اقرع مؤذن عمر
مقدمه
نسب وی ناشناخته[۱] و از تابعین و راویان بصری است که از عُمر روایت دارد[۲] و آن را مردم بصره روایت کرده‌اند[۳]. وی گوید: من از سوی عمر، از اسقفی[۴] دعوت کردم و آن دو را از تابش خورشید حفظ می‌کردم. عمر از اسقف پرسید: آیا در کتاب‌های شما درباره خلفای پس از رسول خدا(ص) مطلبی وجود دارد؟ گفت: بدون اینکه از نام آنان یاد شود، از وصف و عملکردشان مطالبی هست. عمر، از وصف خود و دو حاکم پس از خود پرسید. اسقف عمر را حاکمی سرسخت و حاکم پس از وی را مردی صالح و خویشاوند مدار (در اینجا عمر برای عثمان رحمت فرستاد) و خلیفه بعدی را مردی صالح وصف کرد که خلافتش را خون و شمشیر فرا می‌گیرد[۵]. این، از اخبار مجعولی است که عقیده جماعتی از سنیان را در اواخر قرن اول نشان می‌دهد. عبدالله بن شَقیق عُقیلی این خبر را از اقرع روایت کرده [۶] و عجلی[۷] و ابن حبان[۸]، اقرع را تابعی و در حدیث مورد اعتماد دانسته‌اند و ابن حجر[۹] گوید: مقتضای مؤذن عمر بودن، درک رسول خدا(ص) در بزرگسالی است؛ از این رو، از اقرع در بخش سوم کتابش یاد کرده تا مخضرم بودن وی را نشان دهد.[۱۰]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ابن حجر، لسان، ج۷، ص۱۸۰.
- ↑ ابن سعد، ج۷، ص۷۲.
- ↑ بخاری، ج۲، ص۶۳؛ مزی، ج۳، ص۳۲۷.
- ↑ به احتمال از اسقف دیرالعرس در سفر عمر به شام، ر.ک: کورانی، ص۴۲۸.
- ↑ ابن شبه، ج۳، ص۱۰۷۸؛ ابن عساکر، ج۳۹، ص۱۸۹ و ج۴۲، ص۴۲۶.
- ↑ بخاری، ج۲، ص۶۳.
- ↑ عجلی، ج۱، ص۲۳۵.
- ↑ ابن حبان، ج۴، ص۵۲.
- ↑ الاصابه، ج۱، ص۳۵۰.
- ↑ حسینیان مقدم، حسین، مقاله «اقرع مؤذن عمر»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۱۸.