برهان نیازمندی مخلوقات در وجود و کمال چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۷:۵۶ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

الگو:پرسش غیرنهایی

برهان نیازمندی مخلوقات در وجود و کمال چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟
موضوع اصلیبانک جمع پرسش و پاسخ امامت
مدخل اصلی؟

برهان نیازمندی مخلوقات در وجود و کمال چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث امامت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی امامت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

محمد تقی فیاض‌بخش
آقایان محمد تقی فیاض‌بخش و آقای دکتر فرید محسنی در کتاب «ولایت و امامت از منظر عقل و نقل» در این‌باره گفته‌‌اند:
«متکلّمان با استناد به نیازهای انسان و ضرورت تأمین آن، بنا به حکمت الهی و به واسطه انبیاء و اوصیای ایشان(ع)، چنین استدلال می‌نمایند که نیازمندی مخلوقات در وجود و کمالات هستی آنان، به خداوند باز می‌گردد. به این ترتیب که: عالم حادث است و حادث دائماً و از همه جهات محتاج محلیث است. بنابراین، عالم دائماً نیازمند خالق خود است. از سوی دیگر، خداوند حکیم است و از آنجا که حکیم فعل عبث انجام نمی‌دهد، اگر درخواستی را به طور فطری در موجودی قرار دهد، قطعاً ابزارکمال را در درون و برون او برای رسیدن به نیاز خود قرار می‌دهد.انسان نیز از این قاعده کلی مستثنی نیست؛ با این تفاوت که نیازهای انسان مشتمل بر ابعاد مادی و معنوی است.0
نتیجه آنکه، انسان با زبان حال و قال دائماً به درگاه الهی ابراز نیاز در تأمین استعدادهای مادی و معنوی خود می‌نماید و خداوند نیز، بنابرحکمت بالغه و رحمت واسعه‌اش، لازم است که نیازهای او را تکویناً و تشریعاً برآورده نماید. برای تحقق این امر، او انبیاء و اوصیای خود(ع) را واسطه دائمی آن قرار داده است[۱]»[۲]

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع امامت

پانویس

  1. برای مطالعه تفصیلی در مورد قاعده لطف و منابع کلامی آن، ر.ک: برهان لطف (برهان اول از این مجموعه).
  2. فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل، ج۳ ص ۳۱.