حتمی بودن قیام امام مهدی

مقدمه

افزون بر بعضی از آیات قرآن که به فرودستان و مؤمنان شایسته بشارت پیشوایی^[۱] و خلافت بر زمین^[۲] داده شده روایاتی به قطعی بودن ظهور و قیام حضرت مهدی(ع) تصریح کرده است. رسول گرامی اسلام(ص) فرمود: «"لَا تَقُومُ الساعَهُ حَتی یَقُومَ قَائِمُ الْحَق مِنا…"»^[۳]؛ هرگز رستاخیز به پا نگردد، مگر اینکه پیش از آن قائم بحق، از خاندان ما قیام کند.

همچنین امام علی(ع) در این‌باره فرمود: پیامبر گرامی اسلام(ص) فرمود: به ناگزیر ده چیز پیش از برپایی قیامت خواهد بود: سفیانی، دجال، دود، دابه، خروج قائم(ع)، طلوع خورشید از مغرب خود، فرود آمدن حضرت عیسی(ع)، فرو رفتن در مشرق و فرو رفتن در جزیره العرب و آتشی که از قعر عدن بیرون خواهد آمد تا مردم را به سوی محشر سوق دهد^[۴]. محمد بن علی حلبی گوید: شنیدم از امام صادق(ع) که فرمود: «"اخْتِلَافُ بَنِی الْعَباسِ مِنَ الْمَحْتُومِ وَ الندَاءُ مِنَ الْمَحْتُومِ وَ خُرُوجُ الْقَائِمِ مِنَ الْمَحْتُومِ"»^[۵]؛ اختلاف بنی عباس حتمی است و ندای آسمانی نیز حتمی است و خروج قائم نیز حتمی است. از این روایات و مانند آن^[۶] استفاده می‌شود که قیام حضرت مهدی(ع)، از امور حتمی و قطعی است که هرگز در آن تخلف صورت نمی‌گیرد^[۷].

پرسش مستقیم

آیا قیام امام مهدی حتمی است؟ (پرسش)

پرسش‌های وابسته

منابع

سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت ج۳

پانویس

↑ ﴿وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ﴾؛ قصص، آیه ۵.
↑ ﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ﴾؛ نور، آیه ۵۵.
↑ صدوق، عیون اخبارالرضا(ع)، ج۲، ص۵۹، ح۲۳۰.
↑ طوسی، کتاب الغیبه، ص۴۳۶، ح۴۲۶.
↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۳۱۰، ح۴۸۴.
↑ نک: صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۷۷، ح۱.
↑ سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت ج۳، ص۱۷۳، ۱۷۴.

[1] ﴿وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ﴾؛ قصص، آیه ۵.

[2] ﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ﴾؛ نور، آیه ۵۵.

[3] صدوق، عیون اخبارالرضا(ع)، ج۲، ص۵۹، ح۲۳۰.

[4] طوسی، کتاب الغیبه، ص۴۳۶، ح۴۲۶.

[5] محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۳۱۰، ح۴۸۴.

[6] نک: صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۷۷، ح۱.

[7] سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت ج۳، ص۱۷۳، ۱۷۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]