جابر بن یزید جعفی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام سجاد | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[جابر بن یزید جعفی در علوم قرآنی]] - [[جابر بن یزید جعفی در معارف و سیره حسینی]] - [[جابر بن یزید جعفی در تراجم و رجال]] - [[جابر بن یزید جعفی در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[جابر بن یزید جعفی در علوم قرآنی]]</div>


==جابر و [[تفسیر قرآن]]==
== آشنایی اجمالی ==
[[ابوعبدالله جابر بن یزید بن حرث بن عبد یغوث جعفی کوفی]] [[تابعی]]<ref>ریحانة الادب، ج۱، ص۴۱۲.</ref> و از [[اصحاب]] [[امام زین العابدین]]، [[امام باقر]] و [[امام صادق]]{{ع}} بود<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۱۴.</ref> و از آن دو بزرگوار<ref>رجال الطوسی، ص۱۱۱.</ref> و نیز از محدثانی چون [[ابوطفیل]] و [[ابوضحی]] روایاتی نقل کرده است<ref>تاریخ الاسلام، ج۸، ص۵۹.</ref>. افرادی چون [[شعبه]]<ref>التاریخ الکبیر، ج۲، ص۲۱۱.</ref>، [[ثوری]] <ref>الجرح والتعدیل، ج۲، ص۴۹۷.</ref>، [[اسرائیل]]<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ۲، ص۴۷.</ref> و دیگران از وی [[حدیث]] شنیده و [[روایت]] کرده‌اند.


==جابر و [[مقتل‌نویسی]]==
پیشوای [[مفسران]] است و [[تفسیر]] را از [[امام باقر]]{{ع}} فرا گرفت<ref>ریحانة الادبج، ج۱، ص،۴۱۲.</ref>. جابر، محدثی امامی<ref>الفهرست (طوسی)، ص۹۵.</ref> مورد [[اعتماد]]<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۲، ص۴۷.</ref>، [[راستگو]] و با [[ورع]]<ref>تهذیب الکمال، ج۴، ص۴۶۷.</ref> بود و امام صادق{{ع}} او را [[مدح]] کرده و درباره‌اش [[دعا]] فرموده است<ref>خلاصة الاقوال، ص۳۵.</ref>. او یکی از چهار نفری است که [[علم ائمه]]{{ع}} به آنها سپرده شده است<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۴۸۵.</ref>. [[جراح بن ملیح]] می‌‌گوید که از جابر شنیدم، می‌‌گفت هفتاد هزار حدیث از امام صادق{{ع}} در [[حفظ]] دارد<ref>میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۸۳. </ref>. او را حامل [[اسرار]] [[علوم اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} دانسته‌اند؛ گاهی سخنانی بیان می‌داشت که [[عقول]] [[مردم]] تاب شنیدن آن را نداشت<ref>تحفة الاحباب، ص۴۰؛ تأسیس الشیعه، ص۲۸۴.</ref>. برخی از [[رجالیون]] [[اهل سنت]] وی را فردی [[ضعیف]] و غیر قابل اعتماد شمرده‌اند<ref>الطبقات الکبری، ج۶، ص۳۴۵؛ الجرح و التعدیل، ج۲، ص۴۹۷.</ref> که ناشی از [[تشیع]] و تأثیرگذاری [[عظیم]] اوست.
از نخستین [[مقتل‌نویسان]] [[عاشورا]]
(ح۵۰ ق، [[کوفه]] - ۱۲۸ق، کوفه)


[[ابومحمد جابر بن یزید جعفی]]، [[مورخ]]، [[محدث]]، [[مفسر]] و [[فقیه]] [[شیعه]] امامی و از [[اصحاب امام باقر]]{{ع}} و [[امام صادق]]{{ع}} است. او [[اهل کوفه]] بوده و به احتمال زیاد به جز مدت ۱۸ سال (۹۴ - ۱۱۴ق) که برای [[کسب علم]] از محضر [[امام باقر]]{{ع}} در [[مدینه]] اقامت کرد، سراسر [[عمر]] خود را در کوفه زیسته است.
[[جابر جعفی]] دارای آثار متعددی بوده که عبارت‌اند از: کتاب‌های التفسیر، مقتل امیرالمؤمنین {{ع}}، النوادر، مقتل الحسین،{{ع}}، الجمل، الصفین، النهروان، الفضائل و رسالة ابی جعفر الی اهل البصره.


