جابر بن یزید جعفی

آشنایی اجمالی

ابوعبدالله جابر بن یزید بن حرث بن عبد یغوث جعفی کوفی تابعی^[۱] و از اصحاب امام زین العابدین، امام باقر و امام صادق(ع) بود^[۲] و از آن دو بزرگوار^[۳] و نیز از محدثانی چون ابوطفیل و ابوضحی روایاتی نقل کرده است^[۴]. افرادی چون شعبه^[۵]، ثوری ^[۶]، اسرائیل^[۷] و دیگران از وی حدیث شنیده و روایت کرده‌اند.

پیشوای مفسران است و تفسیر را از امام باقر(ع) فرا گرفت^[۸]. جابر، محدثی امامی^[۹] مورد اعتماد^[۱۰]، راستگو و با ورع^[۱۱] بود و امام صادق(ع) او را مدح کرده و درباره‌اش دعا فرموده است^[۱۲]. او یکی از چهار نفری است که علم ائمه(ع) به آنها سپرده شده است^[۱۳]. جراح بن ملیح می‌‌گوید که از جابر شنیدم، می‌‌گفت هفتاد هزار حدیث از امام صادق(ع) در حفظ دارد^[۱۴]. او را حامل اسرار علوم اهل بیت عصمت و طهارت(ع) دانسته‌اند؛ گاهی سخنانی بیان می‌داشت که عقول مردم تاب شنیدن آن را نداشت^[۱۵]. برخی از رجالیون اهل سنت وی را فردی ضعیف و غیر قابل اعتماد شمرده‌اند^[۱۶] که ناشی از تشیع و تأثیرگذاری عظیم اوست.

جابر جعفی دارای آثار متعددی بوده که عبارت‌اند از: کتاب‌های التفسیر، مقتل امیرالمؤمنین (ع)، النوادر، مقتل الحسین،(ع)، الجمل، الصفین، النهروان، الفضائل و رسالة ابی جعفر الی اهل البصره.

جابر در زمان امام صادق(ع) در سال ۱۲۸ه‍ بدرود حیات گفت^[۱۷]. در تاریخ درگذشت وی اختلاف وجود دارد^[۱۸].^[۱۹]

جستارهای وابسته

منابع

جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی
رجبی دوانی، محمد حسین، کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی

پانویس

↑ ریحانة الادب، ج۱، ص۴۱۲.
↑ رجال النجاشی، ج۱، ص۳۱۴.
↑ رجال الطوسی، ص۱۱۱.
↑ تاریخ الاسلام، ج۸، ص۵۹.
↑ التاریخ الکبیر، ج۲، ص۲۱۱.
↑ الجرح والتعدیل، ج۲، ص۴۹۷.
↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ۲، ص۴۷.
↑ ریحانة الادبج، ج۱، ص،۴۱۲.
↑ الفهرست (طوسی)، ص۹۵.
↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۲، ص۴۷.
↑ تهذیب الکمال، ج۴، ص۴۶۷.
↑ خلاصة الاقوال، ص۳۵.
↑ اختیار معرفة الرجال، ص۴۸۵.
↑ میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۸۳.
↑ تحفة الاحباب، ص۴۰؛ تأسیس الشیعه، ص۲۸۴.
↑ الطبقات الکبری، ج۶، ص۳۴۵؛ الجرح و التعدیل، ج۲، ص۴۹۷.
↑ رجال النجاشی، ج۱، ص۳۱۴ ـ ۳۱۶.
↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۲، ص۴۸؛ رجال الطوسی، ص۱۱۱؛ میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۸۴.
↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۲۱۸؛ رجبی دوانی، محمد حسین، کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی ص ۴۸۲.

[1] ریحانة الادب، ج۱، ص۴۱۲.

[2] رجال النجاشی، ج۱، ص۳۱۴.

[3] رجال الطوسی، ص۱۱۱.

[4] تاریخ الاسلام، ج۸، ص۵۹.

[5] التاریخ الکبیر، ج۲، ص۲۱۱.

[6] الجرح والتعدیل، ج۲، ص۴۹۷.

[7] خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ۲، ص۴۷.

[8] ریحانة الادبج، ج۱، ص،۴۱۲.

[9] الفهرست (طوسی)، ص۹۵.

[10] خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۲، ص۴۷.

[11] تهذیب الکمال، ج۴، ص۴۶۷.

[12] خلاصة الاقوال، ص۳۵.

[13] اختیار معرفة الرجال، ص۴۸۵.

[14] میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۸۳.

[15] تحفة الاحباب، ص۴۰؛ تأسیس الشیعه، ص۲۸۴.

[16] الطبقات الکبری، ج۶، ص۳۴۵؛ الجرح و التعدیل، ج۲، ص۴۹۷.

[17] رجال النجاشی، ج۱، ص۳۱۴ ـ ۳۱۶.

[18] خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۲، ص۴۸؛ رجال الطوسی، ص۱۱۱؛ میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۸۴.

[19] جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۲۱۸؛ رجبی دوانی، محمد حسین، کوفه و نقش آن در قرون نخستین اسلامی ص ۴۸۲.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]