شباهت امام مهدی و حضرت مسیح در درمان بیماری‌ها چیست؟ (پرسش)
| شباهت امام مهدی و حضرت مسیح در درمان بیماری‌ها چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / عصر ظهور امام مهدی |
| مدخل اصلی | کلیات عصر ظهور |
| مدخل وابسته | ؟ |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
شباهت امام مهدی و حضرت مسیح در درمان بیماری‌ها چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. در ذیل، پاسخ به این پرسش را بیابید. تلاش بر این است که پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه این پرسش، در یک پاسخ جامع اجمالی تدوین گردد. پرسش‌های وابسته به این سؤال در انتهای صفحه قرار دارند..
پاسخ نخست
حجت الاسلام و المسلمین میرتقی حسینی گرگانی، در کتاب «نزول مسیح و ظهور موعود» در این‌باره گفته است:
«یکی دیگر از شباهت‌های مهدی (ع) و عیسی (ع) آن است که هر دو بیماری‌های سخت را درمان می‌کنند.قرآن کریم در سوره آل عمران آیه ۴۹ به یکی از معجزه‌های حضرت عیسی بن مریم (ع) تصریح می‌کند و می‌فرماید: ﴿وَرَسُولاً إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ أَنِّي قَدْ جِئْتُكُم بِآيَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ أَنِّي أَخْلُقُ لَكُم مِّنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ فَأَنفُخُ فِيهِ فَيَكُونُ طَيْرًا بِإِذْنِ اللَّهِ وَأُبْرِئُ الأَكْمَهَ وَالأَبْرَصَ وَأُحْيِي الْمَوْتَى بِإِذْنِ اللَّهِ وَأُنَبِّئُكُم بِمَا تَأْكُلُونَ وَمَا تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ﴾[۱]. شکی نیست که درمان چنین بیماری‌هایی برای پزشکان و دانشمندان زمان مسیح (ع) معجزه‌ای غیر قابل انکار بود، و زنده کردن مردگان برای همه مردم در همه زمان‌ها جزو معجزه‌ها و کارهای خارق‌العاده است؛ ولی هنگامی‌که ما خدا را حاکم بر قانون‌های طبیعت بدانیم و نه محکوم آن، بسیار طبیعی است که قانون‌های عادی طبیعت در اختیار او باشد و به فرمان وی به چرخش خویش ادامه دهند و در موارد استثنایی تغییر شکل و روش دهند و از راه‌های غیرعادی حادثه‌هایی را به‌وجود آورند. انجام چنین کارهایی از پیامبران الهی با توحید افعالی خداوند و خالقیت آن ذات شریف منافات ندارد، و بلکه سازگار می‌باشد؛ چرا که همه آن حادثه‌ها و معجزه‌ها به اذن پروردگار و فرمان خدا صورت گرفته است. آری، هیچ‌کس به اتکای نیروی خود نمی‌تواند دست به چنین کارهایی بزند. به نظر می‌رسد آیه بالا نیز دلالت دارد بر این‌که پیامبرانی چون مسیح، محمد (ص)، و کسانی چون امامان معصوم، ولایت بر تکوین دارند و جهان تکوین در تصرف ایشان است. اینان هنگام لزوم، در جهان آفرینش تصرف می‌کنند. تکرار کلمه ﴿بِإِذْنِ اللَّهِ﴾ در آیه پیش‌گفته و در آیه ۱۱۰ سوره مائده که کلمه ﴿بِإِذْنِي﴾ چهار بار تکرار شده، پاسخ به این شبهه است که پیامبران و امامان (ع) استقلال در تصرف ندارند.
در زمان ظهور منجی بشریت (ع) چیره شدن بر بیماری‌های صعب العلاج و حتی بیماری‌هایی که دانش پزشکی از درمان آن عاجز است، امری عادی می‌باشد. در برخی از روایت‌ها نیز به بعضی از این بیماری‌ها اشاره شده است؛ از باب نمونه:
- امام باقر (ع) می‌فرمایند: "هر کسی قائم اهل‌بیت (ع) را درک کند و مریض باشد، بهبودی می‌یابد و اگر ناتوان باشد، نیرومند می‌گردد"[۲]؛
- امام سجاد (ع): "هرگاه قائم ما (ع) قیام نماید، خداوند عز وجل از شیعیان ما بیماری را برطرف می‌کند، و دل‌های آنان را مثل قطعه‌های فولاد و آهن می‌کند، و نیروی هر یک از آن‌ها را برابر چهل مرد می‌سازد و از حاکمان و ارکان مهم زمین خواهند بود"[۳]؛
- امام سجاد (ع): "زمانی که قائم (ع) قیام کند، خداوند متعال از هر مؤمنی بیماری‌اش را برمی‌دارد و توانش را به او باز می‌گرداند"[۴]؛ آری، انوار درخشان چهره تابناک بقیة الله الاعظم (ع) کارآمدتر از ید بیضای موسی، و ذوالفقارش، خارق‌العاده‌تر از عصای موسی است، و دست معجزآسای او سریع‌تر از عیسای مسیح کور مادرزاد را بینا می‌سازد و بیماری‌های مزمن و غیرقابل علاج را شفا می‌بخشد.
