شورا و مشورت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[آیین اسلام]] بر [[مشورت]] در امور فردی و جمعی ارجی ویژه می‌نهد. [[قرآن کریم]] سوره‌ای به نام "شوری‌" دارد که [[مشورت]] را در شمار فرائض [[اخلاقی]] و [[روحیات]] [[معنوی]] آورده است. بنای [[حکومت]] اسلامی‌ نیز بر [[مشورت]] و دوری از [[استبداد]] و خودرأیی است و [[حاکمان]] [[اسلامی]] باید از مشورتِ [[مشاوران]] کارآزموده و [[آگاه]] بهره‌مند باشند. البته [[پیروی]] از [[رأی]] آنان برای [[حاکم]] الزامی نیست و او می‌تواند به تشخیص خود عمل کند. [[حکومت]] [[پیامبر]] {{صل}} در [[مدینه]] از نخستین حکومت‌های [[سیاسی]] مبتنی بر شوری‌ بود و [[خداوند]] در [[قرآن کریم]] [[مسلمانان]] آن روزگار را اهل [[مشورت]] می‌خواند {{متن قرآن|وَالَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَيْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ}}<ref>«و آنان که (فراخوان) پروردگارشان را اجابت کرده‌اند و نماز را بر پا داشته‌اند و کارشان رایزنی میان همدیگر است و از آنچه روزیشان داده‌ایم می‌بخشند» سوره شوری، آیه ۳۸.</ref>.<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۳۱۵.</ref>.