱، ص۳۱۳. بر این اساس، عَصَمَهُ، یعنی او را حفظ و نگهداری کرد. مصباح المنیر، جزء ۲، ص۷۴. راغب اصفهانی نیز با استناد به آیه لَا عَاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِلَّا مَنْ رَحِمَ «امروز هیچ پناهی از «امر» خداوند نخواهد بود جز (برای) آن کس که (خداوند بر او) بخشایش آورده باشد» سوره هود، آیه ۴۳. می‌گوید: "امروز، نگهدارنده و حافظی از امر خدا نیست" المفردات فی غریب القرآن، ص۳۳۷.
↑ زبیدی می‌گوید: "عصمت به معنای منع و بازداشتن (از چیزی) است لَا عَاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ «امروز هیچ پناهی از «امر» خداوند نخواهد بود» سوره هود، آیه ۴۳. یعنی امروز هیچ منع کننده و بازدارنده‌ای از کار خداوند نیست" زبیدی، تاج العروس، ج۸، ص۳۹۹؛ ابراهیم انیس و دیگران، معجم الوسیط، ص۶۰۵.
↑ حسینی میلانی، سید علی، عصمت از منظر فریقین، ص۱۴.
↑ اکبری و یوسفی، ولایت از دیدگاه علامه طباطبایی، ص۸۳-۸۵.
↑ "العصمة لطف یفعله الله تعالی بالمکلف بحیث یمتنع منه وقوع المعصیة و ترک الطاعة مع قدرته علیهما"، ر.ک: مفید، النکت الاعتقادیة، ص۳۷. "إعلم أن العصمة هی اللطف الذی یفعله الله تعالی، فیختار العبد عنده الإمتناع من فعل القبیح، فیقال علی هذا: إن الله عصمه، بأن فعل له ما اختار عنده العدول عن القبیح"؛ رسائل المرتضی، ج۳، ص۳۲۵- ۳۲۶. "العصمة لطف خفی یفعل الله تعالی بالمکلف، بحیث لا یکون له داع إلی ترک الطاعة و ارتکاب المعصیة، مع قدرته علی ذلک"، علامه حلی، النافع یوم الحشر فی شرح الباب الحادی عشر، ‌ ص۸۹. از نظر خواجه نصیر طوسی و علامه حلّی و دیگر اندیشمندان شیعه، عصمت، منافی قدرت نیست، بلکه معصوم قادر به انجام معصیت است. "من فسرها بأنها ملکة نفسانیة لا یصدر عن صاحبها معها المعاصی. وآخرون قالوا: العصمة لطف یفعله الله تعالی بصاحبها لا یکون له معه داع إلی ترک الطاعة وارتکاب المعصیة، وأسباب هذا اللطف أمور أربعة: أحدها: أن یکون لنفسه أو لبدنه خاصیة تقتضی ملکة مانعة من الفجور وهذه الملکة مغایرة للفعل. الثانی: أن یحصل له علم بمثالب المعاصی ومناقب الطاعات. الثالث: تأکید هذه العلوم بتتابع الوحی والإلهام من الله تعالی». الرابع: مؤاخذته علی ترک الأولی بحیث یعلم أنه لا یترک مهملا بل یضیق علیه الأمر فی غیر الواجب من الأمور الحسنة. فإذا اجتمعت هذه الأمور کان الانسان معصوما"؛ کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص۳۶۵.
↑ محمد بن حسن شیخ طوسی، الغیبة، ص۲۸۸؛ احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۶۸.
↑ فاریاب، محمد حسین، عصمت امام، ص ۱۸۴.

[1] خلیل بن احمد فراهیدی در کتاب"العین" می‌گوید: "عصمت، یعنی اینکه خداوند تو را از بدی حفظ کند. العین، ج۱، ص۳۱۳. بر این اساس، عَصَمَهُ، یعنی او را حفظ و نگهداری کرد. مصباح المنیر، جزء ۲، ص۷۴. راغب اصفهانی نیز با استناد به آیه لَا عَاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِلَّا مَنْ رَحِمَ «امروز هیچ پناهی از «امر» خداوند نخواهد بود جز (برای) آن کس که (خداوند بر او) بخشایش آورده باشد» سوره هود، آیه ۴۳. می‌گوید: "امروز، نگهدارنده و حافظی از امر خدا نیست" المفردات فی غریب القرآن، ص۳۳۷.

