ظلم به طبیعت: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «==مقدمه== یکی از نعمت‌هایی که پروردگار در اختیار بشر قرار داده است و در...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
بنابراین باید از هرگونه کوتاهی و آسیب رساندن به [[طبیعت]] - که از [[مخلوقات]] [[الهی]] و محل [[رشد]] [[انسان]] و کسب [[کمالات معنوی]] اوست - اجتناب نمود ({{متن حدیث|اتَّقُوا اللَّهَ فِي عِبَادِهِ وَ بِلَادِهِ}})؛ بلکه [[وظیفه]] [[حفظ]] و [[آبادانی]] آن نیز بر عهده [[بشر]] قرار دارد ({{متن قرآن|هُوَ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَاسْتَعْمَرَكُمْ فِيهَا}})؛ زیرا طبیعت هم از اموری است که درباره آن سؤال خواهد شد ({{متن حدیث|فَإِنَّكُمْ مَسْئُولُونَ حَتَّى عَنِ الْبِقَاعِ وَ الْبَهَائِمِ}}) و هرگونه حفظ نکردنِ آن، نوعی [[سرپیچی]] از [[دستورهای الهی]] است ({{متن حدیث|أَطِيعُوا اللَّهَ وَ لَا تَعْصُوهُ}}) و [[ظلم]] محسوب می‌شود. {{متن حدیث|قَالَ عَلِيٌّ{{ع}}: اتَّقُوا اللَّهَ فِي عِبَادِهِ وَ بِلَادِهِ فَإِنَّكُمْ مَسْئُولُونَ حَتَّى عَنِ الْبِقَاعِ وَ الْبَهَائِمِ- [وَ] أَطِيعُوا اللَّهَ وَ لَا تَعْصُوهُ}}<ref>شریف الرضی، نهج البلاغه، خطبه ۱۶۷، ص۲۴۲.</ref>. [[امام علی]]{{ع}} فرمودند: از [[خدا]] نسبت به [[بندگان]] و شهرهایش [[پروا]] کنید، زیرا [[مسئولیت]] دارید، حتی نسبت به [[زمین‌ها]] و حیوان‌ها و [[خداوند]] را [[اطاعت]] کنید و از [[نافرمانی]] او بپرهیزید. | بنابراین باید از هرگونه کوتاهی و آسیب رساندن به [[طبیعت]] - که از [[مخلوقات]] [[الهی]] و محل [[رشد]] [[انسان]] و کسب [[کمالات معنوی]] اوست - اجتناب نمود ({{متن حدیث|اتَّقُوا اللَّهَ فِي عِبَادِهِ وَ بِلَادِهِ}})؛ بلکه [[وظیفه]] [[حفظ]] و [[آبادانی]] آن نیز بر عهده [[بشر]] قرار دارد ({{متن قرآن|هُوَ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَاسْتَعْمَرَكُمْ فِيهَا}})؛ زیرا طبیعت هم از اموری است که درباره آن سؤال خواهد شد ({{متن حدیث|فَإِنَّكُمْ مَسْئُولُونَ حَتَّى عَنِ الْبِقَاعِ وَ الْبَهَائِمِ}}) و هرگونه حفظ نکردنِ آن، نوعی [[سرپیچی]] از [[دستورهای الهی]] است ({{متن حدیث|أَطِيعُوا اللَّهَ وَ لَا تَعْصُوهُ}}) و [[ظلم]] محسوب می‌شود. {{متن حدیث|قَالَ عَلِيٌّ{{ع}}: اتَّقُوا اللَّهَ فِي عِبَادِهِ وَ بِلَادِهِ فَإِنَّكُمْ مَسْئُولُونَ حَتَّى عَنِ الْبِقَاعِ وَ الْبَهَائِمِ- [وَ] أَطِيعُوا اللَّهَ وَ لَا تَعْصُوهُ}}<ref>شریف الرضی، نهج البلاغه، خطبه ۱۶۷، ص۲۴۲.</ref>. [[امام علی]]{{ع}} فرمودند: از [[خدا]] نسبت به [[بندگان]] و شهرهایش [[پروا]] کنید، زیرا [[مسئولیت]] دارید، حتی نسبت به [[زمین‌ها]] و حیوان‌ها و [[خداوند]] را [[اطاعت]] کنید و از [[نافرمانی]] او بپرهیزید. | ||
==[[پرهیز]] از [[ناسزاگویی]] به [[طبیعت]]== | |||
حتی [[انسان]] از ناسزاگویی به بادها، کوه‌ها و اوقات شبانه‌روز [[نهی]] شده است ({{متن حدیث|لَا تَسُبُّوا الرِّيَاحَ}}). این کار، نوعی [[گناه]] محسوب می‌شود ({{متن حدیث|فَتَأْثَمُوا}}) و عواقبش نیز به خود شخص برمی‌گردد ({{متن حدیث|تَرْجِعَ عَلَيْكُمْ}}). | |||
{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: لَا تَسُبُّوا الرِّيَاحَ فَإِنَّهَا مَأْمُورَةٌ وَ لَا تَسُبُّوا الْجِبَالَ وَ لَا السَّاعَاتِ وَ لَا الْأَيَّامَ وَ لَا اللَّيَالِيَ فَتَأْثَمُوا وَ تَرْجِعَ عَلَيْكُمْ}}<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ج۵۶، ص۲.</ref>. [[پیامبر خدا]]{{صل}} فرمودند: به بادها [[ناسزا]] نگویید که آنها [از جانب [[خداوند]]] مأمورند و کوه‌ها و ساعت‌ها و لحظات و روزها و شب‌ها را ناسزا نگویید که [[گنهکار]] می‌شوید و به خودتان برمی‌گردد<ref>[[علی رضا آزادی|آزادی، علی رضا]]، [[ ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات (کتاب)|ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات]]</ref>. | {{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: لَا تَسُبُّوا الرِّيَاحَ فَإِنَّهَا مَأْمُورَةٌ وَ لَا تَسُبُّوا الْجِبَالَ وَ لَا السَّاعَاتِ وَ لَا الْأَيَّامَ وَ لَا اللَّيَالِيَ فَتَأْثَمُوا وَ تَرْجِعَ عَلَيْكُمْ}}<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ج۵۶، ص۲.</ref>. [[پیامبر خدا]]{{صل}} فرمودند: به بادها [[ناسزا]] نگویید که آنها [از جانب [[خداوند]]] مأمورند و کوه‌ها و ساعت‌ها و لحظات و روزها و شب‌ها را ناسزا نگویید که [[گنهکار]] می‌شوید و به خودتان برمی‌گردد<ref>[[علی رضا آزادی|آزادی، علی رضا]]، [[ ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات (کتاب)|ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات]]</ref>. | ||
== ظلم به محیط زیست== | |||
[[نعمت‌های الهی]] برای استفاده [[بشر]] قرار داده شده است و در عین حال تحولات [[طبیعت]] در [[آسمان]] و [[زمین]] و تغییرات [[شب]] و [[روز]]، نشانه‌ای از [[قدرت الهی]] برای [[اهل تعقل]] و آزمایشی [[الهی]] برای او است<ref>{{متن قرآن|إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ}} «بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و در پیاپی آمدن شب و روز و در آن کشتی که برای سود رساندن به مردم در دریا روان است و در آبی که خداوند از آسمان فرو می‌بارد و زمین را پس از مردن، بدان زنده می‌دارد و بر آن هرگونه جنبنده‌ای را می‌پراکند و در گرداندن بادها و ابر فرمانبردار میان آسمان و زمین، برای گروهی که خرد می‌ورزند نشانه‌هاست» سوره بقره، آیه ۱۶۴.</ref>. اگر [[خداوند]]، این تغییرات را پدید نمی‌آورد و جریان طبیعت را حراست نمی‌کرد، [[انسان‌ها]] نمی‌توانستند به‌تنهایی آن را نگهداری کنند ({{متن قرآن|وَمَا أَنْتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ}})<ref>{{متن قرآن|وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنْتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ}} «و بادها را بارورکننده فرستادیم آنگاه از آسمان آبی فرو فشاندیم و شما را از آن سیراب کردیم و شما گنجور آن نیستید» سوره حجر، آیه ۲۲.</ref> و [[زندگی]] برای بشر غیر ممکن می‌شد. | [[نعمت‌های الهی]] برای استفاده [[بشر]] قرار داده شده است و در عین حال تحولات [[طبیعت]] در [[آسمان]] و [[زمین]] و تغییرات [[شب]] و [[روز]]، نشانه‌ای از [[قدرت الهی]] برای [[اهل تعقل]] و آزمایشی [[الهی]] برای او است<ref>{{متن قرآن|إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ}} «بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و در پیاپی آمدن شب و روز و در آن کشتی که برای سود رساندن به مردم در دریا روان است و در آبی که خداوند از آسمان فرو می‌بارد و زمین را پس از مردن، بدان زنده می‌دارد و بر آن هرگونه جنبنده‌ای را می‌پراکند و در گرداندن بادها و ابر فرمانبردار میان آسمان و زمین، برای گروهی که خرد می‌ورزند نشانه‌هاست» سوره بقره، آیه ۱۶۴.</ref>. اگر [[خداوند]]، این تغییرات را پدید نمی‌آورد و جریان طبیعت را حراست نمی‌کرد، [[انسان‌ها]] نمی‌توانستند به‌تنهایی آن را نگهداری کنند ({{متن قرآن|وَمَا أَنْتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ}})<ref>{{متن قرآن|وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنْتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ}} «و بادها را بارورکننده فرستادیم آنگاه از آسمان آبی فرو فشاندیم و شما را از آن سیراب کردیم و شما گنجور آن نیستید» سوره حجر، آیه ۲۲.</ref> و [[زندگی]] برای بشر غیر ممکن می‌شد. | ||
[[انسان]] نیز برای ادامه [[حیات]] خود و [[حفظ]] نعمت‌های الهی نسبت به [[محیط زیست]] و حفظ طبیعت اطرافش وظایفی دارد که نباید در برابر آن بی‌اعتنا بود؛ چنان‌که طبیعت نیز به بشر، بی‌اعتنا نیست ({{متن حدیث|هَذَا أُحُدٌ جَبَلٌ يُحِبُّنَا}})<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي حُمَيْدٍ السَّاعِدِيِّ قَالَ: أَقْبَلْنَا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} مِنْ غَزْوَةِ تَبُوكَ حَتَّى إِذَا أَشْرَفْنَا عَلَى الْمَدِينَةِ قَالَ هَذِهِ طَابَةُ وَ هَذَا أُحُدٌ جَبَلٌ يُحِبُّنَا وَ نُحِبُّهُ}} (مجلسی، بحار الأنوار، ج۲۱، ص۲۴۸)؛ ابوحمید ساعدی گفت: به اتفاق حضرت رسول{{صل}} از تبوک مراجعت کردیم و هنگامی که نزدیک مدینه رسیدیم، حضرت فرمودند: این سرزمین طهارت و پاکیزگی است و این کوه احد است که ما را دوست دارد و ما هم او را دوست داریم.</ref>. و [[زندگی]] بدون [[طبیعت]] مخصوصاً آب، هوا و [[زمین]] [[پاک]] و حاصل‌خیز، مطلوب نخواهد بود<ref>{{متن حدیث|قَالَ الصَّادِقُ{{ع}}: لَا تَطِيبُ السُّكْنَى إِلَّا بِثَلَاثٍ الْهَوَاءِ الطَّيِّبِ وَ الْمَاءِ الْغَزِيرِ الْعَذْبِ وَ الْأَرْضِ الْخَوَّارَةِ}} (ابن‌شعبه حرانی، تحف العقول، ص۳۲۰)؛ امام صادق{{ع}} فرمودند: هیچ نقطه‌ای برای سکونت جز با سه چیز مطبوع نیست: هوای خوش، آب فراوان گوارا و زمین حاصل‌خیز.</ref> و این سه مورد برای زندگی [[انسان]]، نیاز ضروری است. ازاین‌رو انسان از [[آلوده]] کردن اطراف [[چاه]] و نهری که [[مردم]] از آن استفاده می‌کنند ({{متن حدیث|نَهَى [رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}] عَنِ الْبُزَاقِ فِي الْبِئْرِ الَّتِي يُشْرَبُ مِنْهَا}})<ref>ابن‌بابویه، من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۱۰؛ رسول خدا{{صل}} نهی فرمودند از افکندن آب دهان در چاه آبی که مورد استفاده مردم است.</ref> و همچنین از آلوده ساختن [[خاک]] زیرِ درخت میوه‌دار منع شده است ({{متن حدیث|نَهَى رَسُولُ اللَّهِ أَنْ يُتَغَوَّطَ عَلَى شَفِيرِ بِئْرِ مَاءٍ... أَوْ تَحْتَ شَجَرَةٍ مُثْمِرَةٍ}})<ref>{{متن حدیث|عَلِيّ{{ع}} قَالَ: نَهَى رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} أَنْ يُتَغَوَّطَ عَلَى شَفِيرِ بِئْرِ مَاءٍ يُسْتَعْذَبُ مِنْهَا أَوْ شَطِّ نَهَرٍ يُسْتَعْذَبُ مِنْهُ أَوْ تَحْتَ شَجَرَةٍ مُثْمِرَةٍ}} (راوندی کاشانی، النوادر، ص۴۳)؛ حضرت علی{{ع}} فرمودند: رسول خدا{{صل}} نهی می‌کرد که افراد، کنار چاه آب آشامیدنی، یا نهر آب آشامیدنی یا زیر درخت میوه‌دار، قضای حاجت انجام دهند.</ref>. آلوده کردن [[محیط زیست]] و معابر عمومی علاوه بر [[ظلم]] به محیط زیست ({{متن حدیث|الْمَاءُ لَهُ سُكَّانٌ فَلَا تُؤْذِهِمْ بِبَوْلٍ وَ لَا غَائِطٍ}})<ref>حضرت علی{{ع}} فرمودند: آب، ساکنانی دارد. پس با بول و تخلی کردن در آب، آنها را اذیت نکنید؛ ابن‌أبی جمهور، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، ج۲، ص۱۸۷.</ref> ظلم به سایر افراد [[جامعه]] نیز محسوب می‌شود؛ زیرا همه مردم و [[مخلوقات]] از آنها استفاده می‌کنند. مراعات کردن چنین مواردی نشانه [[درک]] و [[فهم]] ({{متن حدیث|مِنْ فِقْهِ الرَّجُلِ}})<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: مِنْ فِقْهِ الرَّجُلِ أَنْ يَرْتَادَ لِبَوْلِهِ وَ مِنْ فِقْهِ الرَّجُلِ أَنْ يَعْرِفَ مَوْضِعَ بُزَاقِهِ مِنَ النَّادِي}} (راوندی کاشانی، النوادر، ص۴۳)؛ رسول خدا{{صل}} فرمودند: از نشانه‌های درک و فهم انسان، این است که محل ادرار و محل انداختن آب دهان خویش را شناسایی کند و پنهان بدارد.</ref> و [[شخصیت]] هر [[انسانی]] است<ref>[[علی رضا آزادی|آزادی، علی رضا]]، [[ ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات (کتاب)|ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات]]</ref>. | [[انسان]] نیز برای ادامه [[حیات]] خود و [[حفظ]] نعمت‌های الهی نسبت به [[محیط زیست]] و حفظ طبیعت اطرافش وظایفی دارد که نباید در برابر آن بی‌اعتنا بود؛ چنان‌که طبیعت نیز به بشر، بی‌اعتنا نیست ({{متن حدیث|هَذَا أُحُدٌ جَبَلٌ يُحِبُّنَا}})<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي حُمَيْدٍ السَّاعِدِيِّ قَالَ: أَقْبَلْنَا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} مِنْ غَزْوَةِ تَبُوكَ حَتَّى إِذَا أَشْرَفْنَا عَلَى الْمَدِينَةِ قَالَ هَذِهِ طَابَةُ وَ هَذَا أُحُدٌ جَبَلٌ يُحِبُّنَا وَ نُحِبُّهُ}} (مجلسی، بحار الأنوار، ج۲۱، ص۲۴۸)؛ ابوحمید ساعدی گفت: به اتفاق حضرت رسول{{صل}} از تبوک مراجعت کردیم و هنگامی که نزدیک مدینه رسیدیم، حضرت فرمودند: این سرزمین طهارت و پاکیزگی است و این کوه احد است که ما را دوست دارد و ما هم او را دوست داریم.</ref>. و [[زندگی]] بدون [[طبیعت]] مخصوصاً آب، هوا و [[زمین]] [[پاک]] و حاصل‌خیز، مطلوب نخواهد بود<ref>{{متن حدیث|قَالَ الصَّادِقُ{{ع}}: لَا تَطِيبُ السُّكْنَى إِلَّا بِثَلَاثٍ الْهَوَاءِ الطَّيِّبِ وَ الْمَاءِ الْغَزِيرِ الْعَذْبِ وَ الْأَرْضِ الْخَوَّارَةِ}} (ابن‌شعبه حرانی، تحف العقول، ص۳۲۰)؛ امام صادق{{ع}} فرمودند: هیچ نقطه‌ای برای سکونت جز با سه چیز مطبوع نیست: هوای خوش، آب فراوان گوارا و زمین حاصل‌خیز.</ref> و این سه مورد برای زندگی [[انسان]]، نیاز ضروری است. ازاین‌رو انسان از [[آلوده]] کردن اطراف [[چاه]] و نهری که [[مردم]] از آن استفاده می‌کنند ({{متن حدیث|نَهَى [رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}] عَنِ الْبُزَاقِ فِي الْبِئْرِ الَّتِي يُشْرَبُ مِنْهَا}})<ref>ابن‌بابویه، من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۱۰؛ رسول خدا{{صل}} نهی فرمودند از افکندن آب دهان در چاه آبی که مورد استفاده مردم است.</ref> و همچنین از آلوده ساختن [[خاک]] زیرِ درخت میوه‌دار منع شده است ({{متن حدیث|نَهَى رَسُولُ اللَّهِ أَنْ يُتَغَوَّطَ عَلَى شَفِيرِ بِئْرِ مَاءٍ... أَوْ تَحْتَ شَجَرَةٍ مُثْمِرَةٍ}})<ref>{{متن حدیث|عَلِيّ{{ع}} قَالَ: نَهَى رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} أَنْ يُتَغَوَّطَ عَلَى شَفِيرِ بِئْرِ مَاءٍ يُسْتَعْذَبُ مِنْهَا أَوْ شَطِّ نَهَرٍ يُسْتَعْذَبُ مِنْهُ أَوْ تَحْتَ شَجَرَةٍ مُثْمِرَةٍ}} (راوندی کاشانی، النوادر، ص۴۳)؛ حضرت علی{{ع}} فرمودند: رسول خدا{{صل}} نهی می‌کرد که افراد، کنار چاه آب آشامیدنی، یا نهر آب آشامیدنی یا زیر درخت میوه‌دار، قضای حاجت انجام دهند.</ref>. آلوده کردن [[محیط زیست]] و معابر عمومی علاوه بر [[ظلم]] به محیط زیست ({{متن حدیث|الْمَاءُ لَهُ سُكَّانٌ فَلَا تُؤْذِهِمْ بِبَوْلٍ وَ لَا غَائِطٍ}})<ref>حضرت علی{{ع}} فرمودند: آب، ساکنانی دارد. پس با بول و تخلی کردن در آب، آنها را اذیت نکنید؛ ابن‌أبی جمهور، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، ج۲، ص۱۸۷.</ref> ظلم به سایر افراد [[جامعه]] نیز محسوب می‌شود؛ زیرا همه مردم و [[مخلوقات]] از آنها استفاده می‌کنند. مراعات کردن چنین مواردی نشانه [[درک]] و [[فهم]] ({{متن حدیث|مِنْ فِقْهِ الرَّجُلِ}})<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: مِنْ فِقْهِ الرَّجُلِ أَنْ يَرْتَادَ لِبَوْلِهِ وَ مِنْ فِقْهِ الرَّجُلِ أَنْ يَعْرِفَ مَوْضِعَ بُزَاقِهِ مِنَ النَّادِي}} (راوندی کاشانی، النوادر، ص۴۳)؛ رسول خدا{{صل}} فرمودند: از نشانه‌های درک و فهم انسان، این است که محل ادرار و محل انداختن آب دهان خویش را شناسایی کند و پنهان بدارد.</ref> و [[شخصیت]] هر [[انسانی]] است<ref>[[علی رضا آزادی|آزادی، علی رضا]]، [[ ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات (کتاب)|ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات]]</ref>. | ||
==ظلم به حیوانات== | |||
حیوانات نیز جزئی از [[طبیعت]] و نعمت‌های الهی‌اند که [[خداوند]] در [[اختیار]] [[بشر]] قرار داده است؛ ولی اگر به صورت صحیح و با [[رفتار عادلانه]] از آنها استفاده نکنیم ({{متن حدیث|اعْدِلْ عَلَى هَذَا الْحَمْلِ}})<ref>{{متن حدیث|عَنْ حَمَّادٍ اللَّحَّامِ قَالَ مَرَّ قِطَارٌ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} فَرَأَى زَامِلَةً قَدْ مَالَتْ فَقَالَ: يَا غُلَامُ اعْدِلْ عَلَى هَذَا الْحَمْلِ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى يُحِبُّ الْعَدْلَ}} (ابن‌بابویه، من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۹۲)؛ ابن‌فضّال از حمّاد لحّام روایت کرده است که قطاری از شتران متعلّق به امام صادق{{ع}} از برابر او می‌گذشت، پس شتر حامل آب و طعام را دید که بارش کج شده و به یک سو متمایل شده است. حضرت فرمودند: ای غلام، بار این شتر را متعادل کن، زیرا خدای تعالی عدل را دوست می‌دارد.</ref> و [[حقوق]] آنها را [[حفظ]] نکنیم، در [[حقیقت]] [[ظلم]] به حیوانات خواهد بود. [[انسان]] اجازه ندارد هر کاری دلش خواست با حیوانات انجام دهد ({{متن حدیث|لَا تُجَزُّوا نَوَاصِيَ الْخَيْلِ}})؛ زیرا همه اعضای آنها برای استفاده خاصی برایش [[خلق]] شده است ({{متن حدیث|فَإِنَّ الْخَيْرَ فِي نَوَاصِيهَا وَ إِنَّ أَعْرَافَهَا دَفْؤُهَا}}) و با [[نقص]] کوچک‌ترین عضو، حیوان دچار [[اذیت]] می‌گردد و ظلم به آن تلقی می‌شود. {{متن حدیث|رُوِيَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ{{ص}} أَنَّهُ قَالَ: لَا تُجَزُّوا نَوَاصِيَ الْخَيْلِ وَ لَا أَعْرَافَهَا وَ لَا أَذْنَابَهَا فَإِنَّ الْخَيْرَ فِي نَوَاصِيهَا وَ إِنَّ أَعْرَافَهَا دَفْؤُهَا وَ إِنَّ أَذْنَابَهَا مَذَابُّهَا}}<ref>طبرسی، مکارم الأخلاق، ص۲۶۴.</ref>. | حیوانات نیز جزئی از [[طبیعت]] و نعمت‌های الهی‌اند که [[خداوند]] در [[اختیار]] [[بشر]] قرار داده است؛ ولی اگر به صورت صحیح و با [[رفتار عادلانه]] از آنها استفاده نکنیم ({{متن حدیث|اعْدِلْ عَلَى هَذَا الْحَمْلِ}})<ref>{{متن حدیث|عَنْ حَمَّادٍ اللَّحَّامِ قَالَ مَرَّ قِطَارٌ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} فَرَأَى زَامِلَةً قَدْ مَالَتْ فَقَالَ: يَا غُلَامُ اعْدِلْ عَلَى هَذَا الْحَمْلِ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى يُحِبُّ الْعَدْلَ}} (ابن‌بابویه، من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۹۲)؛ ابن‌فضّال از حمّاد لحّام روایت کرده است که قطاری از شتران متعلّق به امام صادق{{ع}} از برابر او می‌گذشت، پس شتر حامل آب و طعام را دید که بارش کج شده و به یک سو متمایل شده است. حضرت فرمودند: ای غلام، بار این شتر را متعادل کن، زیرا خدای تعالی عدل را دوست می‌دارد.</ref> و [[حقوق]] آنها را [[حفظ]] نکنیم، در [[حقیقت]] [[ظلم]] به حیوانات خواهد بود. [[انسان]] اجازه ندارد هر کاری دلش خواست با حیوانات انجام دهد ({{متن حدیث|لَا تُجَزُّوا نَوَاصِيَ الْخَيْلِ}})؛ زیرا همه اعضای آنها برای استفاده خاصی برایش [[خلق]] شده است ({{متن حدیث|فَإِنَّ الْخَيْرَ فِي نَوَاصِيهَا وَ إِنَّ أَعْرَافَهَا دَفْؤُهَا}}) و با [[نقص]] کوچک‌ترین عضو، حیوان دچار [[اذیت]] می‌گردد و ظلم به آن تلقی می‌شود. {{متن حدیث|رُوِيَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ{{ص}} أَنَّهُ قَالَ: لَا تُجَزُّوا نَوَاصِيَ الْخَيْلِ وَ لَا أَعْرَافَهَا وَ لَا أَذْنَابَهَا فَإِنَّ الْخَيْرَ فِي نَوَاصِيهَا وَ إِنَّ أَعْرَافَهَا دَفْؤُهَا وَ إِنَّ أَذْنَابَهَا مَذَابُّهَا}}<ref>طبرسی، مکارم الأخلاق، ص۲۶۴.</ref>. | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۲: | ||
