دختر سلیل بن عبدالله
مقدمه
او همسر امام حسن مجتبی و مادر عبدالله بن حسن است[۱]. او در روز عاشورا شاهد شهادت فرزند نوجوانش عبدالله اصغر بود. در روز عاشورا وقتی عبدالله عمویش حسین بن علی را تنها و در محاصره دشمن دید، با شتاب از خیمه‌ها بیرون دوید تا به یاری امام خود بشتابد. تلاش زنان برای جلوگیری از حضور او در میدان بی‌فایده بود، حتی زمانی که زینب کبری برای جلوگیری از رفتن وی به میدان، او را دنبال کرد و امام حسین هم به نگه داری و باز داشتن وی از حضور در میدان سفارش می‌کرد، او به شدت امتناع ورزید و گفت: به خدا سوگند! از عمویم حسین جدا نمی‌شوم. در همین حال بحر بن کعب با شمشیری کشیده به سوی امام حمله کرد، که عبدالله دست خود را سپر کرد و گفت: ای پسر زن بد کاره! عموی مرا می‌کشی؟ وی در حالی که شمشیر دستش را قطع و به پوست آن آویخته بود، در آغوش عمویش قرار گرفت. امام او را به سینه چسباند و فرمود: برآنچه به سرت آمد صبر کن و آن را خیر بدان. خداوند تو را به پدران صالح و بزرگوارت ملحق می‌کند. پس از آن، هدف تیر حرمله قرار گرفت و به شهادت رسید[۲].[۳]
جستارهای وابسته
- امام حسن مجتبی (همسر)
- عبدالله بن حسن بن علی (فرزند)
- جریر بن عبدالله بجلی (عمو)
- رمله
منابع
پانویس
- ↑ مقاتل الطالبین، ص۸۹.
- ↑ انساب الاشراف، ج۳، ص۲۰۲؛ تاریخ طبری، ج۴، ص۳۴۴.
- ↑ مزینانی، محمد صادق، نقش زنان در حماسه عاشورا، ص۲۲۳-۲۲۴.