یوم الحسره: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نبوت}} | {{نبوت}} | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = قیامت | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
از نام‌های [[قیامت]] است که یک بار در [[قرآن]] به کار رفته است<ref>{{متن قرآن|وَأَنذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِيَ الأَمْرُ وَهُمْ فِي غَفْلَةٍ وَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ}}؛ سوره مریم، آیه ۳۹.</ref>. "حسرة" از ماده "حسر" به معنای آشکار کردن می‌آید. چون [[عرب]] می‌گوید: "حَسَرْتُ عَنِ الذراعِ" یعنی آستین را بالا زدم و دست خویش را آشکار کردم. به [[روز رستاخیز]]، آنان که از [[عمر]] خویش بهره برده و [[نیکوکاری]] کرده‌اند، به [[پاداش]] خود می‌رسند و شادمان می‌گردند؛ اما آنان که فرصت‌ها را از کف داده‌اند و توشه‌ای نیندوخته و خویش را به [[گناه]] آلوده‌اند، سخت [[اندوهگین]] می‌شوند و [[حسرت]] می‌خورند. در برخی [[روایات]] آمده است که در [[قیامت]]، حتی [[نیکوکاران]] نیز حسرت خواهند خورد. در روایتی از [[رسول خدا]] {{صل}} آمده است که چون [[قیامت]] برپا شود، هیچ مخلوقی نباشد مگر به [[پشیمانی]] می‌افتد؛ ولی در آن هنگام پشیمانی سود نخواهد داد. پشیمانی [[نیکوکاران]] از آن روی است که [[بهشت]] و نعمت‌هایی را می‌بینند که [[خداوند]] برای اولیای خویش فراهم ساخته است. آنان [[حسرت]] می‌خورند که چرا خویش را به مقام [[اولیای الهی]] نرسانیده‌اند<ref>معاد، ۲/ ۱۶۸.</ref>. [[اندیشه]] و [[اعمال]] و [[رفتار]] [[نیک]]- مانند [[جهان‌بینی]] واقع‌گرایانه، [[خُلق و خوی]] انسانی و [[پاکیزه]] از [[حسادت]] و مکر و حقه و [[کینه]] و خدمت به دیگران و [[جامعه]]- از [[حسرت]] و [[پشیمانی]] [[آدمی]] به [[روز قیامت]] خواهد کاست. به عکس، بی‌ایمانی و بی‌اعتقادی و باورهای نادرست و [[خلق و خوی]] پلید و زشتکاری، [[شقاوت]] می‌آورد و بر [[حسرت]] و [[ندامت]] [[آدمی]] می‌افزاید<ref>مجموعه آثار، ۲/ ۵۲۰.</ref>.<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۴۸۲.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
{{قیامت}} | {{قیامت}} | ||
[[رده:نام‌های روز قیامت در قرآن]] | [[رده:نام‌های روز قیامت در قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۵۹
مقدمه
از نام‌های قیامت است که یک بار در قرآن به کار رفته است[۱]. "حسرة" از ماده "حسر" به معنای آشکار کردن می‌آید. چون عرب می‌گوید: "حَسَرْتُ عَنِ الذراعِ" یعنی آستین را بالا زدم و دست خویش را آشکار کردم. به روز رستاخیز، آنان که از عمر خویش بهره برده و نیکوکاری کرده‌اند، به پاداش خود می‌رسند و شادمان می‌گردند؛ اما آنان که فرصت‌ها را از کف داده‌اند و توشه‌ای نیندوخته و خویش را به گناه آلوده‌اند، سخت اندوهگین می‌شوند و حسرت می‌خورند. در برخی روایات آمده است که در قیامت، حتی نیکوکاران نیز حسرت خواهند خورد. در روایتی از رسول خدا (ص) آمده است که چون قیامت برپا شود، هیچ مخلوقی نباشد مگر به پشیمانی می‌افتد؛ ولی در آن هنگام پشیمانی سود نخواهد داد. پشیمانی نیکوکاران از آن روی است که بهشت و نعمت‌هایی را می‌بینند که خداوند برای اولیای خویش فراهم ساخته است. آنان حسرت می‌خورند که چرا خویش را به مقام اولیای الهی نرسانیده‌اند[۲]. اندیشه و اعمال و رفتار نیک- مانند جهان‌بینی واقع‌گرایانه، خُلق و خوی انسانی و پاکیزه از حسادت و مکر و حقه و کینه و خدمت به دیگران و جامعه- از حسرت و پشیمانی آدمی به روز قیامت خواهد کاست. به عکس، بی‌ایمانی و بی‌اعتقادی و باورهای نادرست و خلق و خوی پلید و زشتکاری، شقاوت می‌آورد و بر حسرت و ندامت آدمی می‌افزاید[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ ﴿وَأَنذِرْهُمْ يَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِيَ الأَمْرُ وَهُمْ فِي غَفْلَةٍ وَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ﴾؛ سوره مریم، آیه ۳۹.
- ↑ معاد، ۲/ ۱۶۸.
- ↑ مجموعه آثار، ۲/ ۵۲۰.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص ۴۸۲.