فضل بن روزبهان خنجی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | | موضوع مرتبط = | ||
| عنوان مدخل = فضل بن روزبهان خنجی | | عنوان مدخل = فضل بن روزبهان خنجی | ||
| مداخل مرتبط = [[فضل بن روزبهان خنجی در تاریخ اسلامی]] - [[فضل بن روزبهان خنجی در معارف و سیره رضوی]] | | مداخل مرتبط = [[فضل بن روزبهان خنجی در تاریخ اسلامی]] - [[فضل بن روزبهان خنجی در معارف و سیره رضوی]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
فضل الله بن روزبهان بن فضل الله الامین ابوالخیر ابن قاضی باصفهان امین الدین الخنجی الاصل شیرازی، مشهور به خواجه ملا، از [[عالمان]] و دانشوران [[قرن نهم]] و دهم [[هجری]] است که خود را اصفهانی می‌داند<ref>وسیلة الخادم الی المخدوم، ص۲۲۹.</ref>. محل [[تولد]] او خنج [[شیراز]]، بین سال‌های ۸۵۰ [[هجری قمری]] تا ۸۶۲ هجری قمری، ذکر شده است<ref>فرهنگ ایران زمین، ج۴، ص۱۷۴؛ مقدمه مهمان‌نامه بخارا، ص۲۲.</ref>. بعد از تحصیل مقدمات [[علوم]]، در سن هفده سالگی اولین [[سفر حج]] و در سن بیست و پنج سالگی، دومین [[حج]] خود را به جای آورد<ref>الضوع الامع، ج۶، ص۱۷۱.</ref>. فضل الله، در کتاب «وسیلة الخادم الی المخدوم» در شرح [[صلوات]] [[چهارده معصوم]]{{عم}} به مثابه یک [[شیعه]] تمام عیار، منقبت‌ها و [[فضایل]] چهارده معصوم{{عم}} را ذکر کرده و آن را وسیله [[توسل]] برای رفع [[سختی‌ها]] و [[بلایا]] معرفی نموده است. او در این کتاب، که یک نسخه از آن را [[وقف]] [[حرم]] [[رضوی]] کرده، ابتدا در مورد [[واجب]] و [[مستحب]] بودن صلوات فرستادن برای [[پیامبران]] صلوات الله علیهم اجمعین بحث می‌کند؛ و بعد از آن به ذکر [[فضائل]] و منقبت چهارده معصوم{{عم}} می‌پردازد و برای هر کدام، توضیحی از شرح [[زندگی]] آنها نیز به دست می‌دهد. وی در ذکر فضایل [[حضرت امام رضا]]{{ع}} نویسد: «[[امام علی بن موسی الرضا]]{{ع}} بعد از [[پدر]] خود، [[امام]] [[موسی کاظم]]{{ع}}، امام به [[حق]] هستند، بیخلاف... کلمات و [[مناقب]] و فضایل آن [[حضرت]] بسیار ظاهر و مشهود است و آثار [[امامت]] و [[وراثت]] [[نبوت]] و [[وصایت]] در آن حضرت ظاهر بود. نیکویی، ذات ایشان است. [[لشکر]] [[اولیاء]] را [[سلطان]] و [[پادشاه]] هستند. صاحب [[جود]] و [[مروت]] هستند»<ref>وسیله الخادم الی المخدوم، ص۲۲۹.</ref>. | فضل الله بن روزبهان بن فضل الله الامین ابوالخیر ابن قاضی باصفهان امین الدین الخنجی الاصل شیرازی، مشهور به خواجه ملا، از [[عالمان]] و دانشوران [[قرن نهم]] و دهم [[هجری]] است که خود را اصفهانی می‌داند<ref>وسیلة الخادم الی المخدوم، ص۲۲۹.</ref>. محل [[تولد]] او خنج [[شیراز]]، بین سال‌های ۸۵۰ [[هجری قمری]] تا ۸۶۲ هجری قمری، ذکر شده است<ref>فرهنگ ایران زمین، ج۴، ص۱۷۴؛ مقدمه مهمان‌نامه بخارا، ص۲۲.</ref>. بعد از تحصیل مقدمات [[علوم]]، در سن هفده سالگی اولین [[سفر حج]] و در سن بیست و پنج سالگی، دومین [[حج]] خود را به جای آورد<ref>الضوع الامع، ج۶، ص۱۷۱.