سنگدلی دشمنان امام حسین

این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام حسین است. مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

تاراج کردن وسایل امام (ع)

ابو مخنف از امام صادق (ع) نقل کرده است: لباسی را که به تن حسین (ع) بود، به تاراج بردند. بحر بن کعب، شلوار ایشان را برداشت و قیس بن اشعث، قطیفه ایشان را بُرد که از جنس خز بود و از آن پس، «قیسِ قطیفه» نامیده شد. مردی از قبیله بنی اود، به نام اَسوَد، کفش‌های ایشان و مردی از قبیله بنی نهشل بن دارم، شمشیر ایشان را به تاراج برد. شمشیر ایشان، بعدها به دست خانواده حبیب بن بدَیل افتاد.

در کتاب مقتل الحسین (ع) از خوارزمی نقل شده است: آن گاه، اسود بن حنظله پیش آمد و شمشیر حسین (ع) را برداشت. جعونه حضرمی، پیراهن ایشان را برداشت و آن را پوشید و پیسی گرفت و مویش ریخت.... بحیر بن عمرو جرمی، شلوار ایشان را برداشت و از دو پا فلج و زمینگیر شد. جابر بن یزید ازدی، عمامه ایشان را برداشت و آن را به سر خود پیچید و خوره گرفت. مالک بن نسر کندی، زره ایشان را برداشت و کم عقل گردید.... قیس بن اشعث، قطیفه حسین (ع) را که بر آن می‌نشست، برداشت و از این‌رو، قیسِ قطیفه نامیده شد و مردی از اَزْد به نام اسود نیز کفش‌های ایشان را برداشت.... عبیداللّه بن عمار می‌گوید: دیدم شلوار حسین، به هنگام شهادتش می‌درخشد و ابجر بن کعب آمد و آن را برداشت و ایشان را برهنه رها کرد. محمد بن عبد الرحمان نیز گفته است که از دستان ابجر بن کعب، در زمستان، خون می‌آمد و در تابستان نیز دستانش مانند چوب، خشک می‌شد.

اسب دواندن بر پیکر مطهّر امام (ع)

حمید بن مسلم نقل می‌کند: آن گاه، عمر بن سعد، میان یارانش ندا داد که: چه کسی فراخوانِ اسب دواندن بر حسین را پاسخ می‌گوید؟ ده تن، پاسخ مثبت دادند، از جمله: اسحاق بن حیوه حضرمی - همان کسی که پیراهن حسین (ع) را برداشت و پس از آن، پیسی گرفت - و احبش بن مرثد بن علقمة بن سلامه حضرمی. اینان آمدند و حسین (ع) را با اسبان خود، لگدکوب کردند، تا جایی که پشت و سینه ایشان را خرد کردند. به من (حُمَید)، خبر رسید که پس از این [ماجرا]، در یکی از جنگ‌ها، تیری نامشخّص آمد و قلب احبش بن مَرثَد را که ایستاده بود، شکافت و او را کشت.

از حمید بن مسلم نقل است: عمر بن سعد به یارانش ندا داد که: چه کسی ندای اسب دواندن بر حسین را اجابت می‌کند؟ ده تن اجابت کردند که از جمله آنان، اسحاق بن حیوه و اَخنَس بن مَرثَد بودند که اسب‌های خود را بر حسین (ع) دواندند و پشت ایشان را خرد کردند.

در کتاب المزار الکبیر نقل شده است: تا آنکه تو را از اسبت به زیر کشیدند و زخمی و خونین، به زمین افتادی. اسب‌ها تو را زیر سُم خود گرفتند و ستمگران با شمشیرهایشان بر سر تو ریختند.

تاراج کردن خیمه‌ها و غارت اموال دختران پیامبر (ص)

ابو مخنف از امام صادق (ع) اینگونه نقل می‌کند: مردم به سوی سُرخاب و جامه‌های گران بها و شتران رفتند و آنها را تاراج کردند. مردم به سوی حسین (ع) و اثاث و وسایل کاروان، هجوم آوردند و حتّی برای گرفتن لباس روی زنان نیز، با آنها درگیر می‌شدند و چون چیره می‌شدند، آن را می‌بردند.

صدوق در کتاب الأمالی به نقل از فاطمه دختر امام حسین (ع) آورده است: اوباش، به خیمه ما وارد شدند. من که دختری خردسال بودم، دو خلخال طلا بر پاهایم داشتم. مردی خلخال‌ها را از پاهایم بیرون می‌کشید و می‌گریست. گفتم: چرا می‌گریی، ای دشمن خدا؟ گفت: چگونه نگِریم، در حالی که زیور دختر پیامبر خدا را بر می‌دارم؟! گفتم: [خُب،] بر ندار! گفت: می‌ترسم کسی جز من بیاید و آن را بردارد! آنان آنچه را هم که در خیمه‌های بر پا شده، به چشم می‌خورْد، به تاراج بردند و حتّی روپوش‌هایی را که خود را با آنها پوشانده بودیم، از رویمان کشیدند و بردند.

از حمید بن مسلم نقل شده است که: به خدا سوگند، می‌دیدم که با زنی از همسران و دختران و خاندان امام حسین (ع) درگیر می‌شوند و لباسش را از رویش می‌کشند و چون چیره می‌شوند، آن را می‌برند.

آتش زدن خیمه‌ها

در کتاب الملهوف نقل شده است که: دختری از سوی خیمه‌های حسین (ع) آمد و مردی به او گفت: ای بنده خدا! سَرورت کشته شد. دخترک گفت: صیحه‌زنان، به سوی بانوانم دویدم و آنان نیز رو به رویم ایستادند و فریاد کشیدند.... راوی می‌گوید: آن گاه، زنان را از خیمه‌ها بیرون راندند و خیمه‌ها را آتش زدند. زنان، سر و پا برهنه و غارتْ‌شده و گریان، بیرون دویدند و همچون اسیرانِ در بند، راه سپردند.

شادی یزید و اُمویان

عمار دهنی از امام باقر (ع) نقل می‌کند: هنگامی که اهل بیت نزد یزید رفتند، یزید - که لعنت خدا بر او باد - شامیان را در مجلس خود، گرد آورد. آن گاه، اهل بیت را وارد کردند و شامیان، پیروزی را به یزید، تبریک گفتند.

در کتاب مروج الذهب نقل است که: پس از شهادت حسین (ع)، روزی یزید در مجلس شرابش نشسته بود و در حالی که ابن زیاد نیز در سمت راستش بود، رو به ساقی‌اش کرد و گفت: شرابی به من بنوشان که تا مغز و استخوانم را سیراب کند. آنگاه کج کن و مانندش را به ابن زیاد بنوشان؛ همان کسی که امانتدار و رازدار من و استوار کننده جنگ و غنیمت من است. آن‌گاه، فرمان داد که آوازه‌خوانان، این شعر را به آواز بخوانند.

در کتاب الکافی به نقل سالم از امام باقر (ع) آمده است: از شادی کشته شدن حسین (ع)، چهار مسجد را در کوفه تجدید بنا کردند: مسجد اشعث، مسجد جَریر، مسجد سِماک و مسجد شَبَث بن رِبْعی.

منابع

1. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین