مرگ در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

*آن لحظه که [[آدمی]] در حال [[جان]] دادن است و [[روح]] از [[بدن]] او بیرون می‌رود را "[[احتضار]]" می‌خوانند، زیرا [[مرگ]] بر بالین [[آدمی]] حضور می‌یابد و یا اینکه [[فرشتگان]]، [[پیامبر اسلام]]{{صل}} و [[امامان]]{{ع}} حاضرند و یا به [[دلیل]] آنکه [[مؤمنین]] برای [[تشییع]] [[آدمی]] گرد او می‌آیند. [[ارتباط]] [[آدمی]] در حال [[احتضار]] با اطرافیانش [[قطع]] می‌شود و حقایقی را می‌بیند که تا آن دَم ندیده است. فرشتۀ [[مرگ]] را می‌بیند که [[جان]] از بدنش بیرون می‌کشد. فرشتۀ [[مرگ]] با صورتی [[نیکو]] سراغ [[نیکان]] می‌آید و با [[نرمی]] و [[مهربانی]] با آنان سخن می‌گوید و جانشان را باز می‌گیرد؛ اما زشتکاران به گونه‌ای دیگر [[قبض روح]] می‌شوند. ملک‌الموت، با سیمایی ترسناک سراغشان می‌آید و با [[سختی]] و [[تندی]] و درد و [[رنج]] جانشان را می‌گیرد<ref>{{متن قرآن|قُلْ يَتَوَفَّاكُمْ مَلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّكُمْ تُرْجَعُونَ}}«بگو: آن فرشته مرگ که بر شما گمارده‌اند جان شما را می‌ستاند سپس به سوی پروردگارتان بازگردانده می‌شوید» سوره سجده، آیه ۱۱؛ {{متن قرآن|الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ}}«همان کسانی که در حال پاکی، فرشتگان جانشان را می‌گیرند؛ (و به آنان) می‌گویند:» سوره نحل، آیه ۳۲ و {{متن قرآن|الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ ظَالِمِي أَنْفُسِهِمْ فَأَلْقَوُا السَّلَمَ مَا كُنَّا نَعْمَلُ مِنْ سُوءٍ بَلَى إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ}}«کسانی که در حال ستم بر خویش، فرشتگان جانشان را می‌گیرند، از در سازگاری  وارد می‌شوند (و می‌گویند:) ما هیچ کار زشتی نمی‌کردیم؛ چرا، (می‌کردید) بی‌گمان خداوند به آنچه انجام می‌دادید داناست» سوره نحل، آیه ۲۸؛ {{متن قرآن|وَلَوْ تَرَى إِذْ يَتَوَفَّى الَّذِينَ كَفَرُوا الْمَلَائِكَةُ يَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَأَدْبَارَهُمْ وَذُوقُوا عَذَابَ الْحَرِيقِ}}«و کاش می‌دیدی هنگامی را که فرشتگان جان کافران را می‌گیرند به چهره و پشت آنان می‌کوبند و (می‌گویند) عذاب (آتش) سوزان را بچشید!» سوره انفال، آیه ۵۰.</ref>. بنابر [[روایات]]، [[آدمی]] به حال [[احتضار]]، [[پیامبر اسلام]]{{صل}} و [[امامان معصوم]]{{ع}} را می‌بیند. همچنین، [[اعمال]] و اموالش بر او [[تمثل]] می‌یابند و [[شیطان]] سراغ او می‌آید و می‌کوشد او را بفریبد و [[ایمان]] را از او بگیرد و برباید. همچنین شخص محتضر در این حال، می‌فهمد بهشتی است یا دوزخی. اگر محتضر از [[نیکان]] باشد، [[اعمال]] خویش را با صورتی [[زیبا]] می‌بیند و با دیدن [[اهل بیت]]{{ع}} و [[جایگاه]] خویش در [[بهشت]]، با [[شادی]] و [[شوق]] [[جان]] می‌بازد و [[شیطان]] توان [[فریب]] او را نمی‌یابد. [[گناهکاران]] با دیدن [[اهل بیت]]{{ع}} و [[جایگاه]] خویش در [[دوزخ]]، به [[اندوه]] می‌افتند و [[اعمال]] خویش را با صورتی [[زشت]] می‌بینند و بدین‌سان، [[مرگ]] بر آنان بسیار سخت و پردرد می‌شود و [[شیطان]] توان می‌یابد آنان را بفریبد<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۴۰۹-۴۱۰.</ref>.

*آنان که بر بالین محتضر حاضرند، وظایفی دارند و باید [[آداب]] و سننی به جای آورند که موجب آسانی [[مرگ]] محتضر می‌شود. این [[آداب]] و [[سنن]] عبارت‌اند از:

# [[مستحب]] است [[شهادتین]] و [[اقرار]] به [[دوازده امام]]{{ع}} و [[عقاید]] حقه را به او تلقین کنند؛

# [[مستحب]] است دعای {{متن حدیث|اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الْکَبِیرَ مِنْ مَعْصِیَتِک‏}} را تلقین کنند؛