[2] زبیدی می‌گوید: "عصمت به معنای منع و بازداشتن (از چیزی) است لَا عَاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ «امروز هیچ پناهی از «امر» خداوند نخواهد بود» سوره هود، آیه ۴۳. یعنی امروز هیچ منع کننده و بازدارنده‌ای از کار خداوند نیست" زبیدی، تاج العروس، ج۸، ص۳۹۹؛ ابراهیم انیس و دیگران، معجم الوسیط، ص۶۰۵.

[3] حسینی میلانی، سید علی، عصمت از منظر فریقین، ص۱۴.

[4] اکبری و یوسفی، ولایت از دیدگاه علامه طباطبایی، ص۸۳-۸۵.

[5] "العصمة لطف یفعله الله تعالی بالمکلف بحیث یمتنع منه وقوع المعصیة و ترک الطاعة مع قدرته علیهما"، ر.ک: مفید، النکت الاعتقادیة، ص۳۷. "إعلم أن العصمة هی اللطف الذی یفعله الله تعالی، فیختار العبد عنده الإمتناع من فعل القبیح، فیقال علی هذا: إن الله عصمه، بأن فعل له ما اختار عنده العدول عن القبیح"؛ رسائل المرتضی، ج۳، ص۳۲۵- ۳۲۶. "العصمة لطف خفی یفعل الله تعالی بالمکلف، بحیث لا یکون له داع إلی ترک الطاعة و ارتکاب المعصیة، مع قدرته علی ذلک"، علامه حلی، النافع یوم الحشر فی شرح الباب الحادی عشر، ‌ ص۸۹. از نظر خواجه نصیر طوسی و علامه حلّی و دیگر اندیشمندان شیعه، عصمت، منافی قدرت نیست، بلکه معصوم قادر به انجام معصیت است. "من فسرها بأنها ملکة نفسانیة لا یصدر عن صاحبها معها المعاصی. وآخرون قالوا: العصمة لطف یفعله الله تعالی بصاحبها لا یکون له معه داع إلی ترک الطاعة وارتکاب المعصیة، وأسباب هذا اللطف أمور أربعة: أحدها: أن یکون لنفسه أو لبدنه خاصیة تقتضی ملکة مانعة من الفجور وهذه الملکة مغایرة للفعل. الثانی: أن یحصل له علم بمثالب المعاصی ومناقب الطاعات. الثالث: تأکید هذه العلوم بتتابع الوحی والإلهام من الله تعالی». الرابع: مؤاخذته علی ترک الأولی بحیث یعلم أنه لا یترک مهملا بل یضیق علیه الأمر فی غیر الواجب من الأمور الحسنة. فإذا اجتمعت هذه الأمور کان الانسان معصوما"؛ کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص۳۶۵.

[6] محمد بن حسن شیخ طوسی، الغیبة، ص۲۸۸؛ احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۶۸.

[7] فاریاب، محمد حسین، عصمت امام، ص ۱۸۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{امامت}}
 {{مدخل مرتبط
-| موضوع مرتبط = عصمت
+| موضوع مرتبط = عصمت امام
-| عنوان مدخل  = [[عصمت امام]]
+| عنوان مدخل  = عصمت امام
-| مداخل مرتبط = [[عصمت امام در قرآن]] - [[عصمت امام در حدیث]] - [[عصمت امام در کلام اسلامی]] - [[عصمت امام در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]] - [[عصمت امام در معارف و سیره امام حسن]] - [[عصمت امام در معارف و سیره حسینی]] - [[عصمت امام در معارف و سیره سجادی]] - [[عصمت امام در معارف و سیره امام باقر]] - [[عصمت امام در معارف و سیره امام صادق]] - [[عصمت امام در معارف و سیره امام کاظم]] - [[عصمت امام در معارف و سیره رضوی]] - [[عصمت امام در معارف مهدویت]]
