عصمت امام در معارف مهدویت

این مدخل زیرشاخهٔ بحث عصمت امام است. عصمت امام از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عصمت امام در قرآن - عصمت امام در حدیث - عصمت امام در کلام اسلامی - عصمت امام در تاریخ اسلامی - عصمت امام در معارف و سیره امام حسن - عصمت امام در معارف و سیره حسینی - عصمت امام در معارف و سیره سجادی - عصمت امام در معارف و سیره امام باقر - عصمت امام در معارف و سیره امام صادق - عصمت امام در معارف و سیره امام کاظم - عصمت امام در معارف و سیره رضوی - عصمت امام در معارف مهدویت - عصمت امام در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش‌های مرتبط

مقدمه

جامعه شیعی که بیش از دو قرن خود را همواره در کنار امامی از نسل رسول خدا (ص) می‌دید، اینک باید به تنهایی و بدون حضور امام راه خود را می‌پیمود و به سرمنزل مقصود می‌رسید. امامت حضرت ولی عصر (ع) در پنج سالگی همراه و هم‌زمان با غیبت ایشان بود. شیعیان، حدود هفتاد سال از راه نایبان ویژه ایشان با آن حضرت ارتباط داشتند، و امام (ع) در این مدت با صدور توقیعاتی به هدایت جامعه شیعی می‌پرداختند. در میان توقیعات رسیده از آن حضرت، توقیعی که خطاب به محمد بن عثمان عمری است، بیاناتی را دربردارد که به بحث عصمت مربوط است.

امام عصر (ع) در این توقیع درباره پدر بزرگوارشان، امام حسن عسکری (ع) فرمودند: «او به حق و راه مستقیم هدایت می‌کرد؛ نوری ساطع و شهابی روشن و ماهی نورانی بود». ایشان در همین توقیع در وصف خود و اهل بیت فرمودند: «همانا حق با ما و در ماست». حضرت مهدی (ع) در نامه دیگری خطاب به اسحاق بن احمد با صراحت بیشتری از مسئله عصمت سخن به میان آورده و راجع به امامان شیعی فرمودند: «بِأَنْ عَصَمَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ بَرَّأَهُمْ مِنَ الْعُيُوبِ وَ طَهَّرَهُمْ مِنَ الدَّنَسِ وَ نَزَّهَهُمْ مِنَ اللَّبْسِ»؛ «... خداوند متعال آنها را از گناهان معصوم ساخته و از عیب‌ها مبرا نموده و از پلیدی‌ها تطهیر و از شبهات منزه کرده است».

منابع

1. فاریاب، محمد حسین، عصمت امام