آشتی در معارف و سیره رضوی
- اين مدخل از زیرشاخههای بحث آشتی است. "آشتی" از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل آشتی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
ایجاد سازگاری و پیوند میان افراد در روایات رضوی. این عنوان بازگردان “اصلاح ذاتالبین” در زبان عرب است که ریشه در قرآن دارد. اصلاح مصدر باب افعال، از ریشه صَلُحَ است. لغویان صلاح را در برابر فساد و اصلاح را در برابر افساد دانستهاند[۱]. آیه فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ[۲] تصریح به همین معنا دارد. واژههای “تألیف”[۳] به معنای نزدیک کردن دو چیز و یا دو شخص[۴]، السِّلْمِ سازش و رها کردن دشمنی و واژه يَشْفَعْ به معنای ضمیمه کردن دو چیز برای کارسازی، نیز با واژه اصلاح همافق است. اصلاح ذاتالبین دو مصداق بارز دارد: آشتی میان زن و شوهر و آشتی میان مؤمنان و امت اسلامی.
آشتی در سرشت انسانها نهفته است. به طور طبیعی انسانها در صورت پیدایش نزاع میان گروه و همفکران خود به آشتی میاندیشند و میکوشند میان خود آشتی برقرار کنند. موسی(ع) در آستانه سفر به کوه طور به برادرش هارون سفارش کرد میان مردم اصلاح کند: وَقَالَ مُوسَى لِأَخِيهِ هَارُونَ اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي وَأَصْلِحْ وَلَا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ[۵]. به کار رفتن واژه اصلاح در برابر واژه تفرقه فَرَّقْتَ بَيْنَ بَنِي إِسْرَائِيلَ[۶] نشان میدهد از مصادیق بارز برنامه اصلاحی هارون، آشتی میان مردم و پیشگیری از رویارویی فرزندان اسرائیل بوده است. در تورات و انجیل نیز از آشتی میان پیروان موسی و عیسی سخن به میان آمده است. عیسی همواره پیروان خود را به آشتی با یکدیگر سفارش کرده و آنان را از کینهورزی بر حذر میدارد[۷]. آیات قرآن ضمن تأکید به آشتی[۸]، به موانع آشتی نیز اشاره دارد[۹]. در منطق قرآن افزونطلبی و پیروی از شیطان از موانع عمده آشتی میان مردم است[۱۰]. پیامبر خدا(ص) مسلمانان را به برقراری آشتی میان خود سفارش میکرد و خود در ترویج این کار انسانی اسوه دیگران بود. رسول خدا(ص) اختلاف و دشمنی میان مردم را ویرانکننده دین خوانده است[۱۱]. امیرمؤمنان(ع) در آستانه شهادت به فرزندانش سفارش کرد میان خود آشتی برقرار کنید[۱۲]. آن حضرت همواره در اصلاح میان مردم و خانوادهها میکوشید[۱۳]. امام صادق(ع) در وصیتنامهاش به فرزندانش تأکید کرده در حد توان در اصلاح ذاتالبین بکوشند[۱۴].[۱۵]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ صحاح اللغة، ج۱، ص۳۸۳؛ المفردات، ص۳۱۸؛ معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۳۰۳.
- ↑ «پس، از خداوند پروا کنید و میانه خود را سازش دهید» سوره انفال، آیه ۱.
- ↑ وَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا مَا أَلَّفْتَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَيْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ «و دلهای آنان را با هم پیوستگی داد؛ اگر همه آنچه را در زمین است میبخشیدی میان دلهای آنها پیوستگی نمیدادی اما خداوند ایشان را با هم پیوستگی داد؛ بیگمان او پیروزمندی فرزانه است» سوره انفال، آیه ۶۳.
- ↑ لسان العرب، ج۱، ص۱۸۰.
- ↑ «و موسی به برادر خویش هارون گفت: در میان قوم من جانشین من شو و به سامان دادن (امور) بپرداز و از راه و روش تبهکاران پیروی مکن!» سوره اعراف، آیه ۱۴۲.
- ↑ «میان بنی اسرائیل جدایی افکندی» سوره طه، آیه ۹۴.
- ↑ کتاب مقدس، انجیل متی، ۵: ۷-۹.
- ↑ يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفَالِ قُلِ الْأَنْفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ «از تو از انفال میپرسند بگو: انفال از آن خداوند و پیامبر است پس، از خداوند پروا کنید و میانه خود را سازش دهید و اگر مؤمنید از خداوند و پیامبرش فرمان برید» سوره انفال، آیه ۱.
- ↑ وَإِنِ امْرَأَةٌ خَافَتْ مِنْ بَعْلِهَا نُشُوزًا أَوْ إِعْرَاضًا فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِمَا أَنْ يُصْلِحَا بَيْنَهُمَا صُلْحًا وَالصُّلْحُ خَيْرٌ وَأُحْضِرَتِ الْأَنْفُسُ الشُّحَّ وَإِنْ تُحْسِنُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا «و اگر زنی از کنارهگیری یا رویگردانی شویش بیم دارد بر آن دو گناهی نیست که میان خود به سازشی شایسته برسند و سازش نیکوتر است و جانها آز را در آستین دارند و اگر نکویی کنید و پرهیزگاری ورزید بیگمان خداوند از آنچه انجام میدهید آگاه است» سوره نساء، آیه ۱۲۸.
- ↑ إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَعَنِ الصَّلَاةِ فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ «شیطان، تنها بر آن است تا با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه افکند و از یاد خداوند و از نماز بازتان دارد؛ اکنون آیا دست میکشید؟» سوره مائده، آیه ۹۱.
- ↑ من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۱۸۹.
- ↑ شرح نهج البلاغة، ابن ابی الحدید، ج۱۷، ص۵.
- ↑ الاختصاص، ص۱۵۷.
- ↑ الکافی، ج۷، ص۵۳.
- ↑ صادقی فدکی، سید عباس، مقاله «آشتی»، دانشنامه امام رضا، ج۱، ص ۱۲۵.