[[جابر جعفی]] از [[دانشمندان]] برجسته [[زمان]] خود بوده و حتی [[مخالفان]] سرسخت او هم به [[مرجعیت]] علمی‌اش [[اقرار]] کرده‌اند. [[عالمان]] بسیاری از شیعه و [[سنی]] با گرایش‌های گوناگون از او کسب علم کرده‌اند که از آن جمله [[سفیان ثوری]]، [[شعبة بن حجاج]]، [[شریک بن عبدالله نخعی]] و [[ابوحنیفه]] را می‌توان نام برد.
جابر در [[زمان امام صادق]]{{ع}} در سال ۱۲۸ه‍ بدرود [[حیات]] گفت<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۱۴ ـ ۳۱۶.</ref>. در [[تاریخ]] درگذشت وی [[اختلاف]] وجود دارد<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۲، ص۴۸؛ رجال الطوسی، ص۱۱۱؛ میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۸۴.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۲۱۸؛ [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی]] ص ۴۸۲.</ref>
 
[[وثاقت]] جابر جعفی محل [[اختلاف]] است. در میان [[رجالیان]] شیعه، [[نجاشی]] و به [[پیروی]] از او [[ابن داوود حلی]]، جابر جعفی را [[تضعیف]] کرده‌اند؛ اما در عوض ابن‌غضائری با آنکه بیشتر به [[جرح]] [[راویان]] پرداخته، [[جابر]] را [[ثقه]] دانسته است. عبدالجلیل رازی قزوینی نیز او را از روات و ثقات [[ائمه]] معرفی کرده است. با وجود این [[اختلافات]]، [[محدثان]]، رجالیان و شرح‌حال‌نگاران متأخر شیعه، از جمله مامقانی و [[سیدابوالقاسم خویی]] عموماً درصدد توثیق وی برآمده‌اند و روایاتی را که در [[نکوهش]] او واردشده، توجیه کرده‌اند.
 
جابر جعفی مورخ برجسته‌ای نیز بوده و بیشتر تألیفات وی در حوزه [[تاریخ‌نگاری]] است. آثار [[تاریخی]] وی به شکل تک‌نگاری است و آشکارا رنگ و بوی [[شیعی]] دارد. وی از نخستین مقتل‌نگاران عاشورا بوده است و از آنجا که حدود ۲۹ سال زودتر از [[ابومخنف]] درگذشته و ابومخنف از [[شاگردان]] وی بوده، [[مقتل الحسین]]{{ع}} جابر جعفی را باید متقدم بر [[مقتل]] ابومخنف دانست.
 
امروزه از مقتل جابر نسخه‌ای در دست نیست؛ اما نجاشی از آن یاد کرده و از طریق وی مشخص است که مانند برخی آثار تاریخی دیگر از جابر، این مقتل را [[عمرو بن شمر جعفی]] از جابر [[روایت]] کرده است. [[مقتل]] [[جابر]] از منابع [[هشام]] کلبی و [[طبری]] بوده است. [[نصر بن مزاحم منقری]] نیز در تألیف [[مقتل الحسین]]{{ع}} خود از کتاب [[جابر جعفی]] بهره برده است. از دیگر آثار [[تاریخی]] جابر جعفی کتاب الجمل، کتاب [[صفین]] و کتاب مقتل [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} را می‌توان نام برد.<ref>[[سعید طاووسی مسرور|طاووسی مسرور، سعید]]، [[فرهنگ سوگ شیعی (کتاب)|مقاله «جابر بن یزید جعفی»، فرهنگ سوگ شیعی]]، ص ۱۵۷.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
* [[اسماعیل بن جابر بن یزید جعفی]] (فرزند)
* [[دانش تفسیر قرآن]]
* [[دانش تفسیر قرآن]]
* [[مفسران شیعه]]
* [[مفسران شیعه]]
* [[تفسیر جابر جعفی]]


== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:1100827.jpg|22px]] [[سعید طاووسی مسرور|طاووسی مسرور، سعید]]، [[فرهنگ سوگ شیعی (کتاب)|'''مقاله «جابر بن یزید جعفی»، فرهنگ سوگ شیعی''']]
# [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی''']]
# [[پرونده:IM010499.jpg|22px]] [[محمد حسین رجبی دوانی|رجبی دوانی، محمد حسین]]، [[کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی (کتاب)|'''کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۳۱: خط ۲۵:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:جابر بن یزید جعفی]]
[[رده:مدخل]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:مفسران]]
[[رده:اصحاب امام باقر]]
[[رده:اصحاب امام صادق]]
[[رده:اصحاب امام سجاد]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۲۳

آشنایی اجمالی

ابوعبدالله جابر بن یزید بن حرث بن عبد یغوث جعفی کوفی تابعی[۱] و از اصحاب امام زین العابدین، امام باقر و امام صادق(ع) بود[۲] و از آن دو بزرگوار[۳] و نیز از محدثانی چون ابوطفیل و ابوضحی روایاتی نقل کرده است[۴]. افرادی چون شعبه[۵]، ثوری [۶]، اسرائیل[۷] و دیگران از وی حدیث شنیده و روایت کرده‌اند.

پیشوای مفسران است و تفسیر را از امام باقر(ع) فرا گرفت[۸]. جابر، محدثی امامی[۹] مورد اعتماد[۱۰]، راستگو و با ورع[۱۱] بود و امام صادق(ع) او را مدح کرده و درباره‌اش دعا فرموده است[۱۲]. او یکی از چهار نفری است که علم ائمه(ع) به آنها سپرده شده است[۱۳]. جراح بن ملیح می‌‌گوید که از جابر شنیدم، می‌‌گفت هفتاد هزار حدیث از امام صادق(ع) در حفظ دارد[۱۴]. او را حامل اسرار علوم اهل بیت عصمت و طهارت(ع) دانسته‌اند؛ گاهی سخنانی بیان می‌داشت که عقول مردم تاب شنیدن آن را نداشت[۱۵]. برخی از رجالیون اهل سنت وی را فردی ضعیف و غیر قابل اعتماد شمرده‌اند[۱۶] که ناشی از تشیع و تأثیرگذاری عظیم اوست.

جابر جعفی دارای آثار متعددی بوده که عبارت‌اند از: کتاب‌های التفسیر، مقتل امیرالمؤمنین (ع)، النوادر، مقتل الحسین،(ع)، الجمل، الصفین، النهروان، الفضائل و رسالة ابی جعفر الی اهل البصره.

جابر در زمان امام صادق(ع) در سال ۱۲۸ه‍ بدرود حیات گفت[۱۷]. در تاریخ درگذشت وی اختلاف وجود دارد[۱۸].[۱۹]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ریحانة الادب، ج۱، ص۴۱۲.
  2. رجال النجاشی، ج۱، ص۳۱۴.
  3. رجال الطوسی، ص۱۱۱.
  4. تاریخ الاسلام، ج۸، ص۵۹.
  5. التاریخ الکبیر، ج۲، ص۲۱۱.
  6. الجرح والتعدیل، ج۲، ص۴۹۷.
  7. خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ۲، ص۴۷.
  8. ریحانة الادبج، ج۱، ص،۴۱۲.
  9. الفهرست (طوسی)، ص۹۵.
  10. خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۲، ص۴۷.
  11. تهذیب الکمال، ج۴، ص۴۶۷.
  12. خلاصة الاقوال، ص۳۵.
  13. اختیار معرفة الرجال، ص۴۸۵.
  14. میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۸۳.
  15. تحفة الاحباب، ص۴۰؛ تأسیس الشیعه، ص۲۸۴.
  16. الطبقات الکبری، ج۶، ص۳۴۵؛ الجرح و التعدیل، ج۲، ص۴۹۷.
  17. رجال النجاشی، ج۱، ص۳۱۴ ـ ۳۱۶.
  18. خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۲، ص۴۸؛ رجال الطوسی، ص۱۱۱؛ میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۸۴.
  19. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۲۱۸؛ رجبی دوانی، محمد حسین، کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی ص ۴۸۲.