نظام سیاسی پادشاهی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
== رابطه با حکومت استبدادی== | == رابطه با حکومت استبدادی== | ||
{{اصلی|حکومت استبدادی}} | {{اصلی|حکومت استبدادی}} | ||
معمولاً منابع [[علم سیاست]] نظام استبدادی یا مطلقه را در شکل [[حکومت پادشاهی]] معرفی می‌کنند که اصطلاحاً به آن | معمولاً منابع [[علم سیاست]]، [[نظام استبدادی]] یا مطلقه را در شکل [[حکومت پادشاهی]] معرفی می‌کنند که اصطلاحاً به آن «[[فردسالاری]]» با «[[اتوکراسی]]»<ref>autocracy.. </ref> می‌گویند. که در این تعریف، به خصوصیات و ویژگی‌های آن اشاره می‌شود؛ از جمله: | ||
# استیلای آشکار یک شخص در رأس سلسله مراتب [[اداری]] [[حکومت]]. | # استیلای آشکار یک شخص در رأس سلسله مراتب [[اداری]] [[حکومت]]. | ||
# فقدان محدودیت‌های مرسوم با قانونی در حوزه [[اقتدار]] او. | # فقدان محدودیت‌های مرسوم با قانونی در حوزه [[اقتدار]] او. | ||
نسخهٔ ۷ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۴۴
رابطه با حکومت استبدادی
معمولاً منابع علم سیاست، نظام استبدادی یا مطلقه را در شکل حکومت پادشاهی معرفی می‌کنند که اصطلاحاً به آن «فردسالاری» با «اتوکراسی»[۱] می‌گویند. که در این تعریف، به خصوصیات و ویژگی‌های آن اشاره می‌شود؛ از جمله:
- استیلای آشکار یک شخص در رأس سلسله مراتب اداری حکومت.
- فقدان محدودیت‌های مرسوم با قانونی در حوزه اقتدار او.
- وجود روشی خودسرانه و غیرقابل پیش‌بینی در اعمال قدرت[۲].
امروزه حکومت استبدادی را در شکل رژیم‌های دیکتاتوری جدید می‌توان یافت. این نوع رژیم‌ها، غالباً پس از جنگ جهانی اول به وجود آمدند و منشأ پیدایش آنها نیز بحران‌های حاصل از جنگ ویران‌گر جهانی بود؛ چنان‌چه در همین برهه تاریخی، شاهد نظام‌های سیاسی از این دست در صحنه بین‌المللی هستیم؛ نظیر: رژیم نازی آلمان، فاشیسم ایتالیا، امپراتوری ژاپن، دیکتاتوری آتاتورک در ترکیه و رضاخان در ایران؛ همچنین در کشورهای دیگری نیز دیکتاتوری‌های سوسیالیستی، حکومت نظامیان و یا پادشاهان خودکامه، اداره نظام سیاسی را برعهده دارند. برخی امتیازهای نسبی این نوع نظام سیاسی عبارتند از: سرعت عمل در تصمیم‌گیری، با ثباتی حکومت و پایداری سیاست‌ها در مقابل، ایرادهای زیادی را می‌توان برای نظام استبدادی فردی برشمرد؛ از جمله: تمامیت‌خواهی و منفعت‌طلبی شخص حاکم و نزدیکان وی، بی‌توجهی به خواسته‌ها، منافع و مصالح عمومی جامعه، استقرار روابط ظالمانه میان حکام و رعایا، تحمیل حاکمیت ناشایستگان و بی‌کفایتان وابسته به حکومت بر ملت و در یک کلام؛ بردگی مردم؛ البته به طور طبیعی، بقا و استمرار این نوع نظام‌ها در درازمدت ناممکن می‌گردد.[۳]
منابع
پانویس
- ↑ autocracy..
- ↑ فرهنگ علوم اجتماعی، مازیار، ص۵۶ و ۳۹۰.
- ↑ نصرتی، علی اصغر، نظام سیاسی اسلام، ص ۵۶.