برخی حیوانات برای معاش انسان [[خلق]] شده‌اند؛ ولی آزار جسمی و [[روحی]] آنها [[ممنوع]] است و نباید به هر بهانه‌ای [[اقدام]] به از بین بردن آن حیوانات کرد؛ حتی تخم پرندگانی که در لانه‌اند، به عنوان [[ذمه]] و در [[پناه]] [[الهی]] است ({{متن حدیث|إِنَّ الْفَرْخَ فِي وَكْرِهَا فِي ذِمَّةِ اللَّهِ مَا لَمْ تَطِرْ}}) و نمی‌توان به آنها دست‌درازی نمود. {{متن حدیث|عَنِ الْأَفْلَحِ قَالَ: سَأَلْتُ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ{{ع}} عَنِ الْعُصْفُورِ يُفْرِخُ فِي الدَّارِ هَلْ يُؤْخَذُ فِرَاخُهُ؟ فَقَالَ: لَا إِنَّ الْفَرْخَ فِي وَكْرِهَا فِي ذِمَّةِ اللَّهِ مَا لَمْ تَطِرْ}}<ref>طوسی، تهذیب الأحکام، ج۹، ص۲۰.</ref>. افلح می‌گوید: از [[امام سجاد]]{{ع}} درباره پرنده‌ای که در [[خانه]]، لانه‌ای درست کرده و تخم‌گذاری نموده است، سؤال شد که آیا می‌شود جوجه‌های آن را برداشت. [[حضرت]] فرمودند: جوجه‌ای که در لانه است در [[پناه]] و [[ذمه]] [[خداوند]] است، مادامی که توان پرواز داشته باشد<ref>[[علی رضا آزادی|آزادی، علی رضا]]، [[ ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات (کتاب)|ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات]]</ref>. | برخی حیوانات برای معاش انسان [[خلق]] شده‌اند؛ ولی آزار جسمی و [[روحی]] آنها [[ممنوع]] است و نباید به هر بهانه‌ای [[اقدام]] به از بین بردن آن حیوانات کرد؛ حتی تخم پرندگانی که در لانه‌اند، به عنوان [[ذمه]] و در [[پناه]] [[الهی]] است ({{متن حدیث|إِنَّ الْفَرْخَ فِي وَكْرِهَا فِي ذِمَّةِ اللَّهِ مَا لَمْ تَطِرْ}}) و نمی‌توان به آنها دست‌درازی نمود. {{متن حدیث|عَنِ الْأَفْلَحِ قَالَ: سَأَلْتُ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ{{ع}} عَنِ الْعُصْفُورِ يُفْرِخُ فِي الدَّارِ هَلْ يُؤْخَذُ فِرَاخُهُ؟ فَقَالَ: لَا إِنَّ الْفَرْخَ فِي وَكْرِهَا فِي ذِمَّةِ اللَّهِ مَا لَمْ تَطِرْ}}<ref>طوسی، تهذیب الأحکام، ج۹، ص۲۰.</ref>. افلح می‌گوید: از [[امام سجاد]]{{ع}} درباره پرنده‌ای که در [[خانه]]، لانه‌ای درست کرده و تخم‌گذاری نموده است، سؤال شد که آیا می‌شود جوجه‌های آن را برداشت. [[حضرت]] فرمودند: جوجه‌ای که در لانه است در [[پناه]] و [[ذمه]] [[خداوند]] است، مادامی که توان پرواز داشته باشد<ref>[[علی رضا آزادی|آزادی، علی رضا]]، [[ ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات (کتاب)|ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات]]</ref>. | ||
== ظلم به گیاهان و درختان== | |||
از جمله نعمت‌هایی که [[خداوند]] در [[طبیعت]] برای [[بشر]] قرار داده است و اهمیت زیادی در [[زندگی]] وی دارد، درختان و گیاهان می‌باشد<ref>{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً لَكُمْ مِنْهُ شَرَابٌ وَمِنْهُ شَجَرٌ فِيهِ تُسِيمُونَ}} «اوست که از آسمان برای شما آبی فرو فرستاد که آشامیدنی (شما) و گیاهی که در آن (چارپایانتان را) می‌چرانید از آن است» سوره نحل، آیه ۱۰.</ref>. [[حفظ]] و [[قطع]] نکردنِ درختان، باعث [[طولانی شدن عمر]] [[انسان]] می‌شود ({{متن حدیث|مِمَّا يَزِيدُ فِي الْعُمُرِ... وَ أَنْ يُحْتَرَزَ عَنْ قَطْعِ الْأَشْجَارِ الرَّطْبَةِ}})<ref>{{متن حدیث|قَالَ عَلِيٌّ{{ع}}: إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْكَلَامُ وَ مِمَّا يَزِيدُ فِي الْعُمُرِ تَرْكُ الْأَذَى وَ تَوْقِيرُ الشُّيُوخِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ وَ أَنْ يُحْتَرَزَ عَنْ قَطْعِ الْأَشْجَارِ الرَّطْبَةِ إِلَّا عِنْدَ الضَّرُورَةِ وَ إِسْبَاغُ الْوُضُوءِ وَ حِفْظُ الصِّحَّةِ}} (مجلسی، بحار الأنوار، ج۷۳، ص۳۱۹)؛ حضرت علی{{ع}} فرمودند: چون خِرَد، کامل شود، سخن کوتاه گردد. یکی از چیزهایی که عمر را می‌افزاید، آزار نکردن و احترام به سالمندان، صله رحم و دوری از بریدن درختان‌تر است، مگر در حال ضرورت و کامل وضو گرفتن و حفظ تندرستی.</ref> و در برخی موارد قطع آنان موجبات [[آتش جهنم]] را برای بشر فراهم می‌آورد ({{متن حدیث|مَنْ قَطَعَ سِدْرَةً صَوَّبَ اللَّهُ رَأْسَهُ فِي النَّارِ}})<ref>رسول خدا{{صل}} فرمودند: هرکس درخت سدری را قطع کند خدا سرش را در آتش فرو می‌برد؛ مجلسی، بحار الأنوار، ج۶۳، ص۱۱۳.</ref>؛ و یکی از مصادیق [[ظلم]] محسوب می‌شود که انسان را از [[بهشت]] دور می‌کند<ref>[[علی رضا آزادی|آزادی، علی رضا]]، [[ ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات (کتاب)|ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات]]</ref>. | از جمله نعمت‌هایی که [[خداوند]] در [[طبیعت]] برای [[بشر]] قرار داده است و اهمیت زیادی در [[زندگی]] وی دارد، درختان و گیاهان می‌باشد<ref>{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً لَكُمْ مِنْهُ شَرَابٌ وَمِنْهُ شَجَرٌ فِيهِ تُسِيمُونَ}} «اوست که از آسمان برای شما آبی فرو فرستاد که آشامیدنی (شما) و گیاهی که در آن (چارپایانتان را) می‌چرانید از آن است» سوره نحل، آیه ۱۰.</ref>. [[حفظ]] و [[قطع]] نکردنِ درختان، باعث [[طولانی شدن عمر]] [[انسان]] می‌شود ({{متن حدیث|مِمَّا يَزِيدُ فِي الْعُمُرِ... وَ أَنْ يُحْتَرَزَ عَنْ قَطْعِ الْأَشْجَارِ الرَّطْبَةِ}})<ref>{{متن حدیث|قَالَ عَلِيٌّ{{ع}}: إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْكَلَامُ وَ مِمَّا يَزِيدُ فِي الْعُمُرِ تَرْكُ الْأَذَى وَ تَوْقِيرُ الشُّيُوخِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ وَ أَنْ يُحْتَرَزَ عَنْ قَطْعِ الْأَشْجَارِ الرَّطْبَةِ إِلَّا عِنْدَ الضَّرُورَةِ وَ إِسْبَاغُ الْوُضُوءِ وَ حِفْظُ الصِّحَّةِ}} (مجلسی، بحار الأنوار، ج۷۳، ص۳۱۹)؛ حضرت علی{{ع}} فرمودند: چون خِرَد، کامل شود، سخن کوتاه گردد. یکی از چیزهایی که عمر را می‌افزاید، آزار نکردن و احترام به سالمندان، صله رحم و دوری از بریدن درختان‌تر است، مگر در حال ضرورت و کامل وضو گرفتن و حفظ تندرستی.</ref> و در برخی موارد قطع آنان موجبات [[آتش جهنم]] را برای بشر فراهم می‌آورد ({{متن حدیث|مَنْ قَطَعَ سِدْرَةً صَوَّبَ اللَّهُ رَأْسَهُ فِي النَّارِ}})<ref>رسول خدا{{صل}} فرمودند: هرکس درخت سدری را قطع کند خدا سرش را در آتش فرو می‌برد؛ مجلسی، بحار الأنوار، ج۶۳، ص۱۱۳.</ref>؛ و یکی از مصادیق [[ظلم]] محسوب می‌شود که انسان را از [[بهشت]] دور می‌کند<ref>[[علی رضا آزادی|آزادی، علی رضا]]، [[ ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات (کتاب)|ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات]]</ref>. | ||
