آیا حکومت عدل جهانی امام مهدی به‌ راحتی و به‌ سرعت شکل می‌گیرد؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
آیا حکومت عدل جهانی امام مهدی به‌ راحتی و به‌ سرعت شکل می‌گیرد؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت
تعداد پاسخ۱ پاسخ

آیا حکومت عدل جهانی امام مهدی به‌ راحتی و به‌ سرعت شکل می‌گیرد؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

پاسخ نخست

محمد رضا حکیمی

آقای محمد رضا حکیمی، در کتاب «خورشید مغرب» در این‌باره گفته است:

«کسانی که آماده طلب‌اند، و تصور می‌کنند که با ظهور امام دوازدهم (ع)، همه‌چیز بسرعت روبراه می‌گردد، و بدون هیچ رنجی و گرفتاری و جهادی، مصائب انسان رفع می‌شود، و مشکلات بشریت حل می‌گردد، و دین خدا به همه سوی می‌رسد، و این همه قدرت‌های شیطانی و وسایل و ابزار و ارتش‌ها، بآنی، از پای درمی‌آیند، و سپس جهانی آماده و مرفه و سراسر عدل و احسان را بر آقایان عرضه می‌دارند؛ این کسان در اشتباهند. و این کسان، بواقع، منتظران نیستند، منتظران به مفهوم اسلامی و تعلیم شیعی. این‌گونه کسان، که در دوره‌های قبل از ظهور، خود را به راحت افکندند، و از هر درگیریی با ستم و ستمکاران کناره گرفتند، و از هر اقدام اسلامی و اجتماعی تن زدند، و نوعی مقدس‌مآبی پیشه ساختند، و تصور کردند که عمر را به تن‌آسایی می‌گذرانند، و اگر روزی ظهور فرا رسید، مثل برق، جهان درست می‌شود، و محل امنی برای وادادگی و تن‌پروری فراهم می‌آید، این‌گونه کسان به اصطلاح، کور خوانده‌اند.

چگونه در مکتب عملی و فعال، و جهادپیشه، و شهادت‌شعار، و زهدنشان، و جهش‌بنیان تشیع، چنین چگونگیی قابل قبول تواند بود؟ و چگونه امامان ما، چنین کسانی را در رده شیعه خویش، پذیرا خواهند گشت؟ اکنون ببینیم خود آنان چه فرموده‌اند: "به خدمت امام محمد باقر (ع) عرض کردم: مردم می‌گویند: مهدی که قیام کند، کارها خودبخود درست می‌شود، و به اندازه یک حجامت، خون نمی‌ریزد. فرمود: هرگز چنین نیست، به خدای جان‌آفرین سوگند، اگر قرار بود کار، برای کسی، خودبخود درست شود، برای پیامبر (ص) درست می‌شد، هنگامی که دندانش شکست، و صورتش شکافت. هرگز چنین نیست که کار خودبخود درست شود. به خدای جان‌آفرین سوگند کار درست نخواهد شد تا اینکه ما و شما در عرق و خون غرق شویم آنگاه امام، به علامت پاک کردن عرق، دست به پیشانی خود کشید"[۱].

در حدیث دیگر، از امام ابو الحسن الرضا (ع) نیز، این‌گونه روایت شده است: "هنگامی که قائم آل محمد (ص) خروج کند، خون است و عرق ریختن، و سوار مرکب‌ها بودن در میدان‌های مبارزه. و قائم (ع)، جز جامه درشتناک نخواهد پوشید، و جز خوراک درشتناک نخواهد خورد"[۲].

