امنیت در لغت

مقدمه

«امنیت» در لغت از ریشه «امن» و به معنای «در امان بودن» و «مصون بودن» از هرگونه تعرض و در «آرامش و آسودگی» است^[۱]. همچنین امنیت به معنای در امان بودن از هر گونه تهدید و ترس نیز معنا شده است^[۲]. راغب، لغت‌شناس برجسته قرآن کریم نیز در تعریف امنیت آورده است: «اصل امنیت، طمأنینه و آرامش نفس و از میان رفتن ترس و خوف است. امن و امان در اصل مصدر هستند و به حالت و وضعی اطلاق می‌گردد که انسان در آرامش باشد. گاه نیز بر چیزهایی اطلاق می‌شود که انسان بر آن امانتدار و امین است»^[۳].

بر اساس این تعاریف و تفاسیر از امنیت می‌توان این گونه استنباط نمود که وجود آرامش و آسودگی خاطر یکی از نمودها و علائم مهم وجود امنیت است. به عبارت اخری فقدان آرامش و آسایش در هر محیط و جامعه‌ای حاکی از نبود امنیت در آن محیط و جامعه است^[۴].

منابع

غلامی، نجف علی، مقاله «نظام امنیتی دفاعی اسلام»، منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲

پانویس

↑ قریشی، قاموس قرآن، ج۱، ص۱۲۳.
↑ معین، فرهنگ فارسی، ج۱، ص۳۵۴.
↑ راغب، المفردات، ریشه «امن».
↑ غلامی، نجف علی، مقاله «نظام امنیتی دفاعی اسلام»، منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲ ص ۱۰۰۱.

[1] قریشی، قاموس قرآن، ج۱، ص۱۲۳.

[2] معین، فرهنگ فارسی، ج۱، ص۳۵۴.

[3] راغب، المفردات، ریشه «امن».

[4] غلامی، نجف علی، مقاله «نظام امنیتی دفاعی اسلام»، منظومه فکری آیت‌الله العظمی خامنه‌ای ج۲ ص ۱۰۰۱.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]