خاتمیت در لغت و اصطلاح به چه معناست؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط فرقانی (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۶ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۵۲ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

خاتمیت در لغت و اصطلاح به چه معناست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ ختم نبوت
مدخل بالاترنبوت
مدخل اصلیختم نبوت
تعداد پاسخ۱ پاسخ

خاتمیت در لغت و اصطلاح به چه معناست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث ختم نبوت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی ختم نبوت مراجعه شود.

پاسخ نخست

خسروپناه

حجت الاسلام و المسلمین عبدالحسین خسروپناه در کتاب «کلام نوین اسلامی ج2» در این باره گفته است:

معنای لغوی

«ختم در لغت به معنای پایان است [۱] و آنچه را که پایان بخش چیزی است؛ خاتم می‌خوانند. خاتم النبیین یعنی پایان بخش انبیا. همچنین چیزی که به منزله علامت پایان یافتن شیء یا مهر پایان چیزی باشد- تا از دخالت و ورود چیز دیگری بر آن جلوگیری کند- خاتم نامیده می‌شود.

بدین ترتیب برای ختم دو معنا ارائه شد:

  1. نخست معنایی که از مصدر فعل «ختم» گرفته شده و به معنای پیان یک چیز باشد
  2. دوم اثر برآمده از چیزی که بر پایان دلالت می‌کند.

در معنای نخست، خود اثر شیء مانند مهر پایان مفصود است و در معنای دوم، مقصود اثری است که بر پایان بخشنده مترتب می‌گردد؛ مانند امتناع بروز تغییر و تبدیل در آنچه مهر پایان خورده است. [۲].

معنای اصطلاح قرآنی

این واژه به معنای ختم نبوت به طور کاملا صریح، در آیه ۴۰ سوره احزاب ذکر شده است. کاربردهای دیگر آن در قرآن عبارت است از: مهر نهادن و قفل زدن بر دل کفار: سوره بقره، آیه۷ و سوره انعام، آیه ۴۶؛ همچنین نهادن مهر سکوت بر زبان برای جلوگیری از سخن گفتن شخص و شهادت گرفتن از دست و پاهای او در قیامت: سوره یس، آیه۶۵؛ تهدید پیامبر بر مهر نهادن بر دل او در صورت تخلف از حق: سوره شوری، آیه۲۴؛ مهر نهادن بر دل و گوش هواپرستان و گمراهان: سوره جاثیه، آیه۲۳؛ همچنین علامت دست نخوردگی شراب ویژه بهشتیان: سوره مطففین، آیه۲۵ و ۲۶.

بدین ترتیب، معنای ختم همان معنای پایان یافتن، در مقابل آغاز و ابتداست که خود نتیجه نهایت و کمال آن چیز می‌باشد [۳] پس اطلاق خاتم انبیا بر پیامبر اسلام(ص) بع معنای پایان بخش بودن ایشان بر سلسله انبیای الهی و کمال نبوت با ارسال ایشان است [۴].

البته تلفظ خاتِم به کسر تاء نیز به معنای پایان دهنده بوده و خاتَم با فتح تاء به معنای کسی است که نبوت با او به پایان رسیده است [۵] پس از او، پیامبری نخواهد آمد و شریعت او تا قیامت برقرار و باقی است [۶] این همان مهناست که در آیه چهلم سوره احزاب ذکر شده است».[۷].

منبع‌شناسی جامع ختم نبوت

پانویس

  1. لغتنامه دهخدا، ج۶، خاتم
  2. احمد بن یوسف، عبدالدائم، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۴۸۹
  3. التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، سید حسن مصطفوی، ج۳،: ختم
  4. کشف الاسرار و عدة الابرار، ج۸، ص۶۲ و ۶۳، ابوالفضل رشیدالدین میبدی «خواجه عبدالله انصاری»، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۱ش
  5. تفسیر تبیان، شیخ طوسی، ج۸، ص۳۴۶، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
  6. مجمع البیان، ج۴، ص۴۳۷ و ج۸، ص۵۶۷، فضل بن حسن طبرسی، بیروت، دارالمعرفة؛ طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان، ج۱۶، ص۳۲۵
  7. کلام اسلامی نوین۲، عبدالحسین خسروپناه، ص۲۷۷ تا ۲۷۹