- شیخ مفید در ارشاد می‌فرماید: همه بیماری‌ها از معتقدان به حق از شیعیان مهدی (ع) برداشته می‌شود و بیماران بهبود می‌یابند و در آن موقع، به ظهور او از مکه واقف می‌گردند، و برای یاری وی به سوی مکه متوجه می‌شوند و زمین زیر پای آن‌ها طی می‌شود و همه سختی‌ها برای آنان آسان می‌شود[۵].
- محدث نوری می‌فرماید: این تکریم عظیم (از بین رفتن آفت و مرض و شفا یافتن بیماران) نه مانند شفا دادن جناب عیسی و دیگر انبیا (ع) است که گاهی به جهت اعجاز و اتمام حجت است؛ بلکه رفتن این بلیه‌ها از همه زنان و مردان مؤمن از آثار ظهور موفور السرور و طلوع طلعت غرا و تشریف و تقدیم مراسم قدوم و تهیه آداب لقا و درک فیض شرف حضور حضرت مهدی (ع) است که چون بهشتیان، اول در چشمه حیات و چشمه مطهره شست و شو کرده و تن را چون جان از هر عیب و نقصی پاک نموده که توان پا گذاشتن در محفل مقربان و شنیدن تحیت ﴿سَلَامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَالِدِينَ﴾[۶] را حاصل نماید تا لیاقت حضور را کسب نماید. پس فرق میان این دو شفا از فرق مابین ارض و سما بیش‌تر است[۷].
- امام حسین (ع) می‌فرماید: "هیچ نابینا، زمین‌گیر و دردمندی بر روی زمین نمی‌ماند، مگر آن‌که خداوند درد او را برطرف می‌سازد"[۸].
- ظریف، خادم حضرت عسکری (ع)، گفت: "داخل شدم بر حضرت صاحب الزمان، پس به من فرمود:ای ظریف! صندل سرخ برای من بیاور، آن را برای حضرت آوردم، فرمود: مرا می‌شناسی؟ گفتم: آری، فرمود: من کیستم؟ گفتم: تو مولای من و پسر مولای منی، فرمود: این را از تو سؤال نکردم، گفتم: فدای تو شوم، آنچه را اراده فرموده‌ای، برای من بیان کن؛ فرمود: منم خاتم الاوصیاء، به سبب من خداوند بلا را از اهل من و شیعیانم برمی‌دارد"[۹].
اطلاق مسیح به معنای مسح کننده یا مسح شده، بر عیسی بن مریم (ع) ممکن است از این نظر باشد که او با کشیدن دست بر بدن بیماران غیرقابل علاج آن‌ها را به فرمان خدا شفا می‌داد؛ و چون این افتخار از آغاز برای وی پیش‌بینی شده بود، خدا نام او را پیش از تولد "مسیح" گذاشت. شاید هم به خاطر آن است که خداوند او را از ناپاکی و گناه مسح کرد و پاک گردانید.
این هر دو معنی، در مورد بقیةالله (ع) نیز در روایات به‌کار رفته است؛ به‌عنوان مثال، می‌فرمایند: هرگاه مهدی (ع) دست خویش را بر سر دوستان و شیعیانش بکشد، عقل آنان کامل می‌گردد و هرگاه بر سینه آنان بمالد، دلشان مانند پاره‌های آهن محکم و با صلابت می‌شود. هم‌چنین در برخی روایت‌ها از حکیمه خاتون نقل شده است که امام حسن عسکری (ع) فرمودند: "جبرئیل فرزندم مهدی (ع) را برای تطهیر و پاکی به بالا بردند". به‌طور کلی، در حکومت عدل، استعدادها شکوفا می‌شود، خردها به کمال می‌رسد، و علم فراگیر می‌گردد. در دولت مهدی (ع) افزون بر آن‌که همه مردم علم و حکمت می‌آموزند و زنان در خانه‌ها با کتاب خدا و سنت پیامبر (ص) قضاوت می‌کنند، آن حضرت به تایید الهی خردها را نورانی می‌کند و همه سختی‌ها و آفت‌ها و فسادها و تباهی‌ها را با دست معجزه‌آسای خود از بین می‌برد. خدا کند هرچه زودتر آن دولت فرارسد. علما در طول تاریخ چهره ظلم و ستم را سیاه و دین و دین‌داری را درخشان نموده‌اند، و در هر روزگاری که پرده‌های سیاهی و نادانی سایه خود را بر جامعه‌های بشری گسترانده است، این دانشمندان و عالمان دین بوده‌اند که با فساد و تباهی به مبارزه برخاسته‌اند و آن را از دامن مردم به‌خوبی پاک کرده‌اند. امام هادی (ع) می‌فرماید: "اگر در دوران غیبت قائم آل محمد (ص) دانشمندان نبودند تا مردم را به سوی او هدایت کنند و با حجت‌های الهی از دینش دفاع نمایند، کسی در دین خدا پا بر جا نمی‌ماند و همه مرتد می‌شدند، ولی آنان همانند ناخدای کشتی سُکان کشتی را نگاه می‌دارند، آنان نزد خدا والاترین انسان‌ها هستند"[۱۰]»[۱۱].
