عبرت در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث عبرت است. عبرت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عبرت در قرآن - عبرت در حدیث - عبرت در نهج البلاغه - عبرت در اخلاق اسلامی - عبرت در معارف و سیره نبوی - عبرت در معارف و سیره علوی - عبرت در فقه سیاسی - عبرت در جامعه‌شناسی اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
بهره‌گیری از قضایا و امور مفید و به‌کار بستن نتایج آن در زندگی دنیوی و روحانی؛ یعنی گذر از قضایا و موضوعات خارجی به حیات و نفس خود[۱]؛ حالتی که به معرفت مسائل مشهود از مسائل غیر مشهود منجر شود[۲]. اصل آن "عبر" به معنای گذر از حالی به حال دیگر[۳].
﴿لَقَدْ كَانَ فِي قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِي الْأَلْبَابِ﴾[۴].
عبرت بر موضوعات مادی، عقلی و معنوی اطلاق می‌شود. عبرت غایت تاریخ و مبنای فلسفه تاریخ از دیدگاه قرآن است، قصص امت‌ها، ملل، انبیا و قریه‌ها و تمدن‌ها به قصد تذکّر و عبرت‌اندوزی در قرآن کریم آمده است[۵].[۶]
منابع
پانویس
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۸، ص۱۸.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۵۴۳.
- ↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۵۴۳.
- ↑ «به راستی در داستان آنان برای خردمندان پندی (نهفته) است» سوره یوسف، آیه ۱۱۱.
- ↑ وهبة بن مصطفی زحیلی، التفسیر المنیر، ج۱۳، ص۹۴.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۴۰۸.