بحث:مذهب جعفری در معارف مهدویت

امامیه در موعودنامه

• عنوانی است برای عموم فرقه‌هایی که به نصّ‌ روشن، علی بن ابی طالب (ع) را جانشین پیغمبر اسلام (ص) می‌دانند و معتقدند که امامت در فرزندان علی (ع) باقی است و دنیا هرگز از امام خالی نیست و منتظرند که یکی از علویان در آخر الزمان ظهور کند و دنیا را پر از عدل و داد نماید. در مقابل آنان، اهل سنت هستند.
• امامیه در مقاطع مختلف تاریخ به فرقه‌های متعدد منشعب شده‌اند: فرقه‌ای امامت را پس از امام حسین (ع) به محمد حنفیه ختم می‌دانند و او را امام مهدی می‌خوانند و آنان کیسانیه‌اند. فرقه‌ای پس از امام علی بن الحسین (ع)، به امامت زید، فرزند آن حضرت قائلند و آن‌ها را زیدیه گویند. گروهی امام پس از حضرت جعفر بن محمد (ع) را، اسماعیل فرزند آن حضرت می‌دانند، و آن‌ها را اسماعیلیه می‌شناسند. جمعی امام موسی بن جعفر (ع) را آخرین امام می‌دانند و آنان واقفه‌اند. امامیه اثنی عشریه، شیعه جعفری‌ مذهب که از علی بن ابی طالب (ع) تا حضرت مهدی فرزند امام حسن عسکری (ع) را امام واجب الطاعة می‌دانند، اکثریت امامیه را تشکیل می‌دهند. این گروه تنها گروهی بودند که بر صفحه تاریخ تشیع باقی ماند و این نشانگر آن است که اقدامات صورت گرفته و مقدماتی برای غیبت، به اندازه‌ای حساب شده بود که توانست شیعه را از گرفتاری‌های شک و تردید پس از رحلت امام عسکری (ع) نجات دهد. نمایندگان ویژه حضرت با حرکت‌های سنجیده و رهبریت مدبّرانه خود، اوضاع نابسامان اجتماع شیعه را سامان بخشیده و مردم را از سرگردانی نجات دادند و اختلافات و انشعابات را به تدریج از بین بردند. شیخ مفید تأیید می‌کند که از آن فرقه‌های چهارده‌گانه، تنها امامیه باقی مانده است. به نوشته وی این گروه، بزرگ‌ترین فرقه شیعه از نظر جمعیت، علماء، متکلّمان، نظّار، صالحان، عابدان، فقیهان، محدّثان، ادیبان و شاعران هستند. انان آبروی شیعه امامیه، سرپرستان اجتماع و در دین، مورد اعتماد شیعیان می‌باشند.

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: