تجلی امید در فرهنگ مهدویت (مقاله)
تجلی امید در فرهنگ مهدویت عنوان مقاله‌ای است که با زبان فارسی به بررسی تجلی امید در فرهنگ مهدویت میپردازد. این مقالهٔ ۱۶ صفحه‌ای به قلم محمد رضا حاتمی نگاشته شده و در ماهنامه مشرق موعود (شماره ۱، تابستان ۱۳۸۵) انتشار یافته است[۱].
| تجلی امید در فرهنگ مهدویت | |
|---|---|
 | |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | محمد رضا حاتمی |
| موضوع | مهدویت |
| مذهب | شیعه |
| منتشر شده در | ماهنامه مشرق موعود |
| محل نشر | قم، ایران |
| تاریخ نشر | تابستان ۱۳۸۵ |
| شماره | ۱ |
| شماره صفحات | از صفحه ۱۵۹ تا ۱۷۴ مجله |
| ناشر الکترونیک | پایگاه مجلات تخصصی نور |
چکیدهٔ مقاله
نویسنده در چکیده مقاله خود می‌نویسد: «نقش امید در سلامت روانی، که آرزوی همه انسان‌ها است، بسیار مهم است. امید، عامل ذاتی و باطنی شالوده زندگی و عامل پویایی و دینامیک روان انسان است. امید ملازم روانی زندگانی و رشد است، یعنی هر لحظه آمادگی برای آن چیزی است که تاکنون تحقق نیافته است. رشد امید یا ناامیدی در انسان به میزان زیادی وابسته به فرهنگ و ارزش‌های جامعه یا طبقه ای است که فرد در آن زندگی می‌‌کند، از همین رو برای مقابله با ناامیدی بایستی وضعیت اجتماعی و فرهنگی شایسته ای که با ذایقه اصلی و فطری تمامی انسان‌ها هم‌خوانی دارد پی ریزی نمود. لذا فرهنگ مهدویت چنین ویژگی برجسته‌ای را دارد. در این فرهنگ مترقی، امید محور اصلی است و می‌‌توان آن را لمس کرد و تنها کافی است که سرچشمه‌های امیدبخش در فرهنگ مهدویت استخراج و تبیین گردند. در همین راستا، نوشتار حاضر به کلیات مربوط به امید، عوامل رشد امید و سرچشمه‌های امیدبخش در فرهنگ مهدویت میپردازد»[۱].
فهرست مقاله
- نشانه‌های ناامیدی
- تن پروری
- اغتشاش و ویران‌سازی
- تطبیق خود با خوش‌بینی متوسط
- سنگ‌دلی
دربارهٔ پدیدآورنده
حجت الاسلام و المسلمین محمد رضا حاتمی (متولد ۱۳۴۹ ش، کرمان)، تحصیلات حوزوی خود را نزد اساتیدی همچون حضرات آیات: عبدالله جوادی آملی، سید احمد خاتمی، سید محمد جواد غروی پیگیری کرد. همکاری با دانشگاه آزاد اسلامی اراک ازجمله فعالیت‌های وی است. او علاوه بر تدریس، تاکنون چندین جلد کتاب و مقاله به رشتهٔ تحریر درآورده است. «معمای روان شناسی»، «نظریه اخلاق مبتنی بر نیازها»، «پیش درآمدی بر ارزش‌های مهدوی از نگاه تربیت»، «رابطه فلسفه با روانشناسی» و «راه های مقابله با استرس» برخی از این آثار است[۲].