آراستگی و پیراستگی در فقه اسلامی

مقدمه

آراستن موضوع احکام پنج‌گانه تکلیفی است که گاه حکم وضعی نیز بر آن مترتّب می‏‌شود.

۱. حرام: به قول مشهور آراستن مساجد با طلا جایز نیست^[۱]. در جواز زینت کردن خانه و مشاهد مشرّفه با ظروف طلا و نقره اختلاف است^[۲]. بر مرد آراستن خود به آنچه از طلا است ـ مانند زنجیر، انگشتر و ساعت ـ حرام و موجب بطلان نماز است^[۳].

تزیین در حال احرام به آنچه که زینت شمرده می‏‌شود، حرام است. همچنین بر مرد آراستن خود با زینتی که به زنان اختصاص دارد ـ مانند حریر، طلا، دست بند، گردن بند و لباس زنانه ـ و نیز بر زن آراستن خود با زینتی که ویژه مردان است ـ مانند عمامه و کمربند ـ بنابر فتوای مشهور جایز نیست^[۴].

بر زن حرام است خود را برای نامحرم بیاراید و بر او واجب است آرایش خود را از نامحرم بپوشاند^[۵]. تدلیس آرایشگر در آراستن زنان، ـ به این صورت که معایب آنان را بر خواستگاران یا مشتریان کنیز بپوشاند، یا زیبایی‌هایی را نشان دهد که در آنان نمی‏‌باشد ـ حرام است^[۶]. بر زن زینت کردن در عدّه وفات حرام است^[۷].

۲. واجب: حقّ لازم زوج بر زوجه این است که خود را برای او بیاراید^[۸].

۳. مستحب: آراستن خود در روز جمعه مستحب است ^[۹] زینت کردن زن خود را به زیورآلات در نماز^[۱۰] و نیز برای شوهر در عدّه طلاق رجعی مستحب است^[۱۱].

۴. مکروه: زینت کردن جنازه با پارچه‌‏های قرمز و زرد^[۱۲] و نیز آراستن کالا برای فروش مکروه است^[۱۳].

۵. مباح: تزیین قرآن با غیر طلا و نقره جایز است؛ لکن با طلا و نقره برخی قائل به حرمت و گروهی قائل به کراهت شده‏‌اند^[۱۴].^[۱۵]

منابع

هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت

پانویس

↑ جواهرالکلام، ج۱۶، ص۵۹.
↑ جواهرالکلام، ج۲۲، ص۴۸۱.
↑ جواهرالکلام، ج۴۱، ص۵۰۷.
↑ جواهرالکلام، ج۲۲، ص۱۱۵.
↑ عوائد الأیّام، ص ۷۲؛ توضیح المسائل مراجع، ج۱، ص ۴۴۲.
↑ جواهرالکلام، ج۲۲، ص۱۱۳ ـ ۱۱۴.
↑ جواهرالکلام، ج۳۲، ص۲۷۶.
↑ جواهرالکلام، ج۳۱، ص۱۴۷.
↑ مجمع الفائدة، ج۲، ص۳۹۳.
↑ العروة الوثقی، ج۱، ص۷۰۲.
↑ منهاج الصالحین (خویی)، ج۲، ص۳۰۲.
↑ جواهر الکلام، ج۴، ص۳۵۲.
↑ جامع المقاصد، ج۴، ص۵۱.
↑ نهایة الأحکام، ج۲، ص۳۴۵؛ ریاض‏المسائل، ج۸، ص۷۸؛ جواهرالکلام، ج۲۲، ص۱۲۹.
↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۱۲۶-۱۲۷.

[1] جواهرالکلام، ج۱۶، ص۵۹.

[2] جواهرالکلام، ج۲۲، ص۴۸۱.

[3] جواهرالکلام، ج۴۱، ص۵۰۷.

[4] جواهرالکلام، ج۲۲، ص۱۱۵.

[5] عوائد الأیّام، ص ۷۲؛ توضیح المسائل مراجع، ج۱، ص ۴۴۲.

[6] جواهرالکلام، ج۲۲، ص۱۱۳ ـ ۱۱۴.

[7] جواهرالکلام، ج۳۲، ص۲۷۶.

[8] جواهرالکلام، ج۳۱، ص۱۴۷.

[9] مجمع الفائدة، ج۲، ص۳۹۳.

[10] العروة الوثقی، ج۱، ص۷۰۲.

[11] منهاج الصالحین (خویی)، ج۲، ص۳۰۲.

[12] جواهر الکلام، ج۴، ص۳۵۲.

[13] جامع المقاصد، ج۴، ص۵۱.

[14] نهایة الأحکام، ج۲، ص۳۴۵؛ ریاض‏المسائل، ج۸، ص۷۸؛ جواهرالکلام، ج۲۲، ص۱۲۹.

[15] هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۱۲۶-۱۲۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]