+| مداخل مرتبط = [[عصمت امام در قرآن]] - [[عصمت امام در حدیث]] - [[عصمت امام در کلام اسلامی]] - [[عصمت امام در تاریخ اسلامی]] - [[عصمت امام در معارف و سیره امام حسن]] - [[عصمت امام در معارف و سیره حسینی]] - [[عصمت امام در معارف و سیره سجادی]] - [[عصمت امام در معارف و سیره امام باقر]] - [[عصمت امام در معارف و سیره امام صادق]] - [[عصمت امام در معارف و سیره امام کاظم]] - [[عصمت امام در معارف و سیره رضوی]] - [[عصمت امام در معارف مهدویت]] - [[عصمت امام در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]] - [[عصمت امام از دیدگاه اهل سنت]]
 | پرسش مرتبط  = عصمت (پرسش)
 }}
-==مقدمه==
+مراد از '''[[عصمت امام]] در معارف [[مهدویت]]'''، نقل بیانات [[امام زمان]]{{ع}} پیرامون [[عصمت]] و مسائل مرتبط با آن از لابه لای [[روایات]]، نامه‌ها و یا [[توقیعات]] آن حضرت است که در منابع روایی یا [[تاریخی]] امامیه مکتوب شده و به دست ما رسیده است. هر چند به جهت آنکه زندگانی حضرت از ابتدا به صورت مخفیانه بوده و پس از [[شهادت امام عسکری]]{{ع}} نیز [[دوران غیبت صغری]] شروع و پس از آن نیز عصر [[غیبت کبری]] آغاز شده و تا کنون نیز ادامه دارد، نسبت به برخی [[امامان]] قبل، روایات اندکی از آن حضرت در [[اختیار]] ما قرار گرفته و آنچه موجود است غالباً مربوط به عصر [[غیبت صغری]] است، اما با این حال از میان همان سخنان آن حضرت می‌توان به مطالبی پیرامون [[عصمت امام]] دست یافت.
-[[جامعه]] [[شیعی]] که بیش از دو قرن خود را همواره در کنار امامی از [[نسل رسول خدا]]{{صل}} می‌دید، اینک باید به [[تنهایی]] و بدون [[حضور امام]] راه خود را می‌پیمود و به سرمنزل مقصود می‌رسید. [[امامت حضرت ولی عصر]]{{ع}} در پنج سالگی همراه و هم‌زمان با [[غیبت]] ایشان بود. [[شیعیان]]، حدود هفتاد سال از راه [[نایبان]] ویژه ایشان با آن [[حضرت]] [[ارتباط]] داشتند، و [[امام]]{{ع}} در این مدت با صدور توقیعاتی به [[هدایت]] جامعه شیعی می‌پرداختند. در میان [[توقیعات]] رسیده از آن حضرت، توقیعی که خطاب به [[محمد بن عثمان عمری]] است، بیاناتی را دربردارد که به بحث [[عصمت]] مربوط است.
-[[امام عصر]]{{ع}} در این [[توقیع]] درباره [[پدر]] بزرگوارشان، [[امام حسن عسکری]]{{ع}} فرمودند: «او به [[حق]] و [[راه مستقیم]] هدایت می‌کرد؛ نوری ساطع و شهابی روشن و ماهی [[نورانی]] بود»<ref>{{متن حدیث|يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَ إِلى طَرِيقٍ مُسْتَقِيمٍ كَانُوا نُوراً سَاطِعاً وَ شِهَاباً لَامِعاً وَ قَمَراً زَاهِراً}}؛ (محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، کمال الدین، ص۵۱۰).</ref>.
+== معناشناسی عصمت ==
-ایشان در همین توقیع در [[وصف]] خود و [[اهل بیت]] فرمودند: «همانا حق با ما و در ماست»<ref>{{متن حدیث|أَنَّ الْحَقَّ مَعَنَا وَ فِينَا}}؛ (محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، کمال الدین، ص۵۱۰).</ref>.
