آیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پایان مدخل وابسته}} +{{پایان مدخل وابسته}})) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[آیه در قرآن]] - [[آیه در علوم قرآنی]] - [[آیه در کلام اسلامی]] - [[آیه در فقه اسلامی]] - [[آیه در معارف دعا و زیارات]] - [[آیه در معارف و سیره سجادی]] - [[آیه در معارف و سیره رضوی]] </div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[آیه در قرآن]] - [[آیه در علوم قرآنی]] - [[آیه در کلام اسلامی]] - [[آیه در فقه اسلامی]] - [[آیه در معارف دعا و زیارات]] - [[آیه در معارف و سیره سجادی]] - [[آیه در معارف و سیره رضوی]] </div> | ||
'''آیه | ==مقدمه== | ||
'''آیه''' در اصطلاح عبارت است از بخشی از حروف، کلمات یا جمله‌هایی از [[قرآن]] که از لحاظ حد و مرز، طبق اشاره و [[ارشاد]] [[پیغمبر]]{{صل}} از [[کلام]] پیش و پس از آن جدا شده است. | |||
[[آیات]] جمع آیه، در لغت به معانی گوناگونی به کار رفته است (هرچند می‌توان تمام آنها را به معنای نشانه بازگرداند). اینک به برخی از آن معانی اشاره می‌کنیم: | |||
#نشانه: {{متن قرآن|إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٌ}}<ref>«نشانه پادشاهی او این است که تابوت (عهد) نزدتان خواهد آمد » سوره بقره، آیه ۲۴۸.</ref>. | |||
#[[معجزه]]: {{متن قرآن|سَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ كَمْ آتَيْنَاهُمْ مِنْ آيَةٍ بَيِّنَةٍ}}<ref>«از بنی اسرائیل بپرس که چه بسیار نشانه روشن به آنان دادیم » سوره بقره، آیه ۲۱۱.</ref>. | |||
#[[عبرت]]: {{متن قرآن|إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لِلْمُؤْمِنِينَ}}<ref>«بی‌گمان در این (داستان) برای مؤمنان، نشانه‌ای است» سوره حجر، آیه ۷۷.</ref>. | |||
#[[برهان]] و دلیل: {{متن قرآن|وَمِنْ آيَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ}}<ref>«و از نشانه‌های او آفرینش آسمان‌ها و زمین است» سوره روم، آیه ۲۲.</ref>. | |||
#کار شگفت: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَأُمَّهُ آيَةً}}<ref>«و پسر مریم و مادرش را نشانه‌ای گرداندیم » سوره مؤمنون، آیه ۵۰.</ref>. | |||
[[ | [[شناخت]] [[آیات قرآن]] توقیفی است؛ یعنی حدود و مرزهای آیات را باید از طریق [[شارع]] و [[پیامبر اکرم]]{{صل}} شناخت، و [[اجتهاد]] و اظهار نظر شخصی درباره آن روا نیست. | ||
با وجود توقیفی بودن [[معرفت]] آیات، درباره بسیاری از آیات [[اختلاف]] نظر هست؛ برای مثال، برخی از [[دانشمندان]]، بعضی از [[حروف مقطعه]] قرآن را آیه‌ای مستقل شمرده‌اند، و برخی همان موارد را آیه نمی‌دانند. و یا برخی تنها مدهامتان را یک آیه یک کلمه‌ای میدانند؛ ولی برخی دیگر علاوه بر آن، والنجم، والضحی، والعصر و امثال آن را نیز آیه یک کلمه‌ای به شمار آورده‌اند. | |||
[[ | گفته شده [[اختلافات]] مذکور، ناشی از [[اختلاف روایات]] است؛ چون [[رسول خدا]]{{صل}} هنگام [[تلاوت قرآن]] در رأس برخی از آیات توقف می‌کرد تا [[مردم]] را به حد و مرز آنها [[آگاه]] سازد. و [[حضرت]] پس از این [[آگاهی]]، همان آیه را به آیه بعدی وصل می‌کردند (چون این دو آیه به هم مربوط بوده‌اند) که این امر سبب می‌شد بعضی از مردم [[گمان]] کنند آن دو آیه، یک آیه هستند. | ||
[[ | [[زرقانی]] در [[مناهل العرفان فی علوم القرآن (کتاب)|مناهل العرفان فی علوم القرآن]] از نظریه دیگری یاد کرده است مبنی بر اینکه پاره‌ای از آیات، سماعی و توقیفی، و پاره‌ای دیگر قیاسی است و [[شناسایی]] آن بستگی به کلمه آخر آیه دارد، نظیر آن، قرینه سجع در [[نثر]]، و قافیه [[بیت]] در [[شعر]] است. | ||
