رمله
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
رملة بنت سعید بن زید بن عمرو بن نفیل همسر امام حسن مجتبی و کنیه‌اش ام ابی‌بکر بود[۱]. برخی از متأخران وی را نفیله و نجمه نیز نامیده‌اند. او از امام دارای سه فرزند به نام‌های ابی‌بکر، قاسم و عبداللّه شد[۲]. بنا به گفته برخی عبدالله همان ابوبکر بن حسن است که امام حسین دخترش سکینه را به عقد وی درآورد و او پیش از آنکه وی را به خانه ببرد در کربلا به شهادت رسید[۳]. این جوان که به اقتضای جوانی همانند دیگر جوانان خواسته‌های فطری و غریزی داشت، اما با شرایط موجود خواسته خدا و امام زمان خود را بر آنها ترجیح داد و با قلبی آکنده از عشق به خدا و شهادت در راه او، پیش از برادرش قاسم به میدان رفت و شربت شهادت نوشید. رمله در روز عاشورا جلو خیمه‌ها ایستاده بود و مبارزه فرزندش را با سپاه ابن سعد نظاره می‌کرد[۴]. وی نیز همانند دیگر زنان هاشمی به اسارت رفت و در همه مصائب آنان شریک شد.[۵]
جستارهای وابسته
- امام حسن مجتبی (همسر)
- ابوبکر بن حسن بن علی (فرزند)
- قاسم بن حسن بن علی (فرزند)
- عبدالله بن حسن بن علی (فرزند)
- دختر سلیل بن عبدالله
منابع
پانویس
- ↑ تنقیح المقال، ج۲، ص۱۸، باب القاف؛ ابصارالعین، ص۷۲.
- ↑ مقرم، مقتل الحسین، ص۲۶۴؛ ابصارالعین، ص۳۶.
- ↑ المجدی، ص۱۹ و ۹۳؛ مقرم، مقتل الحسین، ص۲۶۴.
- ↑ ابصارالعین، ص۲۲۴. او نیز همراه دیگر زنان هاشمی به اسارت رفت و در همه مصائب آنان شریک بود.
- ↑ مزینانی، محمد صادق، نقش زنان در حماسه عاشورا، ص:۲۲۰-۲۲۱.