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ و به پیامبری به سوی بنی اسرائیل (می‌فرستد، تا بگوید) که من برای شما نشانه‌ای از پروردگارتان آورده‌ام؛ من برای شما از گل، (اندامواره‌ای) به گونه پرنده می‌سازم و در آن می‌دمم، به اذن خداوند پرنده‌ای خواهد شد و به اذن خداوند نابینای مادرزاد و پیس را شفا خواهم داد و به اذن خداوند مردگان را زنده خواهم کرد و شما را از آنچه می‌خورید یا در خانه می‌انبارید آگاه خواهم ساخت، این نشانه‌ای برای شماست اگر مؤمن باشید؛ سوره آل عمران، آیه: 49.
- ↑ " عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ (ع) قَالَ مَنْ أَدْرَكَ قَائِمَ أَهْلِ بَيْتِي مِنْ ذِي عَاهَةٍ بَرَأَ وَ مِنْ ذِي ضَعْفٍ قَوِيَ"؛ علامه مجلسی، بحار‌الانوار، ج۵۲، ص۳۳۵؛ سید مصطفی آل سیدحیدر کاظمی، بشارة الاسلام، ص۲۴۳؛ میرزا حسین نوری طبرسی، النجم الثاقب، ص۸۶.
- ↑ " عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع) قَالَ إِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَذْهَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ شِيعَتِنَا الْعَاهَةَ وَ جَعَلَ قُلُوبَهُمْ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ وَ جَعَلَ قُوَّةَ الرَّجُلِ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا وَ يَكُونُونَ حُكَّامَ الْأَرْضِ وَ سَنَامَهَا"؛ علامه مجلسی، بحار‌الانوار، ج۵۲، ص۳۱۷ و۳۷۲.
- ↑ " عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ (ع) أَنَّهُ قَالَ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْ كُلِ مُؤْمِنٍ الْعَاهَةَ وَ رَدَّ إِلَيْهِ قُوَّتَهُ"؛ علامه مجلسی، بحار‌الانوار، ج۵۲، ص۳۶۴؛ محمد بن ابراهیم نعمانی، غیبت نعمانی، ص۱۷۱.
- ↑ سید مصطفی آل سیدحیدر کاظمی، بشارة الاسلام، ص۱۷۶؛ مولی محسن فیض کاشانی، محجة البیضاء، ج۴، ص۳۴۳.
- ↑ "درود بر شما، خوش آمدید، جاودانه در آن درآیید" سوره زمر، آیه ۷۳.
- ↑ میرزا حسین نوری طبرسی، النجم الثاقب، صص۸۶ - ۸۷.
- ↑ " قَالَ الْحُسَيْنُالگو:(ع)... وَ لَا يَبْقَى رَجُلٌ مِنْ شِيعَتِنَا إِلَّا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْهِ مَلَكاً يَمْسَحُ عَنْ وَجْهِهِ التُّرَابَ وَ يُعَرِّفُهُ أَزْوَاجَهُ وَ مَنْزِلَتَهُ فِي الْجَنَّةِ وَ لَا يَبْقَى عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ أَعْمَى وَ لَا مُقْعَدٌ وَ لَا مُبْتَلًى إِلَّا كَشَفَ اللَّهُ عَنْهُ بَلَاءَهُ بِنَا أَهْلَ الْبَيْت"؛ علامه مجلسی، بحار‌الانوار، ج۵۳، ص۶۲.
- ↑ لطف‌الله صافی گلپایگانی، منتخب الأثر، ص۳۶۰؛ سلیمان حسینی بلخی، ینابیع المودة، ج۳، ص۱۲۶؛ مولی محسن فیض کاشانی، محجة البیضاء، ج۴، ص۳۴۶؛ میرزا حسین نوری طبرسی، النجم الثاقب، باب دوم، ص۸۷.
- ↑ مولی محسن فیض کاشانی، محجة البیضاء، ج۱، ص۳۲.
- ↑ حسینی گرگانی؛میرتقی، نزول مسیح و ظهور موعود، ص 149 - 155.