'''[[قطع]] درختان فقط در صورت نیاز و [[اضطرار]]''': البته علت منع از قطع برخی درختان، کمبود آنها در برخی مناطق است ({{متن حدیث|إِنَّمَا يُكْرَهُ قَطْعُ السِّدْرِ بِالْبَادِيَةِ لِأَنَّهُ بِهَا قَلِيلٌ}})<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} أَنَّهُ قَالَ: مَكْرُوهٌ قَطْعُ النَّخْلِ وَ سُئِلَ عَنْ قَطْعِ الشَّجَرَةِ قَالَ لَا بَأْسَ قُلْتُ فَالسِّدْرِ قَالَ لَا بَأْسَ بِهِ إِنَّمَا يُكْرَهُ قَطْعُ السِّدْرِ بِالْبَادِيَةِ لِأَنَّهُ بِهَا قَلِيلٌ وَ أَمَّا هَاهُنَا فَلَا يُكْرَهُ}} (کلینی، الکافی، ج۵، ص۲۶۴)؛ امام صادق{{ع}} فرمودند: قطع کردن درخت نخل، مکروه است. از ایشان درباره قطع سایر درختان سؤال شد، فرمودند: اشکالی ندارد. درباره قطع درخت سدر فرمودند: اشکالی ندارد فقط در مناطق بیابانی که پوشش درختی، کم است، مکروه است و در غیر آن مناطق، اشکالی ندارد.</ref>؛ زیرا استفاده معقول از آنها مانعی ندارد ({{متن حدیث|لَا تَقْطَعُوا شَجَرَةً إِلَّا أَنْ تُضْطَرُّوا إِلَيْهَا}})؛ ولی خیلی از اوقات، [[انسان]] به سببِ [[منافع]] زودگذر و شخصی، درختان را قطع می‌کند و باعث [[محرومیت]] منافع عمومی و طولانی مدت می‌شود. این امر، [[تعدی]] از [[حدود الهی]] است و علاوه بر [[ظلم]] به درختان، [[ظلم به دیگران]] نیز محسوب می‌گردد. {{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} إِذَا بَعَثَ سَرِيَّةً دَعَا بِأَمِيرِهَا فَأَجْلَسَهُ إِلَى جَنْبِهِ وَ أَجْلَسَ أَصْحَابَهُ بَيْنَ يَدَيْهِ ثُمَّ قَالَ سِيرُوا بِسْمِ اللَّهِ... وَ لَا تَقْطَعُوا شَجَرَةً إِلَّا أَنْ تُضْطَرُّوا إِلَيْهَا}}<ref>کلینی، الکافی، ج۵، ص۳۰.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: موقعی که جدم [[رسول خدا]]{{صل}} یک گُردان [[جنگی]] را به [[مأموریت]] می‌فرستاد، [[فرمانده]] آنان را در کنار خود و گردان را در مقابل فرمانده می‌نشانید. سپس می‌گفت: به [[نام خدا]] و با [[یاری]] [[خدا]] حرکت کنید... اشجار [[دشمن]] را قطع نکنید، مگر آنکه ناچار شوید<ref>[[علی رضا آزادی|آزادی، علی رضا]]، [[ ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات (کتاب)|ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات]]</ref>. | '''[[قطع]] درختان فقط در صورت نیاز و [[اضطرار]]''': البته علت منع از قطع برخی درختان، کمبود آنها در برخی مناطق است ({{متن حدیث|إِنَّمَا يُكْرَهُ قَطْعُ السِّدْرِ بِالْبَادِيَةِ لِأَنَّهُ بِهَا قَلِيلٌ}})<ref>{{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} أَنَّهُ قَالَ: مَكْرُوهٌ قَطْعُ النَّخْلِ وَ سُئِلَ عَنْ قَطْعِ الشَّجَرَةِ قَالَ لَا بَأْسَ قُلْتُ فَالسِّدْرِ قَالَ لَا بَأْسَ بِهِ إِنَّمَا يُكْرَهُ قَطْعُ السِّدْرِ بِالْبَادِيَةِ لِأَنَّهُ بِهَا قَلِيلٌ وَ أَمَّا هَاهُنَا فَلَا يُكْرَهُ}} (کلینی، الکافی، ج۵، ص۲۶۴)؛ امام صادق{{ع}} فرمودند: قطع کردن درخت نخل، مکروه است. از ایشان درباره قطع سایر درختان سؤال شد، فرمودند: اشکالی ندارد. درباره قطع درخت سدر فرمودند: اشکالی ندارد فقط در مناطق بیابانی که پوشش درختی، کم است، مکروه است و در غیر آن مناطق، اشکالی ندارد.</ref>؛ زیرا استفاده معقول از آنها مانعی ندارد ({{متن حدیث|لَا تَقْطَعُوا شَجَرَةً إِلَّا أَنْ تُضْطَرُّوا إِلَيْهَا}})؛ ولی خیلی از اوقات، [[انسان]] به سببِ [[منافع]] زودگذر و شخصی، درختان را قطع می‌کند و باعث [[محرومیت]] منافع عمومی و طولانی مدت می‌شود. این امر، [[تعدی]] از [[حدود الهی]] است و علاوه بر [[ظلم]] به درختان، [[ظلم به دیگران]] نیز محسوب می‌گردد. {{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} إِذَا بَعَثَ سَرِيَّةً دَعَا بِأَمِيرِهَا فَأَجْلَسَهُ إِلَى جَنْبِهِ وَ أَجْلَسَ أَصْحَابَهُ بَيْنَ يَدَيْهِ ثُمَّ قَالَ سِيرُوا بِسْمِ اللَّهِ... وَ لَا تَقْطَعُوا شَجَرَةً إِلَّا أَنْ تُضْطَرُّوا إِلَيْهَا}}<ref>کلینی، الکافی، ج۵، ص۳۰.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: موقعی که جدم [[رسول خدا]]{{صل}} یک گُردان [[جنگی]] را به [[مأموریت]] می‌فرستاد، [[فرمانده]] آنان را در کنار خود و گردان را در مقابل فرمانده می‌نشانید. سپس می‌گفت: به [[نام خدا]] و با [[یاری]] [[خدا]] حرکت کنید... اشجار [[دشمن]] را قطع نکنید، مگر آنکه ناچار شوید<ref>[[علی رضا آزادی|آزادی، علی رضا]]، [[ ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات (کتاب)|ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات]]</ref>. | ||
نسخهٔ ۱۸ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۴۶
مقدمه
یکی از نعمت‌هایی که پروردگار در اختیار بشر قرار داده است و در قیامت درباره آن نعمت‌ها از انسان بازخواست خواهد کرد[۱]، زمین و طبیعت شگفت‌انگیز و نعمت‌های بی‌شمار آن است که خداوند، عمران و آبادانی آن را از انسان خواسته (﴿هُوَ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَاسْتَعْمَرَكُمْ فِيهَا﴾)[۲] و انسان را موظف کرده است که برای نگهداری آن تا زمان مرگش کوشا باشد. زمین، فرش و بستری برای مخلوقات (﴿جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا﴾) و آسمان نیز سقف آن قرار داده شده است (﴿وَالسَّمَاءَ بِنَاءً﴾). باران نیز واسطه رشد انواع نعمات الهی در زمین قرار گرفته است (﴿وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ﴾) تا انسان با بهره‌گیری از آنها (﴿رِزْقًا لَكُمْ﴾) و استفاده صحیح از این نعمت‌ها شکرگزار خداوند باشد به او شرک نورزد (﴿فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ﴾)؛ زیرا که شرک به خداوند ظلم عظیم[۳] شمرده شده است.﴿الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَكُمْ فَلَا تَجْعَلُوا لِلَّهِ أَنْدَادًا وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ﴾[۴].
بنابراین باید از هرگونه کوتاهی و آسیب رساندن به طبیعت - که از مخلوقات الهی و محل رشد انسان و کسب کمالات معنوی اوست - اجتناب نمود («اتَّقُوا اللَّهَ فِي عِبَادِهِ وَ بِلَادِهِ»)؛ بلکه وظیفه حفظ و آبادانی آن نیز بر عهده بشر قرار دارد (﴿هُوَ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَاسْتَعْمَرَكُمْ فِيهَا﴾)؛ زیرا طبیعت هم از اموری است که درباره آن سؤال خواهد شد («فَإِنَّكُمْ مَسْئُولُونَ حَتَّى عَنِ الْبِقَاعِ وَ الْبَهَائِمِ») و هرگونه حفظ نکردنِ آن، نوعی سرپیچی از دستورهای الهی است («أَطِيعُوا اللَّهَ وَ لَا تَعْصُوهُ») و ظلم محسوب می‌شود. «قَالَ عَلِيٌّ(ع): اتَّقُوا اللَّهَ فِي عِبَادِهِ وَ بِلَادِهِ فَإِنَّكُمْ مَسْئُولُونَ حَتَّى عَنِ الْبِقَاعِ وَ الْبَهَائِمِ- [وَ] أَطِيعُوا اللَّهَ وَ لَا تَعْصُوهُ»[۵]. امام علی(ع) فرمودند: از خدا نسبت به بندگان و شهرهایش پروا کنید، زیرا مسئولیت دارید، حتی نسبت به زمین‌ها و حیوان‌ها و خداوند را اطاعت کنید و از نافرمانی او بپرهیزید.
پرهیز از ناسزاگویی به طبیعت
حتی انسان از ناسزاگویی به بادها، کوه‌ها و اوقات شبانه‌روز نهی شده است («لَا تَسُبُّوا الرِّيَاحَ»). این کار، نوعی گناه محسوب می‌شود («فَتَأْثَمُوا») و عواقبش نیز به خود شخص برمی‌گردد («تَرْجِعَ عَلَيْكُمْ»). «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): لَا تَسُبُّوا الرِّيَاحَ فَإِنَّهَا مَأْمُورَةٌ وَ لَا تَسُبُّوا الْجِبَالَ وَ لَا السَّاعَاتِ وَ لَا الْأَيَّامَ وَ لَا اللَّيَالِيَ فَتَأْثَمُوا وَ تَرْجِعَ عَلَيْكُمْ»[۶]. پیامبر خدا(ص) فرمودند: به بادها ناسزا نگویید که آنها [از جانب خداوند] مأمورند و کوه‌ها و ساعت‌ها و لحظات و روزها و شب‌ها را ناسزا نگویید که گنهکار می‌شوید و به خودتان برمی‌گردد[۷].
ظلم به محیط زیست
نعمت‌های الهی برای استفاده بشر قرار داده شده است و در عین حال تحولات طبیعت در آسمان و زمین و تغییرات شب و روز، نشانه‌ای از قدرت الهی برای اهل تعقل و آزمایشی الهی برای او است[۸]. اگر خداوند، این تغییرات را پدید نمی‌آورد و جریان طبیعت را حراست نمی‌کرد، انسان‌ها نمی‌توانستند به‌تنهایی آن را نگهداری کنند (﴿وَمَا أَنْتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ﴾)[۹] و زندگی برای بشر غیر ممکن می‌شد.
انسان نیز برای ادامه حیات خود و حفظ نعمت‌های الهی نسبت به محیط زیست و حفظ طبیعت اطرافش وظایفی دارد که نباید در برابر آن بی‌اعتنا بود؛ چنان‌که طبیعت نیز به بشر، بی‌اعتنا نیست («هَذَا أُحُدٌ جَبَلٌ يُحِبُّنَا»)[۱۰]. و زندگی بدون طبیعت مخصوصاً آب، هوا و زمین پاک و حاصل‌خیز، مطلوب نخواهد بود[۱۱] و این سه مورد برای زندگی انسان، نیاز ضروری است. ازاین‌رو انسان از آلوده کردن اطراف چاه و نهری که مردم از آن استفاده می‌کنند («نَهَى [رَسُولُ اللَّهِ(ص)] عَنِ الْبُزَاقِ فِي الْبِئْرِ الَّتِي يُشْرَبُ مِنْهَا»)[۱۲] و همچنین از آلوده ساختن خاک زیرِ درخت میوه‌دار منع شده است («نَهَى رَسُولُ اللَّهِ أَنْ يُتَغَوَّطَ عَلَى شَفِيرِ بِئْرِ مَاءٍ... أَوْ تَحْتَ شَجَرَةٍ مُثْمِرَةٍ»)[۱۳]. آلوده کردن محیط زیست و معابر عمومی علاوه بر ظلم به محیط زیست («الْمَاءُ لَهُ سُكَّانٌ فَلَا تُؤْذِهِمْ بِبَوْلٍ وَ لَا غَائِطٍ»)[۱۴] ظلم به سایر افراد جامعه نیز محسوب می‌شود؛ زیرا همه مردم و مخلوقات از آنها استفاده می‌کنند. مراعات کردن چنین مواردی نشانه درک و فهم («مِنْ فِقْهِ الرَّجُلِ»)[۱۵] و شخصیت هر انسانی است[۱۶].
ظلم به حیوانات
حیوانات نیز جزئی از طبیعت و نعمت‌های الهی‌اند که خداوند در اختیار بشر قرار داده است؛ ولی اگر به صورت صحیح و با رفتار عادلانه از آنها استفاده نکنیم («اعْدِلْ عَلَى هَذَا الْحَمْلِ»)[۱۷] و حقوق آنها را حفظ نکنیم، در حقیقت ظلم به حیوانات خواهد بود. انسان اجازه ندارد هر کاری دلش خواست با حیوانات انجام دهد («لَا تُجَزُّوا نَوَاصِيَ الْخَيْلِ»)؛ زیرا همه اعضای آنها برای استفاده خاصی برایش خلق شده است («فَإِنَّ الْخَيْرَ فِي نَوَاصِيهَا وَ إِنَّ أَعْرَافَهَا دَفْؤُهَا») و با نقص کوچک‌ترین عضو، حیوان دچار اذیت می‌گردد و ظلم به آن تلقی می‌شود. «رُوِيَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِالگو:ص أَنَّهُ قَالَ: لَا تُجَزُّوا نَوَاصِيَ الْخَيْلِ وَ لَا أَعْرَافَهَا وَ لَا أَذْنَابَهَا فَإِنَّ الْخَيْرَ فِي نَوَاصِيهَا وَ إِنَّ أَعْرَافَهَا دَفْؤُهَا وَ إِنَّ أَذْنَابَهَا مَذَابُّهَا»[۱۸].