+=== معنای لغوی ===
-[[حضرت مهدی]]{{ع}} در [[نامه]] دیگری خطاب به [[اسحاق بن احمد]] با [[صراحت]] بیشتری از مسئله عصمت سخن به میان آورده و راجع به [[امامان]] شیعی فرمودند: {{متن حدیث|بِأَنْ عَصَمَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ بَرَّأَهُمْ مِنَ الْعُيُوبِ وَ طَهَّرَهُمْ مِنَ الدَّنَسِ وَ نَزَّهَهُمْ مِنَ اللَّبْسِ}}<ref>محمد بن حسن شیخ طوسی، الغیبة، ص۲۸۸؛ احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۶۸.</ref>؛ «... [[خداوند متعال]] آنها را از [[گناهان]] [[معصوم]] ساخته و از [[عیب‌ها]] مبرا نموده و از [[پلیدی‌ها]] [[تطهیر]] و از [[شبهات]] [[منزه]] کرده است».<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۱۸۴.</ref>
+{{اصلی|عصمت در لغت }}
+[[عصمت]]، واژه‌ای عربی و از ماده {{عربی|عَصِمَ، یعصِمُ}} است که در لغت در دو معنا به کار رفته؛ یکی مَسَک به معنای [[حفظ]] و نگهداری و دیگری مَنَع به معنای مانع شدن. استعمال واژه عصمت در معنای حفظ و نگهداری به ویژه هنگامی که این کلمه و مشتقات آن به [[خداوند]] اسناد داده شود مورد اتفاق لغت‌نویسان معروف زبان عربی است<ref>خلیل بن احمد فراهیدی در کتاب"العین" می‌گوید: "عصمت، یعنی اینکه خداوند تو را از بدی حفظ کند. العین، ج۱، ص۳۱۳. بر این اساس، عَصَمَهُ، یعنی او را حفظ و نگهداری کرد. مصباح المنیر، جزء ۲، ص۷۴. راغب اصفهانی نیز با استناد به [[آیه]] {{متن قرآن|لَا عَاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِلَّا مَنْ رَحِمَ}} «امروز هیچ پناهی از «امر» خداوند نخواهد بود جز (برای) آن کس که (خداوند بر او) بخشایش آورده باشد» سوره هود، آیه ۴۳. می‌گوید: "امروز، نگهدارنده و حافظی از امر [[خدا]] نیست" المفردات فی غریب القرآن، ص۳۳۷.</ref>. برخی هم این واژه را به امتناع به معنای منع کردن یا مانع شدن معنا کرده اند<ref>زبیدی می‌گوید: "عصمت به معنای منع و بازداشتن (از چیزی) است {{متن قرآن|لَا عَاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ}} «امروز هیچ پناهی از «امر» خداوند نخواهد بود» سوره هود، آیه ۴۳. یعنی امروز هیچ منع کننده و بازدارنده‌ای از کار [[خداوند]] نیست" زبیدی، تاج العروس، ج۸، ص۳۹۹؛ ابراهیم انیس و دیگران، معجم الوسیط، ص۶۰۵.</ref>.<ref>[[سید علی حسینی میلانی|حسینی میلانی، سید علی]]، [[عصمت از منظر فریقین (کتاب)|عصمت از منظر فریقین]]، ص۱۴.</ref>
-== جستارهای وابسته ==
+=== معنای اصطلاحی ===
+«[[عصمت]]» صفتی درونی و شرطی است لازم برای اعطای [[مقام امامت]] از طرف [[حق تعالی]] به [[امام]]<ref>[[هادی اکبری ملک‌آبادی|اکبری]] و [[رقیه یوسفی سوته|یوسفی]]، [[ولایت از دیدگاه علامه طباطبایی (کتاب)|ولایت از دیدگاه علامه طباطبایی]]، ص۸۳-۸۵.</ref>. از منظر [[امامیه]] عصمت، لطفی از [[الطاف الهی]] است که فارغ از هرگونه [[اجبار]]، انسان معصوم را به [[طاعت خدا]] نزدیک و از معصیت‌ها دور می‌کند. به عبارت دیگر [[عصمت]] لطفی است که [[خدای تعالی]] در [[حق]] [[مکلف]] روا می‌‌دارد، به طوری که وقوع [[گناه]] و ترک [[اطاعت]] از [[مکلف]] با وجود آن ممتنع بوده و فرد با وجود [[قدرت]] بر [[ارتکاب معصیت]]، انگیزه‌ای بر انجام آن ندارد<ref>{{عربی|"العصمة لطف یفعله الله تعالی بالمکلف بحیث یمتنع منه وقوع المعصیة و ترک الطاعة مع قدرته علیهما"}}، ر.ک: مفید، النکت الاعتقادیة، ص۳۷. {{عربی|"إعلم أن العصمة هی اللطف الذی یفعله الله تعالی، فیختار العبد عنده الإمتناع من فعل القبیح، فیقال علی هذا: إن الله عصمه، بأن فعل له ما اختار عنده العدول عن القبیح"}}؛ رسائل المرتضی، ج۳، ص۳۲۵- ۳۲۶. {{عربی|"العصمة لطف خفی یفعل الله تعالی بالمکلف، بحیث لا یکون له داع إلی ترک الطاعة و ارتکاب المعصیة، مع قدرته علی ذلک"}}، علامه حلی، النافع یوم الحشر فی شرح الباب الحادی عشر، ‌ ص۸۹. از نظر [[خواجه نصیر]] [[طوسی]] و [[علامه حلّی]] و دیگر [[اندیشمندان]] [[شیعه]]، [[عصمت]]، منافی [[قدرت]] نیست، بلکه [[معصوم]] [[قادر]] به انجام [[معصیت]] است. {{عربی|"من فسرها بأنها ملکة نفسانیة لا یصدر عن صاحبها معها المعاصی. وآخرون قالوا: العصمة لطف یفعله الله تعالی بصاحبها لا یکون له معه داع إلی ترک الطاعة وارتکاب المعصیة، وأسباب هذا اللطف أمور أربعة: أحدها: أن یکون لنفسه أو لبدنه خاصیة تقتضی ملکة مانعة من الفجور وهذه الملکة مغایرة للفعل. الثانی: أن یحصل له علم بمثالب المعاصی ومناقب الطاعات. الثالث: تأکید هذه العلوم بتتابع الوحی والإلهام من الله تعالی». الرابع: مؤاخذته علی ترک الأولی بحیث یعلم أنه لا یترک مهملا بل یضیق علیه الأمر فی غیر الواجب من الأمور الحسنة. فإذا اجتمعت هذه الأمور کان الانسان معصوما"}}؛ کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص۳۶۵.</ref>.