و این‌گونه احادیث متعدد رسیده است. این است که مردان حق باید خویشتن را آماده یاری علی ابی طالب ثانی بسازند، و گوش به سخن تنبلان، و تن‌پروران، و آماده‌ طلبان، یا ضعیف النفسان و ناتوانان ندهند، و دل به "آماده‌ طلبی" - که برخلاف سنت الاهی است - خوش نکنند، و مرد عمل و جهاد باشند، و مرد کار و قدرت، و مرد شجاعت و توانایی، و مرد اقدام و تکلیف. داشتن آمادگی، حتی آمادگی نظامی و سلاح‌داری، به اندازه‌ای اهمیت دارد، که از طریق "تعلیمات دعا و زیارت" نیز ما را متوجه آن کرده‌اند. چنان‌که از جمله، در زیارت "سرداب مقدس"، چنین تعلیم داده‌اند که بخوانیم: "خداوندا! همچنان‌که دل مرا، با یاد حجت خود مهدی، آباد و زنده ساختی، سلاح مرا نیز در راه یاری او آماده و آخته‌ساز!"[۳]. در این زیارت مبارک، سپس، چنین می‌خوانیم: "و اگر چنان شد خدایا، که مرگ -که برای همه هست، و نشان قدرت قاهره تو است- از درک حضور مهدی محرومم ساخت، ای خدا! تو مرا به هنگام ظهور او، از نو، زنده کن، تا از گور خویش سر برآورم، و کفن بر کمربندم، و در رکاب او جنگ کنم، در صفی که افراد آن را در قرآن ستوده‌ای، و آن صف را "بنیان مرصوص" (چنان پیکره‌ای پولادین) خوانده‌ای!"[۴].

می‌نگرید که سخن از "سلاح مشهور" (شمشیر آخته) است، و "بنیان مرصوص" (بنایی در هم رسته). و اگر از گور نیز درآیند و دوباره -به لطف الاهی- زنده شوند، برای جهاد است و مبارزه، و بستن کفن به کمر، و حمل سلاح بر دوش. این است کارآیی و مقاومتی که از چشم‌براهان حکومت حقه و منتظران دولت مهدویه، مطلوب است و مورد انتظار»[۵].

پانویس

  1. «...قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ (ع): إِنَّهُمْ يَقُولُونَ: إِنَّ الْمَهْدِيَّ لَوْ قَامَ لَاسْتَقَامَتْ لَهُ الْأُمُورُ عَفْواً وَ لَا يُهَرِيقُ مِحْجَمَةَ دَمٍ؛ فَقَالَ: كَلَّا وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَوِ اسْتَقَامَتْ لِأَحَدٍ عَفْواً لَاسْتَقَامَتْ لِرَسُولِ اللَّهِ (ص) حِينَ أُدْمِيَتْ رَبَاعِيَتُهُ وَ شُجَّ فِي وَجْهِهِ، كَلَّا وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ حَتَّى نَمْسَحَ نَحْنُ وَ أَنْتُمُ الْعَرَقَ وَ الْعَلَقَ؛ ثُمَّ مَسَحَ جَبْهَتَهُ»؛ نعمانی، الغیبة، ص۲۸۴؛ بحار الانوار، ج۵۲، ص۳۵۸.
  2. «...لَوْ قَدْ خَرَجَ قَائِمُنَا (ع) لَمْ يَكُنْ إِلَّا الْعَلَقُ وَ الْعَرَقُ وَ النَّوْمُ عَلَى السُّرُوجِ. وَ مَا لِبَاسُ الْقَائِمِ (ع) إِلَّا الْغَلِيظُ وَ مَا طَعَامُهُ إِلَّا الْجَشِبُ»؛ نعمانی، الغیبة، ص۲۸۴؛ بحار الانوار، ج۵۲، ص۳۵۹.
  3. «اللَّهُمَّ كَمَا جَعَلْتَ قَلْبِي بِذِكْرِهِ مَعْمُوراً فَاجْعَلْ سِلَاحِي بِنُصْرَتِهِ مَشْهُوراً»
  4. «وَ إِنْ حَالَ بَيْنِي وَ بَيْنَ لِقَائِهِ الْمَوْتُ الَّذِي جَعَلْتَهُ عَلَى عِبَادِكَ حَتْماً وَ أَقْدَرْتَ بِهِ عَلَى خَلِيقَتِكَ رَغْماً فَابْعَثْنِي عِنْدَ خُرُوجِهِ ظَاهِراً مِنْ حُفْرَتِي مُؤْتَزِراً كَفَنِي حَتَّى أُجَاهِدَ بَيْنَ يَدَيْهِ فِي الصَّفِّ الَّذِي أَثْنَيْتَ عَلَى أَهْلِهِ فِي كِتَابِكَ فَقُلْتَ كَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ»؛ مفاتیح الجنان، فصل زیارت‌های حضرت صاحب الامر (ع).
  5. حکیمی، محمد رضا، خورشید مغرب، ص ۲۹۸-۳۰۰.