نبی اکرم(ص) فرمودند: موی پیشانی و یال و دم اسب را نکنید که خوبی و زیبایی آن در پیشانی اوست و یالش برای حفظ گرمای تن اوست و دمش، وسیله دفاعی او در برابر حشرات است. حتی در سوار شدن به چهارپایان نیز باید توان حیوان را مراعات کرد تا ظلم به آن صورت نگیرد[۱۹]. همچنین انسان حق ندارد به صورت حیوان ضربه بزند («لَا تَضْرِبُوا الْوُجُوهَ») و یا آن را نفرین کند. «قَالَ عَلِيٌّ(ع) فِي الدَّوَابِّ لَا تَضْرِبُوا الْوُجُوهَ وَ لَا تَلْعَنُوهَا فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَعَنَ لَاعِنَهَا»[۲۰]. حضرت علی(ع) درباره اسب‌ها فرمودند: به صورت آنها ضربه نزنید و آنها را نفرین نکنید، زیرا خدای عزوجل نفرین‌کننده به آنها را نفرین کرده است.
بی‌اعتنایی به ظلم و آزار حیوانات حتی اگر انسان در حال عبادت نیز باشد، ملامت شده است و عذاب الهی را به همراه خواهد داشت. «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: كَانَ رَجُلٌ شَيْخٌ نَاسِكٌ يَعْبُدُ اللَّهَ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ، فَبَيْنَا هُوَ يُصَلِّي وَ هُوَ فِي عِبَادَتِهِ، إِذْ بَصُرَ بِغُلَامَيْنِ صَبِيَّيْنِ، قَدْ أَخَذَا دِيكاً وَ هُمَا يَنْتِفَانِ رِيشَهُ، فَأَقْبَلَ عَلَى مَا هُوَ فِيهِ مِنَ الْعِبَادَةِ، وَ لَمْ يَنْهَهُمَا عَنْ ذَلِكَ، فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَى الْأَرْضِ: أَنْ سِيخِي بِعَبْدِي، فَسَاخَتْ بِهِ الْأَرْضُ، فَهُوَ يَهْوِي فِي الدُّرْدُورِ أَبَدَ الْآبِدِينَ وَ دَهْرَ الدَّاهِرِينَ»[۲۱]. امام صادق(ع) فرمودند: در میان بنی‌اسرائیل، پیرمرد عابدی بود. روزی در میان نماز چشمش به دو پسر بچه افتاد که خروسی را گرفته‌اند و پرهایش را می‌کنند، ولی او مشغول عبادت خود شد و آنها را از این کار نهی نکرد، خداوند به زمین فرمان داد که این بنده را در خود فرو ببر و زمین او را برای همیشه در "دُردُور"[۲۲] فرو برد.
برخی حیوانات برای معاش انسان خلق شده‌اند؛ ولی آزار جسمی و روحی آنها ممنوع است و نباید به هر بهانه‌ای اقدام به از بین بردن آن حیوانات کرد؛ حتی تخم پرندگانی که در لانه‌اند، به عنوان ذمه و در پناه الهی است («إِنَّ الْفَرْخَ فِي وَكْرِهَا فِي ذِمَّةِ اللَّهِ مَا لَمْ تَطِرْ») و نمی‌توان به آنها دست‌درازی نمود. «عَنِ الْأَفْلَحِ قَالَ: سَأَلْتُ عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ(ع) عَنِ الْعُصْفُورِ يُفْرِخُ فِي الدَّارِ هَلْ يُؤْخَذُ فِرَاخُهُ؟ فَقَالَ: لَا إِنَّ الْفَرْخَ فِي وَكْرِهَا فِي ذِمَّةِ اللَّهِ مَا لَمْ تَطِرْ»[۲۳]. افلح می‌گوید: از امام سجاد(ع) درباره پرنده‌ای که در خانه، لانه‌ای درست کرده و تخم‌گذاری نموده است، سؤال شد که آیا می‌شود جوجه‌های آن را برداشت. حضرت فرمودند: جوجه‌ای که در لانه است در پناه و ذمه خداوند است، مادامی که توان پرواز داشته باشد[۲۴].
ظلم به گیاهان و درختان
از جمله نعمت‌هایی که خداوند در طبیعت برای بشر قرار داده است و اهمیت زیادی در زندگی وی دارد، درختان و گیاهان می‌باشد[۲۵]. حفظ و قطع نکردنِ درختان، باعث طولانی شدن عمر انسان می‌شود («مِمَّا يَزِيدُ فِي الْعُمُرِ... وَ أَنْ يُحْتَرَزَ عَنْ قَطْعِ الْأَشْجَارِ الرَّطْبَةِ»)[۲۶] و در برخی موارد قطع آنان موجبات آتش جهنم را برای بشر فراهم می‌آورد («مَنْ قَطَعَ سِدْرَةً صَوَّبَ اللَّهُ رَأْسَهُ فِي النَّارِ»)[۲۷]؛ و یکی از مصادیق ظلم محسوب می‌شود که انسان را از بهشت دور می‌کند[۲۸].
قطع درختان فقط در صورت نیاز و اضطرار: البته علت منع از قطع برخی درختان، کمبود آنها در برخی مناطق است («إِنَّمَا يُكْرَهُ قَطْعُ السِّدْرِ بِالْبَادِيَةِ لِأَنَّهُ بِهَا قَلِيلٌ»)[۲۹]؛ زیرا استفاده معقول از آنها مانعی ندارد («لَا تَقْطَعُوا شَجَرَةً إِلَّا أَنْ تُضْطَرُّوا إِلَيْهَا»)؛ ولی خیلی از اوقات، انسان به سببِ منافع زودگذر و شخصی، درختان را قطع می‌کند و باعث محرومیت منافع عمومی و طولانی مدت می‌شود. این امر، تعدی از حدود الهی است و علاوه بر ظلم به درختان، ظلم به دیگران نیز محسوب می‌گردد. «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) إِذَا بَعَثَ سَرِيَّةً دَعَا بِأَمِيرِهَا فَأَجْلَسَهُ إِلَى جَنْبِهِ وَ أَجْلَسَ أَصْحَابَهُ بَيْنَ يَدَيْهِ ثُمَّ قَالَ سِيرُوا بِسْمِ اللَّهِ... وَ لَا تَقْطَعُوا شَجَرَةً إِلَّا أَنْ تُضْطَرُّوا إِلَيْهَا»[۳۰]. امام صادق(ع) فرمودند: موقعی که جدم رسول خدا(ص) یک گُردان جنگی را به مأموریت می‌فرستاد، فرمانده آنان را در کنار خود و گردان را در مقابل فرمانده می‌نشانید. سپس می‌گفت: به نام خدا و با یاری خدا حرکت کنید... اشجار دشمن را قطع نکنید، مگر آنکه ناچار شوید[۳۱].
- ↑ ﴿ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ﴾ «آنگاه در آن روز از نعمت (ناسپاسی شده) بازخواست خواهید شد» سوره تکاثر، آیه ۸.
- ↑ ﴿وَإِلَى ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُمْ مِنْ إِلَهٍ غَيْرُهُ هُوَ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَاسْتَعْمَرَكُمْ فِيهَا فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي قَرِيبٌ مُجِيبٌ﴾ «و به سوی (قوم) ثمود برادر آنان صالح را (فرستادیم)، گفت: ای قوم من! خداوند را بپرستید که خدایی جز او ندارید، او شما را از زمین پدیدار کرد و شما را در آن به آبادانی گمارد پس، از او آمرزش بخواهید سپس به درگاه وی توبه کنید که پروردگار من، پاسخ دهنده‌ای است» سوره هود، آیه ۶۱.
- ↑ ﴿إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ﴾ «شرک، ستمی سترگ است» سوره لقمان، آیه ۱۳.
- ↑ «آنکه زمین را برای شما بستر و آسمان را سرپناهی ساخت و از آسمان، آبی فرو فرستاد که با آن از میوه‌ها برای شما روزی‌یی برآورد، پس برای خداوند، دانسته همتایانی نیاورید» سوره بقره، آیه ۲۲.
- ↑ شریف الرضی، نهج البلاغه، خطبه ۱۶۷، ص۲۴۲.
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ج۵۶، ص۲.
- ↑ آزادی، علی رضا، ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات
- ↑ ﴿إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ﴾ «بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و در پیاپی آمدن شب و روز و در آن کشتی که برای سود رساندن به مردم در دریا روان است و در آبی که خداوند از آسمان فرو می‌بارد و زمین را پس از مردن، بدان زنده می‌دارد و بر آن هرگونه جنبنده‌ای را می‌پراکند و در گرداندن بادها و ابر فرمانبردار میان آسمان و زمین، برای گروهی که خرد می‌ورزند نشانه‌هاست» سوره بقره، آیه ۱۶۴.