+== [[عصمت امام]] و گستره آن ==
+{{جعبه نقل قول| عنوان =| نقل‌قول ={{وسط‌چین}}'''[[عصمت امام در حدیث امام مهدی چگونه توصیف شده است؟ (پرسش)| عصمت امام در حدیث امام مهدی چگونه توصیف شده است؟]]'''{{پایان}}
+|تاریخ بایگانی| منبع = <small>[[عصمت (پرسش)|(پرسمان عصمت)]]</small>| تراز = راست| عرض = ۱۰۰px| اندازه خط = ۱۳px|رنگ پس‌زمینه=#F8FBF9| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = وسط}}
+از آنجا که زندگانی امام زمان{{ع}}از ابتدا به صورت مخفیانه بوده و پس از [[شهادت امام عسکری]]{{ع}} نیز [[دوران غیبت صغری]] و پس از آن عصر [[غیبت کبری]] آغاز شده و تا کنون نیز ادامه دارد، روایات مرتبط با عصمت امام را باید از میان روایات، نامه‌ها و توقیعات مربوط به عصر غیبت صغری جستجو نمود.
+[[حضرت مهدی]] {{ع}} در نامه خود خطاب به [[اسحاق بن احمد]] با صراحت از مسئله عصمت سخن به میان آورده و راجع به [[امامان]] شیعی فرمودند:  {{متن حدیث|بِأَنْ عَصَمَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ بَرَّأَهُمْ مِنَ الْعُيُوبِ وَ طَهَّرَهُمْ مِنَ الدَّنَسِ وَ نَزَّهَهُمْ مِنَ اللَّبْسِ}}<ref>محمد بن حسن شیخ طوسی، الغیبة، ص۲۸۸؛ احمد بن علی طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۶۸.</ref>؛ «... [[خداوند متعال]] آنها را از [[گناهان]] [[معصوم]] ساخته و از [[عیب‌ها]] مبرا نموده و از [[پلیدی‌ها]] تطهیر و از [[شبهات]] [[منزه]] کرده است»<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۱۸۴.</ref>.
+== پرسش مستقیم ==
+{{پرسش‌های وابسته}}
+# [[عصمت امام در حدیث امام مهدی چگونه توصیف شده است؟ (پرسش)]]
+{{پایان پرسش‌های وابسته}}
 == منابع ==
 {{منابع}}
+# [[پرونده:1379719.jpg|22px]] [[سید علی حسینی میلانی|حسینی میلانی، سید علی]]، [[عصمت از منظر فریقین (کتاب)|'''عصمت از منظر فریقین''']]
 # [[پرونده:1100767.jpg|22px]] [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|'''عصمت امام''']]
+# [[پرونده:1100453.jpg|22px]] [[هادی اکبری ملک‌آبادی]] و [[رقیه یوسفی سوته]]، [[ولایت از دیدگاه علامه طباطبایی (کتاب)|'''ولایت از دیدگاه علامه طباطبایی''']]
 {{پایان منابع}}
@@ خط ۲۵: / خط ۳۹: @@
 [[رده:عصمت امام]]
-[[رده:مدخل]]