بحث:نصب الهی امام

جمع بندی

«نصب الاهی امام»، اصطلاحی در فرهنگ کلامی شیعه است و به مفهوم انتصاب افراد معصوم از سوی خداوند می‌باشد، تا به جانشینی از پیامبر نقش و وظایف او را در جامعه انسانی ایفا ‌کند. با این مبنای کلامی، شیعه «امامت» را بعد از «نبوت» جزء اصول دین می‌شمارد و معتقد است امام به عنوان خلیفه خدا و نبی، برترین مردمان در فضل و کمال، دارای مقام عصمت و برخوردار از علم الاهی و جامع تمام شئون پیامبر(ص) به جز دریافت وحی است.

از آنجا که شناخت چنین کسی برای بشریت ممکن نیست، براساس قاعده لطف و ضرورت بعثت انبیا، نصب چنین فردی از سوی خداوند واجب است؛ زیرا، بدون نصب امام، شکل‌گیری، تکامل و مدیریت جامعه توحیدی ناممکن می‌شود و در نتیجه، نقض غرض در هدف آفرینش خداوند پیش می‌آید. علاوه بر این، بر اساس داوری عقل سلیم، بی‌توجهی به سرنوشت امت اسلام، بر اثر عدم نصب جانشین از سوی پیامبر اسلام نیز قبیح می‌باشد.

براساس این دلائل عقلی، شیعه «به نصب امام» به امر خداوند و توسط پیامبر گرامی اسلام اعتقاد دارد و صدها دلیل نقلی در کتاب، مانند آیات: تطهیر، تبلیغ، ولایت، اولی‌الأمر، إبتلا، إکمال دین و... بر این امر دلالت دارند که حدیث غدیر، منزلت و صدها دلیل نقلی دیگر از سیره و سنت پیامبر(ص)، موجود در منابع شیعه و اهل سنت آن را تبیین و تفسیر می‌کنند.