- ↑ ﴿وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنْتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ﴾ «و بادها را بارورکننده فرستادیم آنگاه از آسمان آبی فرو فشاندیم و شما را از آن سیراب کردیم و شما گنجور آن نیستید» سوره حجر، آیه ۲۲.
- ↑ «عَنْ أَبِي حُمَيْدٍ السَّاعِدِيِّ قَالَ: أَقْبَلْنَا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ(ص) مِنْ غَزْوَةِ تَبُوكَ حَتَّى إِذَا أَشْرَفْنَا عَلَى الْمَدِينَةِ قَالَ هَذِهِ طَابَةُ وَ هَذَا أُحُدٌ جَبَلٌ يُحِبُّنَا وَ نُحِبُّهُ» (مجلسی، بحار الأنوار، ج۲۱، ص۲۴۸)؛ ابوحمید ساعدی گفت: به اتفاق حضرت رسول(ص) از تبوک مراجعت کردیم و هنگامی که نزدیک مدینه رسیدیم، حضرت فرمودند: این سرزمین طهارت و پاکیزگی است و این کوه احد است که ما را دوست دارد و ما هم او را دوست داریم.
- ↑ «قَالَ الصَّادِقُ(ع): لَا تَطِيبُ السُّكْنَى إِلَّا بِثَلَاثٍ الْهَوَاءِ الطَّيِّبِ وَ الْمَاءِ الْغَزِيرِ الْعَذْبِ وَ الْأَرْضِ الْخَوَّارَةِ» (ابن‌شعبه حرانی، تحف العقول، ص۳۲۰)؛ امام صادق(ع) فرمودند: هیچ نقطه‌ای برای سکونت جز با سه چیز مطبوع نیست: هوای خوش، آب فراوان گوارا و زمین حاصل‌خیز.
- ↑ ابن‌بابویه، من لایحضره الفقیه، ج۴، ص۱۰؛ رسول خدا(ص) نهی فرمودند از افکندن آب دهان در چاه آبی که مورد استفاده مردم است.
- ↑ «عَلِيّ(ع) قَالَ: نَهَى رَسُولُ اللَّهِ(ص) أَنْ يُتَغَوَّطَ عَلَى شَفِيرِ بِئْرِ مَاءٍ يُسْتَعْذَبُ مِنْهَا أَوْ شَطِّ نَهَرٍ يُسْتَعْذَبُ مِنْهُ أَوْ تَحْتَ شَجَرَةٍ مُثْمِرَةٍ» (راوندی کاشانی، النوادر، ص۴۳)؛ حضرت علی(ع) فرمودند: رسول خدا(ص) نهی می‌کرد که افراد، کنار چاه آب آشامیدنی، یا نهر آب آشامیدنی یا زیر درخت میوه‌دار، قضای حاجت انجام دهند.
- ↑ حضرت علی(ع) فرمودند: آب، ساکنانی دارد. پس با بول و تخلی کردن در آب، آنها را اذیت نکنید؛ ابن‌أبی جمهور، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، ج۲، ص۱۸۷.
- ↑ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): مِنْ فِقْهِ الرَّجُلِ أَنْ يَرْتَادَ لِبَوْلِهِ وَ مِنْ فِقْهِ الرَّجُلِ أَنْ يَعْرِفَ مَوْضِعَ بُزَاقِهِ مِنَ النَّادِي» (راوندی کاشانی، النوادر، ص۴۳)؛ رسول خدا(ص) فرمودند: از نشانه‌های درک و فهم انسان، این است که محل ادرار و محل انداختن آب دهان خویش را شناسایی کند و پنهان بدارد.
- ↑ آزادی، علی رضا، ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات
- ↑ «عَنْ حَمَّادٍ اللَّحَّامِ قَالَ مَرَّ قِطَارٌ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) فَرَأَى زَامِلَةً قَدْ مَالَتْ فَقَالَ: يَا غُلَامُ اعْدِلْ عَلَى هَذَا الْحَمْلِ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى يُحِبُّ الْعَدْلَ» (ابن‌بابویه، من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۹۲)؛ ابن‌فضّال از حمّاد لحّام روایت کرده است که قطاری از شتران متعلّق به امام صادق(ع) از برابر او می‌گذشت، پس شتر حامل آب و طعام را دید که بارش کج شده و به یک سو متمایل شده است. حضرت فرمودند: ای غلام، بار این شتر را متعادل کن، زیرا خدای تعالی عدل را دوست می‌دارد.
- ↑ طبرسی، مکارم الأخلاق، ص۲۶۴.
- ↑ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص): لَا يَرْتَدِفْ ثَلَاثَةٌ عَلَى دَابَّةٍ فَإِنَّ أَحَدَهُمْ مَلْعُونٌ وَ هُوَ الْمُقَدَّمُ» (ابن‌بابویه، الخصال، ج۱، ص۹۹)؛ رسول خدا(ص) فرمودند: سه نفر ردیف هم، بر چهار پا سوار نشوند که یکی از آنان ملعون است: آنکه جلوتر سوار شده است.
- ↑ ابن‌بابویه، من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۸۷.
- ↑ طوسی، الأمالی، ص۶۷۰.
- ↑ نام یک طبقه از زمین یا دوزخ است.
- ↑ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۹، ص۲۰.
- ↑ آزادی، علی رضا، ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات
- ↑ ﴿هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً لَكُمْ مِنْهُ شَرَابٌ وَمِنْهُ شَجَرٌ فِيهِ تُسِيمُونَ﴾ «اوست که از آسمان برای شما آبی فرو فرستاد که آشامیدنی (شما) و گیاهی که در آن (چارپایانتان را) می‌چرانید از آن است» سوره نحل، آیه ۱۰.
- ↑ «قَالَ عَلِيٌّ(ع): إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْكَلَامُ وَ مِمَّا يَزِيدُ فِي الْعُمُرِ تَرْكُ الْأَذَى وَ تَوْقِيرُ الشُّيُوخِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ وَ أَنْ يُحْتَرَزَ عَنْ قَطْعِ الْأَشْجَارِ الرَّطْبَةِ إِلَّا عِنْدَ الضَّرُورَةِ وَ إِسْبَاغُ الْوُضُوءِ وَ حِفْظُ الصِّحَّةِ» (مجلسی، بحار الأنوار، ج۷۳، ص۳۱۹)؛ حضرت علی(ع) فرمودند: چون خِرَد، کامل شود، سخن کوتاه گردد. یکی از چیزهایی که عمر را می‌افزاید، آزار نکردن و احترام به سالمندان، صله رحم و دوری از بریدن درختان‌تر است، مگر در حال ضرورت و کامل وضو گرفتن و حفظ تندرستی.
- ↑ رسول خدا(ص) فرمودند: هرکس درخت سدری را قطع کند خدا سرش را در آتش فرو می‌برد؛ مجلسی، بحار الأنوار، ج۶۳، ص۱۱۳.
- ↑ آزادی، علی رضا، ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات
- ↑ «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) أَنَّهُ قَالَ: مَكْرُوهٌ قَطْعُ النَّخْلِ وَ سُئِلَ عَنْ قَطْعِ الشَّجَرَةِ قَالَ لَا بَأْسَ قُلْتُ فَالسِّدْرِ قَالَ لَا بَأْسَ بِهِ إِنَّمَا يُكْرَهُ قَطْعُ السِّدْرِ بِالْبَادِيَةِ لِأَنَّهُ بِهَا قَلِيلٌ وَ أَمَّا هَاهُنَا فَلَا يُكْرَهُ» (کلینی، الکافی، ج۵، ص۲۶۴)؛ امام صادق(ع) فرمودند: قطع کردن درخت نخل، مکروه است. از ایشان درباره قطع سایر درختان سؤال شد، فرمودند: اشکالی ندارد. درباره قطع درخت سدر فرمودند: اشکالی ندارد فقط در مناطق بیابانی که پوشش درختی، کم است، مکروه است و در غیر آن مناطق، اشکالی ندارد.
- ↑ کلینی، الکافی، ج۵، ص۳۰.
- ↑ آزادی، علی رضا، ظلم‌شناسی با تکیه بر آیات و روایات