صحابه در اصول فقه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = صحابه | | موضوع مرتبط = صحابه | ||
| عنوان مدخل = صحابه | | عنوان مدخل = [[صحابه]] | ||
| مداخل مرتبط = [[صحابه در قرآن]] - [[صحابه در علوم حدیث]] - [[صحابه در نهج البلاغه]] - [[صحابه در اصول فقه]] - [[صحابه در معارف دعا و زیارات]] - [[صحابه در معارف و سیره سجادی]] - [[صحابه در فقه اسلامی]] - [[صحابه در کلام اسلامی]] - [[صحابه از دیدگاه اهل سنت]] | | مداخل مرتبط = [[صحابه در قرآن]] - [[صحابه در علوم حدیث]] - [[صحابه در نهج البلاغه]] - [[صحابه در اصول فقه]] - [[صحابه در معارف دعا و زیارات]] - [[صحابه در معارف و سیره سجادی]] - [[صحابه در فقه اسلامی]] - [[صحابه در کلام اسلامی]] - [[صحابه از دیدگاه اهل سنت]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = |
نسخهٔ ۱ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۰
مقدمه
صحابه، جمع صاحب و در لغت به معنای یار و همراه است.
علمای مذاهب اسلامی درباره معنای اصطلاحی واژه صحابی اختلاف نظر دارند:
- گروهی از اهل سنت، همانند ابن حجر عسقلانی، معتقدند صحابی بر کسی اطلاق میشود که در حال ایمان، پیامبر(ص) را ملاقات کرده و با همان حال از دنیا رفته باشد؛
- گروهی هم چون شهید ثانی معتقدند صحابی کسی است که رسول خدا را در حال ایمان ملاقات کرده و در حال ایمان و اسلام مرده باشد، اگر چه در این بین مرتد شده باشد؛
- بعضی گفتهاند: صحابی یعنی کسی که یک یا دو سال با رسول خدا(ص) بوده و به همراه ایشان در یک یا دو جنگ بر ضد کفار شرکت داشته است؛
- جمعی گفتهاند: هر کس پیامبر(ص) را دیده باشد صحابی است؛
- گروهی گفتهاند: صحابی کسی است که سابقه هم نشینی و پیرویاش از رسول خدا(ص) طولانی باشد؛
- برخی دیگر گفتهاند: صحابی به کسی اطلاق میشود که یکی از چهار وصف زیر را به طریق " منع الخلو " دارا باشد:
- عدهای، صحابی را کسی میدانند که در حالی که مسلمان بوده، پیامبر(ص) را در مدت طولانی دیدار کرده و حفظ حدیث (شنیدن و به خاطر سپردن حدیث از رسول خدا) نموده و در حال ایمان هم از دنیا رفته باشد؛
- برخی دیگر، عنوان صحابی را بر کسی اطلاق میکنند که به خدا و رسول او ایمان داشته و با رسول خدا(ص) در یک جنگ و یا بیشتر شرکت نموده و معروف به فقه و فتوا و دارای ملکه اجتهاد باشد[۱].
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ اصول الفقه الاسلامی، ج۲، ص۸۵۰؛ منابع اجتهاد (از دیدگاه مذاهب اسلامی)، ج۱، ص۳۵۷.