قرآن در کلام اسلامی
قرآن در قرآن - قرآن در حدیث - قرآن در نهج البلاغه - قرآن در کلام اسلامی - قرآن در فلسفه اسلامی - قرآن در عرفان اسلامی - قرآن در معارف مهدویت - قرآن در معارف دعا و زیارات - قرآن در معارف و سیره سجادی - قرآن در معارف و سیره رضوی - قرآن در معارف و سیره حسینی
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل قرآن (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- کتاب آسمانی مسلمانان و معجزه جاوید پیامبر اسلام (ص) است. قرآن به صورت تدریجی در ۲۳ سال به واسطه جبرئیل (ع) فرشته بزرگ الهی نازل گشت. نزول قرآن افزون بر تدریجی، به صورت دفعی نیز بوده است[۱]. این کتاب آسمانی، ۶۲۳۶ آیه، ۱۱۴ سوره و ۳۰ جزء دارد. بقره با ۲۸۶ آیه بزرگترین سوره و کوثر با ۳ آیه کوچکترین سوره قرآن است. سورههایی را که پیش از هجرت بر پیامبر فرود آمدهاند، "مکی" گویند و سورههای پس از هجرت را "مدنی". قرآن نامهای دیگری نیز دارد؛ از جمله فرقان، کتاب، تنزیل و نیز اوصافی همانند برهان، تبیان، روح، شفا، نور، بشیر و نذیر[۲][۳].
چگونگی ثبت و ضبط آیات
- چون جبرئیل (ع) آیه یا آیاتی از قرآن را فرود میآورد، جای آن را به فرمان خدا تعیین میکرد و پیامبر اسلام (ص) آن را بر مسلمانان تلاوت میکرد و جایش را بدانان میآموخت و آنان بر الواح مینوشتند و گروهی نیز به خاطر میسپردند و دوباره بر پیامبر (ص) میخواندند تا درستیاش را تأیید کند. از این کسان بودند عبدالله بن مسعود و ابی بن کعب. برخی صحابه همانند حضرت علی (ع)، سعد بن عبید، ابوالدرداء، معاذ بن جبل بن اوس، ثابت بن نعمان و زید بن ثابت آیات قرآن را گرد هم آوردند و نوشتند و بدین سان، نسخههایی پدید آمد؛ اما در عهد خلیفه سوم همه نسخهها را- جز یکی- از میان بردند. امام علی (ع) نیز با این نسخه مخالفتی نکرد هرچند خود نسخهای همراهِ تفسیر آیات و معارف الهی فراهم ساخته بود. از آن روزگار تا کنون همین نسخه- عهد عثمان- در دسترس است و هیچ تغییری بدان راه نیافته است[۴][۵].
اصالتهای قرآن
- قرآن را سه اصالت است:
- اصالت انتساب: مراد این است که بی گمان آنچه امروز به نام قرآن شناخته میشود، عین همان کتابی است که بر پیامبر اسلام (ص) فرود آمده است.
- اصالت مطالب: بدان معنا است که معارف قرآن از آثار و اندیشهها و معارف بشری و دیگر ادیان برگرفته نشده؛ بلکه معارفی است نو که بر پیامبر اسلام (ص) فرود آمده است.
- اصالت الهی: قرآن پرداخته و برساخته پیامبر اسلام (ص) نیست؛ بلکه کلام خدا است و پیامبر (ص) در این میان، تنها واسطه ابلاغ آن بوده است[۶][۷].
موضوع و محتوای قرآن
محکمات و متشابهات
ناسخ و منسوخ
مهمترین ویژگیهای قرآن
- اعجاز: قرآن از نظر لفظی و معنوی معجزه است.
- تحدی: مراد این است که قرآن، انسانها را به هماوردی خوانده و از آنان خواسته است اگر میتوانند سورهای همانند سورههای قرآن برسازند[۱۳]؛ اما این هماوردطلبی هیچ گاه پاسخ خویش را نگرفته و کسی را یارای مبارزه با قرآن نبوده است.
- جاودانگی: تعالیم قرآن کریم، هیچ گاه کهنه نمیشوند و از میدان زندگی انسان به در نمیروند[۱۴].
- جامعیت: مراد از جامعیت قرآن این است که تعالیم قرآنی همه ساحتهای وجود آدمی را میپوشانند و برای همه نیازهای او رهنمودهایی مشکلگشا و کارآمد دارند و میتوانند او را به سعادت دنیوی و اخروی راه نمایند[۱۵]. دیگر ویژگیهای قرآن عبارتاند از: فصاحت و بلاغت، تحریفناپذیری، اخبار از غیب و هماهنگی و یکدستی تعالیم[۱۶][۱۷].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ ﴿إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ ﴾؛ سوره قدر، آیه ۱.
- ↑ قاموس قرآن، ۷- ۶- ۵/ ۲۹۳- ۲۶۲؛ قدمی در شناخت قرآن، ۶۶- ۸۱ و ۸۲.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 376-377.
- ↑ معارف و معاریف، ۴/ ۱۷۶۹؛ تاریخ قرآن، ۸۸- ۳۸؛ کاوشی در تاریخ جمع قرآن، ۳۷- ۲۲.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 377.
- ↑ آشنایی با قرآن، ۲- ۱/ ۱۹.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 377.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 377-378.
- ↑ ر.ک: قرآن در اسلام، ۱۱ و ۲۷.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 378.
- ↑ ر.ک: قرآن در اسلام، ۴۰.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص۳۷۸.
- ↑ ﴿قُل لَّئِنِ اجْتَمَعَتِ الإِنسُ وَالْجِنُّ عَلَى أَن يَأْتُواْ بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآنِ لاَ يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيرًا ﴾؛ سوره اسراء، آیه ۸۸؛ ﴿ أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُواْ بِعَشْرِ سُوَرٍ مِّثْلِهِ مُفْتَرَيَاتٍ وَادْعُواْ مَنِ اسْتَطَعْتُم مِّن دُونِ اللَّهِ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ﴾؛ سوره هود، آیه ۱۳؛ ﴿أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُواْ بِسُورَةٍ مِّثْلِهِ وَادْعُواْ مَنِ اسْتَطَعْتُم مِّن دُونِ اللَّهِ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴾؛ سوره یونس، آیه ۳۸.
- ↑ عیون اخبار الرضا، ۱/ ۹۳.
- ↑ ﴿وَمَا مِن دَابَّةٍ فِي الأَرْضِ وَلاَ طَائِرٍ يَطِيرُ بِجَنَاحَيْهِ إِلاَّ أُمَمٌ أَمْثَالُكُم مَّا فَرَّطْنَا فِي الْكِتَابِ مِن شَيْءٍ ثُمَّ إِلَى رَبِّهِمْ يُحْشَرُونَ ﴾؛ سوره انعام، آیه ۳۸؛ قرآن اثری جاوید، ۱۵ و ۱۶.
- ↑ المیزان، ۱/ ۹۰- ۵۸.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص 378.