گاهی از روی مجاز و توسع به قسمتی از [[آیه]]، و یا به بیشتر از یک آیه نیز «آیه» اطلاق کرده‌اند. مثلاً [[ابن عباس]] گفت: [[امیدوار]] کننده‌ترین آیه در [[قرآن]] {{متن قرآن|وَإِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ لِلنَّاسِ عَلَى ظُلْمِهِمْ}}<ref>« بی‌گمان پروردگارت با وجود ستم مردم آمرزگار آنهاست و به راستی پروردگارت سخت کیفر است» سوره رعد، آیه ۶.</ref> است. در حالی که به اتفاق همگان، بخشی از آیه است. و مانند سخن [[ابن مسعود]] که: محکم‌ترین آیه {{متن قرآن|فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ}}<ref>«پس هر کس همسنگ ذره‌ای نیکی ورزد، آن را خواهد دید،» سوره زلزال، آیه ۷.</ref>، {{متن قرآن|وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ}}<ref>«و هر کس همسنگ ذره‌ای بدی کند، آن را خواهد دید» سوره زلزال، آیه ۸.</ref> است. و می‌دانیم که دو آیه است. | |||
یکی از بحث‌ها درباره آیه، این است که آیا واژه آیه در اصل [[عربی]] است یا از لغات [[بیگانه]]؟ [[آرتور جفری]] این واژه را از لغات بیگانه قرآن می‌شمارد. گفته شده واژه آیه ریشه [[عبری]] دارد و اصل عبری آن «آته» به معنای نشان تشخیص و نیز به معنای [[معجزه]] است. ولی در آثار [[ابن‌سبکی]]، [[ابن‌حجر]] و [[سیوطی]] در باب معرّبات (واژه‌های غیر عربیِ وارد شده در [[زبان عربی]]) چنین کلمه‌ای ضبط نشده است<ref>زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۲۶۶؛ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، جلد۱،صفحه ۲۳۰؛ زرقانی، محمد عبد العظیم، ۱۹۴۸- م، مناهل العرفان فی علوم القرآن، جلد۱، صفحه (۳۳۸-۳۴۱)؛ جفری، آرتور،۱۸۹۲-۱۹۵۹م، واژه‌های دخیل در قرآن، صفحه ۱۳۲؛ رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن،صفحه ۵۴۹؛ فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، ۷۲۹ - ۸۱۷ق، بصائر ذوی التمییزفی لطائف الکتاب العزیز،جلد۱،صفحه (۸۵-۸۶)</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص۱۹۰.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
| خط ۵۶: | خط ۳۲: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده: 9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه علوم قرآنی''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۶۴: | خط ۴۰: | ||
{{قرآن کریم}} | {{قرآن کریم}} | ||
[[رده:آیه]] | |||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
[[رده:اصطلاحات قرآنی]] | [[رده:اصطلاحات قرآنی]] | ||
[[رده:تقسیمات قرآن]] | [[رده:تقسیمات قرآن]] | ||
نسخهٔ ۱۱ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۵
مقدمه
آیه در اصطلاح عبارت است از بخشی از حروف، کلمات یا جمله‌هایی از قرآن که از لحاظ حد و مرز، طبق اشاره و ارشاد پیغمبر(ص) از کلام پیش و پس از آن جدا شده است.
آیات جمع آیه، در لغت به معانی گوناگونی به کار رفته است (هرچند می‌توان تمام آنها را به معنای نشانه بازگرداند). اینک به برخی از آن معانی اشاره می‌کنیم:
- نشانه: ﴿إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٌ﴾[۱].
- معجزه: ﴿سَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ كَمْ آتَيْنَاهُمْ مِنْ آيَةٍ بَيِّنَةٍ﴾[۲].
- عبرت: ﴿إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لِلْمُؤْمِنِينَ﴾[۳].
- برهان و دلیل: ﴿وَمِنْ آيَاتِهِ خَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ﴾[۴].
- کار شگفت: ﴿وَجَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَأُمَّهُ آيَةً﴾[۵].
شناخت آیات قرآن توقیفی است؛ یعنی حدود و مرزهای آیات را باید از طریق شارع و پیامبر اکرم(ص) شناخت، و اجتهاد و اظهار نظر شخصی درباره آن روا نیست.