</ref>. فضل الله، در کتاب «وسیلة الخادم الی المخدوم» در شرح [[صلوات]] [[چهارده معصوم]]{{عم}} به مثابه یک [[شیعه]] تمام عیار، منقبت‌ها و [[فضایل]] چهارده معصوم{{عم}} را ذکر کرده و آن را وسیله [[توسل]] برای رفع [[سختی‌ها]] و [[بلایا]] معرفی نموده است. او در این کتاب، که یک نسخه از آن را [[وقف]] [[حرم]] [[رضوی]] کرده، ابتدا در مورد [[واجب]] و [[مستحب]] بودن صلوات فرستادن برای [[پیامبران]] صلوات الله علیهم اجمعین بحث می‌کند؛ و بعد از آن به ذکر [[فضائل]] و منقبت چهارده معصوم{{عم}} می‌پردازد و برای هر کدام، توضیحی از شرح [[زندگی]] آنها نیز به دست می‌دهد. وی در ذکر فضایل [[حضرت امام رضا]]{{ع}} نویسد: «[[امام علی بن موسی الرضا]]{{ع}} بعد از [[پدر]] خود، [[امام]] [[موسی کاظم]]{{ع}}، امام به [[حق]] هستند، بیخلاف... کلمات و [[مناقب]] و فضایل آن [[حضرت]] بسیار ظاهر و مشهود است و آثار [[امامت]] و [[وراثت]] [[نبوت]] و [[وصایت]] در آن حضرت ظاهر بود. نیکویی، ذات ایشان است. [[لشکر]] [[اولیاء]] را [[سلطان]] و [[پادشاه]] هستند. صاحب [[جود]] و [[مروت]] هستند»<ref>وسیله الخادم الی المخدوم، ص۲۲۹.</ref>. | ||
نسخهٔ ۲۴ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۸
فضل بن روزبهان خنجی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: فضل بن روزبهان خنجی در تاریخ اسلامی - فضل بن روزبهان خنجی در معارف و سیره رضوی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
فضل الله بن روزبهان بن فضل الله الامین ابوالخیر ابن قاضی باصفهان امین الدین الخنجی الاصل شیرازی، مشهور به خواجه ملا، از عالمان و دانشوران قرن نهم و دهم هجری است که خود را اصفهانی می‌داند[۱]. محل تولد او خنج شیراز، بین سال‌های ۸۵۰ هجری قمری تا ۸۶۲ هجری قمری، ذکر شده است[۲]. بعد از تحصیل مقدمات علوم، در سن هفده سالگی اولین سفر حج و در سن بیست و پنج سالگی، دومین حج خود را به جای آورد[۳]. فضل الله، در کتاب «وسیلة الخادم الی المخدوم» در شرح صلوات چهارده معصوم(ع) به مثابه یک شیعه تمام عیار، منقبت‌ها و فضایل چهارده معصوم(ع) را ذکر کرده و آن را وسیله توسل برای رفع سختی‌ها و بلایا معرفی نموده است. او در این کتاب، که یک نسخه از آن را وقف حرم رضوی کرده، ابتدا در مورد واجب و مستحب بودن صلوات فرستادن برای پیامبران صلوات الله علیهم اجمعین بحث می‌کند؛ و بعد از آن به ذکر فضائل و منقبت چهارده معصوم(ع) می‌پردازد و برای هر کدام، توضیحی از شرح زندگی آنها نیز به دست می‌دهد. وی در ذکر فضایل حضرت امام رضا(ع) نویسد: «امام علی بن موسی الرضا(ع) بعد از پدر خود، امام موسی کاظم(ع)، امام به حق هستند، بیخلاف... کلمات و مناقب و فضایل آن حضرت بسیار ظاهر و مشهود است و آثار امامت و وراثت نبوت و وصایت در آن حضرت ظاهر بود. نیکویی، ذات ایشان است. لشکر اولیاء را سلطان و پادشاه هستند. صاحب جود و مروت هستند»[۴].
فضل الله در ذکر حدیث سلسة الذهب از زبان امام رضا(ع) که آن را به طور کامل، در کتاب خویش عنوان داشته می‌نویسد: «اگر این حدیث بر دیوانه و مریض خوانده شود شفا می‌یابد».
گفتار فضل الله نشان از عقیده قلبی او به ائمه(ع) و به خصوص امام رضا(ع) دارد؛ و این در حالی است که او حق مطلب را ادا کرده و با دشمنان اهل بیت(ع) مخالف، و آنها را سرزنش نموده و مأمون را ملعون می‌خواند.
از دیگر آثار فضل بن روزبهان خنجی، کتاب «مهمان نامه بخارا» می‌باشد که وی در این کتاب، فصلی را به ذکر فضیلت‌های امام رضا(ع) اختصاص داده است. وی در فضیلت زیارت امام رضا(ع) و فضایل ایشان آورده: «مرقد معظم حضرت علی بن موسی الرضا(ع) اشرف منازل است... و می‌توان گفت که معبدی است از معابد اسلام.»..[۵].[۶]
