شورا و مشورت در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-</div>\n<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> +</div>)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1100676.jpg|22px]] [[ابوالفضل شکوری|شکوری، ابوالفضل]]، [[فقه سیاسی اسلام (کتاب)|'''فقه سیاسی اسلام''']] | # [[پرونده:1100676.jpg|22px]] [[ابوالفضل شکوری|شکوری، ابوالفضل]]، [[فقه سیاسی اسلام (کتاب)|'''فقه سیاسی اسلام''']] | ||
نسخهٔ ۱۷ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۳:۲۹
- شورا و مشورت در قرآن - شورا و مشورت در نهج البلاغه - شورا و مشورت در حدیث - شورا و مشورت در فقه اسلامی - شورا و مشورت در معارف دعا و زیارات - شورا و مشورت در کلام اسلامی - شورا و مشورت در تاریخ اسلامی - شورا و مشورت در فقه سیاسی - شورا و مشورت در معارف و سیره نبوی - شورا و مشورت در معارف و سیره سجادی - شورا و مشورت در معارف و سیره امام علی - شورا و مشورت در جامعه‌شناسی اسلامی
مقدمه
پیامبر(ص) با این که معصوم بود، ولی عملاً مشاوره می‌کرد و از دیگران نظرخواهی می‌نمود تا این شیوه بین مردم رواج پیدا کند و سنّت شود. ائمه معصومین(ع) نیز چنین بودند و با اصحاب و یاران خود مشورت می‌کردند. یکی از شوراهای معروف پیامبر اسلام “شورای نظامی و جنگی بدر” می‌باشد. پیامبر(ص) این شورا را در آستانه جنگ بدر در صحرا تشکیل داد و در مورد نحوه جنگ با اصحاب، به مشاوره پرداخت و برخی از پیشنهادهای آنان را به کار بست. یکی دیگر از این شوراها، “شورای دفاعی خندق” بود که قبل از جنگ خندق (احزاب) در مدینه تشکیل داد و از یاران خود نظرخواهی کرد که: چگونه در مقابل دشمن مهاجم (احزاب) به دفاع از حریم اسلام و شهر مدینه بپردازند؛ در این شورا پیشنهاد حفر خندق و کانال در اطراف شهر ارائه و پذیرفته شد و همه اطراف شهر را خندق کندند و پر از آب نمودند. سوّمین شورای مهم پیامبر با اصحاب خود و مسلمانان، قبل از شروع جنگ احد صورت گرفت؛ در آنجا نظر شخص پیامبر این بود که در شهر مدینه بمانند و دشمن مهاجم را به داخل شهر بکشانند و سرکوب نمایند، ولی عده‌ای از مسلمانان نظر دادند که در بیرون از شهر به جنگ و دفاع بپردازند و پیامبر(ص) نظر آنان را تصویب نمود.[۱]
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ شکوری، ابوالفضل، فقه سیاسی اسلام، ص ۲۵۰.