با وجود توقیفی بودن معرفت آیات، درباره بسیاری از آیات اختلاف نظر هست؛ برای مثال، برخی از دانشمندان، بعضی از حروف مقطعه قرآن را آیه‌ای مستقل شمرده‌اند، و برخی همان موارد را آیه نمی‌دانند. و یا برخی تنها مدهامتان را یک آیه یک کلمه‌ای میدانند؛ ولی برخی دیگر علاوه بر آن، والنجم، والضحی، والعصر و امثال آن را نیز آیه یک کلمه‌ای به شمار آورده‌اند.
گفته شده اختلافات مذکور، ناشی از اختلاف روایات است؛ چون رسول خدا(ص) هنگام تلاوت قرآن در رأس برخی از آیات توقف می‌کرد تا مردم را به حد و مرز آنها آگاه سازد. و حضرت پس از این آگاهی، همان آیه را به آیه بعدی وصل می‌کردند (چون این دو آیه به هم مربوط بوده‌اند) که این امر سبب می‌شد بعضی از مردم گمان کنند آن دو آیه، یک آیه هستند.
زرقانی در مناهل العرفان فی علوم القرآن از نظریه دیگری یاد کرده است مبنی بر اینکه پاره‌ای از آیات، سماعی و توقیفی، و پاره‌ای دیگر قیاسی است و شناسایی آن بستگی به کلمه آخر آیه دارد، نظیر آن، قرینه سجع در نثر، و قافیه بیت در شعر است.
گاهی از روی مجاز و توسع به قسمتی از آیه، و یا به بیشتر از یک آیه نیز «آیه» اطلاق کرده‌اند. مثلاً ابن عباس گفت: امیدوار کننده‌ترین آیه در قرآن ﴿وَإِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ لِلنَّاسِ عَلَى ظُلْمِهِمْ﴾[۶] است. در حالی که به اتفاق همگان، بخشی از آیه است. و مانند سخن ابن مسعود که: محکم‌ترین آیه ﴿فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ﴾[۷]، ﴿وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ﴾[۸] است. و می‌دانیم که دو آیه است.
یکی از بحث‌ها درباره آیه، این است که آیا واژه آیه در اصل عربی است یا از لغات بیگانه؟ آرتور جفری این واژه را از لغات بیگانه قرآن می‌شمارد. گفته شده واژه آیه ریشه عبری دارد و اصل عبری آن «آته» به معنای نشان تشخیص و نیز به معنای معجزه است. ولی در آثار ابن‌سبکی، ابن‌حجر و سیوطی در باب معرّبات (واژه‌های غیر عربیِ وارد شده در زبان عربی) چنین کلمه‌ای ضبط نشده است[۹].[۱۰]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ «نشانه پادشاهی او این است که تابوت (عهد) نزدتان خواهد آمد » سوره بقره، آیه ۲۴۸.
- ↑ «از بنی اسرائیل بپرس که چه بسیار نشانه روشن به آنان دادیم » سوره بقره، آیه ۲۱۱.
- ↑ «بی‌گمان در این (داستان) برای مؤمنان، نشانه‌ای است» سوره حجر، آیه ۷۷.
- ↑ «و از نشانه‌های او آفرینش آسمان‌ها و زمین است» سوره روم، آیه ۲۲.
- ↑ «و پسر مریم و مادرش را نشانه‌ای گرداندیم » سوره مؤمنون، آیه ۵۰.
- ↑ « بی‌گمان پروردگارت با وجود ستم مردم آمرزگار آنهاست و به راستی پروردگارت سخت کیفر است» سوره رعد، آیه ۶.
- ↑ «پس هر کس همسنگ ذره‌ای نیکی ورزد، آن را خواهد دید،» سوره زلزال، آیه ۷.
- ↑ «و هر کس همسنگ ذره‌ای بدی کند، آن را خواهد دید» سوره زلزال، آیه ۸.
- ↑ زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۲۶۶؛ سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، جلد۱،صفحه ۲۳۰؛ زرقانی، محمد عبد العظیم، ۱۹۴۸- م، مناهل العرفان فی علوم القرآن، جلد۱، صفحه (۳۳۸-۳۴۱)؛ جفری، آرتور،۱۸۹۲-۱۹۵۹م، واژه‌های دخیل در قرآن، صفحه ۱۳۲؛ رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن،صفحه ۵۴۹؛ فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، ۷۲۹ - ۸۱۷ق، بصائر ذوی التمییزفی لطائف الکتاب العزیز،جلد۱،صفحه (۸۵-۸۶)
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص۱۹۰.